Ο Άρης και ο Μπάμπης στα δίχτυα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Ήμουνα να πέσω να πεθάνω από τις τύψεις. Δεν γίνεται ο κόσμος να πεινάει κι εγώ, άνθρωπος της Αριστεράς και της προόδου,
να έχω πάρει πέντε κιλά στα χρόνια της κρίσης. Ένα κιλό τον χρόνο, γιατρέ μου, ντρέπομαι και ερυθριώ, ακούω φωνές, ακούω τον Πάγκαλο να φωνάζει στο αυτί μου «όλοι μαζί τα φάγαμε, κουφάλα αριστερέ!». Οι κραυγές του πασοκικού φασιστοειδούς μου έκαιγαν τα μηλίγγια κι αν δεν εμφανιζόταν ως από μηχανής θεός ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, θα έμενα, γιατρέ μου, χωρίς εγκέφαλο και θα ψήφιζα Σοφία Βούλτεψη δαγκωτό.
Στην Ελλάδα της κρίσης, λέει ο ΠΟΥ, οι φτωχοί παχαίνουν λόγω άγχους και κακής διατροφής, η φτώχεια φέρνει πάχος και μάλιστα σε διαστάσεις ενδημικές. Απολύτως λογικό. Οι πλούσιοι τρώνε χελωνόσουπες, αυγοτάραχα, καραβιδόψυχες, γαρίδες βραστές, ψάρια ωμά (το λένε «σούσι» και το τρώγαμε κι εμείς μικροί, όταν χάλαγε το πετρογκάζ), λαχανικά στον ατμό, γουρουνόπουλα στον ατμό - ναι, γίνεται και το γουρουνόπουλο στον ατμό, αρκεί να βρεις τέσσερις νοματαίους να στο ατμίζουν επί τριμήνου. Τα τρώνε αυτά οι πλούσιοι και ζούνε δέκα χρόνια παραπάνω από τους φτωχούς, που καταναλώνουν ό,τι πιο φτηνό υπάρχει στην αγορά, ψωμιά, μακαρόνια, ρύζια, πατάτες, πίτσες, ζάχαρη, σπορέλαια. Ζούνε δέκα χρόνια παραπάνω οι πλούσιοι, αλλά η ζωή τους είναι μαύρη, δεν αντέχεται, φίλε μου, ο βίος με όλα αυτά τα άνοστα νεροπλύματα. Αν δεν μπουν λίγα τριγλυκερίδια στον οργανισμό, πέφτει η διάθεση και στα τρώει τα λεφτά ο ψυχαναλυτής.
Πάει, που λέτε, ο φτωχός στο πλησίον σουβλατζίδικο και με πέντε ευρώ τρώει δύο γύρους με διπλή πίτα και μια μερίδα πατάτες τηγανισμένες σε ορυκτέλαιο. Μάνι - μάνι και χωρίς να το πάρει χαμπάρι, παίρνει στην καθισιά του 2.000 κακές θερμίδες, που αποθηκεύονται αυθωρεί στην κοιλιά, στους γλουτούς και στο προγούλι. Για να πάρει ο πλούσιος 2.000 χιλιάδες θερμίδες, θα πρέπει να φάει στην καθισιά του πέντε καρέτες - καρέτες μαζί με το κέλυφος. Άντε να τρέχεις στη Ζάκυνθο να βρεις τις καρέτες - καρέτες, κι αν τις βρεις, είναι αδύνατον να τις πιάσεις, γιατί είναι ζώα προϊστορικά που ζυγίζουν εκατό κιλά το καθένα και πριν τα φας, θα σε φάνε εκείνα εν ριπή οφθαλμού.
Να είναι καλά ο ΠΟΥ, όπου κι αν βρίσκεται. Με την έρευνά του βουλώνει οριστικώς τα στόματα του Άρη Πορτοσάλτε και του Μπάμπη Παπαδημητρίου, των κάτισχνων ιπποτών του καθεστώτος. Εντελώς κάτισχνοι ο Μπάμπης με τον Άρη, πρέπει να έχουν φάει τις μισές χελώνες της μείζονος περιφέρειας πρωτευούσης, μαζί με τρεις ντουζίνες χελωνονιντζάκια. Πού την είδατε την κρίση, φώναζαν οι Μπάμπηδες κι οι Άρηδες. Από τριάντα κιλά έχουνε πάρει τα τελευταία χρόνια οι υποτιθέμενοι φτωχοί, σαν μπαούλα έχουν γίνει τα δήθεν θύματα του Μνημονίου, το Μνημόνιο είναι ευτυχία διά τον τόπο, είναι ευλογία διά τον τόπο.
Πίσω, χελωνοφάγοι! Και προπαντός, κάτω τα χέρια από τα χελωνονιντζάκια μας.
