Γύρω από τη μπάλα είναι όλοι ίσοι

Ενα μοναδικό βίντεο, συνοδευόμενο από ένα ακόμη πιο εξαιρετικό κείμενο έφτασε σήμερα στα «χέρια» μας… Εστάλη από την αυτοδιαχειριζόμενη ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού Κοπεγχάγης

και στέλνει μήνυμα ενάντια στον ρατσισμό με έναν τρόπο μοναδικό.

 

Το κείμενο έχει ως εξής:

 

Αυτή τη στιγμή, κάπου στον κόσμο κάποιος κλείνει το ξυπνητήρι του που χτυπά ανηλεώς και γυρίζει πλευρό αρνούμενος να υποταχθεί στη νέα μέρα και στις υποχρεώσεις της. Κάποιος άλλος, ίσως, τώρα να πέφτει για ύπνο, ενώ αλλού κάποιοι φοιτητές κάνουν πάρτυ ή μια παρέα νέων βλέπουν όλοι μαζί ποδόσφαιρο τρώγοντας πίτσες και φωνάζοντας συνθήματα.

Έτσι, και ένας από τους ήρωες της δικής μας ιστορίας, τελειώνει τη δουλειά στο γραφείο, κλείνει τον υπολογιστή και αναρωτιέται αν χρειάζεται να φορέσει μπουφάν για να βγει έξω. Ο Γιώργος είναι 30 χρονών, κατάγεται από την Ελλάδα και είναι μηχανικός. Αποφασίζει ότι ακόμα ο καιρός είναι αρκετά ζεστός για οποιοδήποτε πανωφόρι και μπαίνει στο αμάξι του για να πάει στην προπόνηση. Πριν ξεκινήσει σκέφτεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί ακόμα να ξεκλέβει λίγο χρόνο για τον εαυτό του.

Την ίδια στιγμή, ο Τίμο, ένας σκεητάς από τη Γερμανία, αράζει αμέριμνος σε ένα πάρκο, χαζεύοντας τα άλματα και τις τούμπες των φίλων του. Το μυαλό του έχει κολλήσει σε εκείνη την κοπέλα που γνώρισε το προηγούμενο βράδυ. Του έκανε τόση εντύπωση που από τότε δε μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο. Ευτυχώς ο ήχος του κινητού τον βγάζει από τη βαθιά του περισυλλογή και συνειδητοποιεί ότι σε 15 λεπτά θα πρέπει να βρίσκεται στο γήπεδο και να κάνει διατάσεις. Αν και το γερμανικό στερεότυπο θα επέβαλλε να αγχωθεί και να φύγει τρέχοντας, εκείνος παραμένει χαλαρός, παίρνει το σκέητ του και ξεχύνεται στους δρόμους της πόλης.

Παράλληλα, στους ήσυχους διαδρόμους κάποιας βιβλιοθήκης ο Αλφρέντο διαβάζει ένα βιβλίο δίπλα στην κοπέλα του. Η βουβή, σχεδόν αποστειρωμένη ατμόσφαιρα του χώρου, του προκαλεί μια περίεργη εσωτερική αντίφαση: πώς ενώνεται άραγε το χάσμα ανάμεσα στους θορυβώδεις δρόμους της Μπογκοτά και στους σιωπηλούς διαδρόμους της βιβλιοθήκης. «Μετά την προπόνηση θα φτιάξω ένα ζεστό δυνατό καφέ», σκέφτεται καθώς χαιρετά την κοπέλα του και κατευθύνεται προς την έξοδο.

Σε κάποιο από τα δισεκατομμύρια σπίτια αυτού του κόσμου, ένας Ισπανός από τη Ρωσία, ο Μαξίμ, κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του παρακολουθώντας στη τηλεόραση τις διεθνείς εξελίξεις. Αν και μεγάλωσε στη Βαρκελώνη, δε ξεχνά ποτέ το τόπο όπου γεννήθηκε, τη Μόσχα. Ξαφνικά, αποφασίζει να κλείσει το «παλιοκούτι», όπως το αποκαλεί, και να βγει έξω. Τί καλύτερο από μια βόλτα πριν ξεκινήσει τα σουτάκια.

Εντωμεταξύ, από το παράθυρο ενός σπιτιού ακούγεται το δυνατό γέλιο του Τζον καθώς μιλά μέσω skype με την οικογένειά του στη Τανζανία. Έχει να τους δει μήνες και τέτοιου είδους συνομιλίες έχουν για αυτόν πάντα μια γλυκόπικρη γεύση. Με αυτές τις σκέψεις κλείνει τον υπολογιστή, παίρνει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και πάει να πάρει το τρένο.

Κάπου ανάμεσα σε αίθουσες διδασκαλίας και εργαστήρια, ο Κρίστιαν από τη Νορβηγία, παίζει ποδοσφαιράκι με τους συμφοιτητές του. Με την εξεταστική να βρίσκεται ακόμα σε απόσταση ασφαλείας, είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσει κανείς τη μέρα του. Ωστόσο, ο Κρίστιαν αφήνει το ΠΑΙΧΝΙΔΙ στη μέση για να προλάβει το μετρό και να φτάσει έγκαιρα στην προπόνηση, πριν τις διατάσεις.

Πιστοί στο δίπτυχο Pro Εvolution-ατελείωτο άραγμα, δύο Έλληνες λιώνουν μπροστά στη τηλεόραση παίζοντας το αγαπημένο τους video game. Αν και ο Βασίλης χάνει για πολλοστή φορά από το φίλο του, εγκαταλείπει τον αγώνα χαρούμενος και χωρίς μούτρα, έτοιμος να ανέβει στο ποδήλατο και να πάει στο γήπεδο. Καθώς οι ρόδες του γλιστρούν στους υγρούς δρόμους σκέφτεται ότι ίσως μια μέρα, σε ένα παράλληλο σύμπαν να γίνει και αυτός διάσημος ποδοσφαιριστής..ή έστω φωτογράφος.

Αυτή τη στιγμή, κάπου στον κόσμο, 11 και περισσότερα άτομα μαζεύονται σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου για να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή, στην Κοπεγχάγη, ο Γιώργος, ο Τίμο, ο Αλφρέντο, ο Μαξίμ, ο Κρίστιαν ο Τζόν και ο Βασίλης συναντούν τους συμπαίκτες τους στον Ολυμπιακό Κοπεγχάγης και ετοιμάζονται για μια ακόμα προπόνηση της ομάδας.

Μπορεί κάποιος να πήγε στο γήπεδο με αυτοκίνητο ή μετρό, άλλος με σκέητ, με τα πόδια ή ποδήλατο. Μπορεί κάποιος να έφτασε στο σημείο αυτό έχοντας διασχίσει δυο ηπείρους, ενώ άλλος να ήρθε κατευθείαν από το πατρικό του. Μπορεί κάποιος να είναι λευκός, ενώ οι συμπαίκτες του να είναι κίτρινοι, μαύροι ή καφέ. Όμως, τέτοιου είδους διαφορές δεν απασχoλούν τους ήρωες της ιστορίας μας γιατί, όπως μέσα στο γήπεδο έτσι και έξω από αυτό, έχουν μάθει ότι η διαφορετικότητα δεν είναι ούτε προσόν ούτε μειονέκτημα. Αποδομούν στερεότυπα και μαθαίνουν να συντονίζονται με τους ρυθμούς της μπάλας. Γιατί γύρω από τη μπάλα είναι όλοι ίσοι και μέσα στη μεγάλη μπάλα που ονομάζεται Γη όλοι είναι ίσοι και ας μην είναι ίδιοι.

Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που έρχονται από κάθε πιθανό σημείο της γης και ενώνονται προσωρινά ή μόνιμα κάπου στο Βορρά, κουβαλώντας ο καθένας μικρά κομμάτια πολιτισμού και παράδοσης. Άνθρωποι που, υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, πλησίασαν ο ένας τον άλλο εξαιτίας της κοινής τους αγάπης για το ποδόσφαιρο. Τα υπόλοιπα είναι απλά μια ακόμα αφήγηση.

Μια συλλογική αφήγηση για το πώς ένας Κολομβιανός έμαθε να ποδηλατεί ανεξαρτήτως βροχής ή αέρα, πώς ένας Νορβηγός έμαθε τα μυστικά της φωτογραφίας από έναν Έλληνα ή πώς ένας Γερμανός έμαθε να βρίζει στα ρώσικα. Ένα κρύο βράδυ υπό τους προβολείς του γηπέδου, μια βόλτα με τα ποδήλατα, ο δυνατός καφές που μοιράζεται σε πολλές κούπες, οι περίεργες γεύσεις και οι πρωτόγνωρες εμπειρίες ενώνουν τις τελείες και συνδέουν τις ζωές διαφορετικών ανθρώπων.

Μια πιεστική μέρα στη δουλειά, το χιόνι που λιώνει στα ποδοσφαιρικά παπούτσια, η ευτυχία του να σε καταλαβαίνει κάποιος ακόμα και αν δε μιλάτε την ίδια γλώσσα, το χέρι του συμπαίκτη που σε βοηθά να σηκωθείς, η ενθάρρυνση του προπονητή να συνεχίσεις, τα πολυεθνικά δείπνα και οι κώδικες επικοινωνίας που γίνονται όλο και πιο ευφάνταστοι καταρρίπτουν οποιοδήποτε σύνορο, υπερνικούν οποιαδήποτε δυσκολία.

Κάπως έτσι, οι ιστορίες ανθρώπων, οι λεπτομέρειες που κυλούν διάφανα στα συγκοινωνούντα δοχεία της καθημερινότητας στήνουν μικρές εστίες ελπίδας, συνθέτοντας μια μεγάλη, πολύχρωμη εικόνα άμιλλας και σεβασμού. Κάθε ένας είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Απ’όπου και αν προέρχεσαι, όπου και αν πηγαίνεις, Ένα ποδόσφαιρο ενωμένο για όλους.

Πηγή: Στο Κόκκινο