Μετανάστευση στην Αυστραλία: Μύθος και πραγματικότητα
Το «πρότυπο» μετανάστευσης της Αυστραλίας και η αποκατάσταση της αλήθειας
Το «μεταναστευτικό πρόγραμμα» της αυστραλιανής κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη τα τελευταία χρόνια.
Μάλιστα ο νέος επίτροπος μετανάστευσης της ΕΕ, Δ. Αβραμόπουλος, κατά την παρουσίαση των θέσεών του, δηλαδή των κατευθύνσεων της Επιτροπής για το επόμενο διάστημα, εκθείασε ως πρότυπο το «μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας».
Ας δούμε όμως, τι ακριβώς περιλαμβάνει το πρόγραμμα αυτό και πώς το βιώνουν οι Ελληνες μετανάστες από πρώτο χέρι. Ο Σταύρος Στρατέας, Γραμματέας της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ Μελβούρνης παρουσιάζει, σήμερα στο Ριζοσπάστη, μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτή που αναδεικνύουν οι υπουργικοί λόγοι.
Πολλές κατηγορίες «βίζας» και πολλαπλές μέθοδοι εκμετάλλευσης
Η διάρκεια της λεγόμενης βίζας 457 είναι από μία ημέρα έως τέσσερα χρόνια. Πρέπει να έχεις συνάψει συμβόλαιο με εργοδότη, δεν μπορείς να τον αλλάξεις δίχως την έγκριση του υπουργείου και σε περίπτωση που διακοπεί η εργασία έχεις 28 ημέρες να επιστρέψεις στη χώρα σου. Με άλλα λόγια, είσαι αλυσοδεμένος δια νόμου με τον εργοδότη με συνέπεια τον ωμό εκβιασμό και την ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οσο για τους υψηλούς μισθούς που διαφημίζονται, αυτοί εξανεμίζονται από τη μεγάλη ακρίβεια. Κατά πόσο η χώρα ήταν και είναι η γη της επαγγελίας για τους μετανάστες εργαζόμενους το δείχνει και η τελευταία απογραφή. Σχετικά με τους Ελληνες δείχνει ότι μετά από εξήντα χρόνια σκληρής εργασίας στη ξενιτιά, καθώς και τα παιδιά τους, το 5,4% δεν έχει κανένα εισόδημα, το δε 56,7% ,οι περισσότεροι δηλαδή, έχει εισόδημα ως 1.600 δολάρια το μήνα.
Σχετικά με τις υπόλοιπες κατηγορίες προσωρινής μετανάστευσης, τα μονοπώλια και οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν τη δυνατότητα, μέσα από τη μεγάλη δεξαμενή των πάνω του ενός εκατομμυρίου που κατέχουν προσωρινή παραμονή με δικαίωμα εργασίας, να προσλαμβάνουν εργαζόμενους για όσο τους είναι αναγκαίοι, με τους κατώτατους μισθούς και δίχως άλλες απαιτήσεις. Τα πρώτα θύματα εκμετάλλευσης είναι οι 340.000 κάτοχοι βίζας σπουδαστές με ελαστικά ωράρια και μαύρη ανασφάλιστη εργασία και αυτοί που έρχονται ετησίως με τη βίζα εργασίας και τουρισμού, περίπου 240.000 που καλύπτουν κενά στον επισιτισμό - τουρισμό και σε εποχιακές εργασίες. Η διακρατική συμφωνία που υπογράφηκε πρόσφατα και με την ελληνική κυβέρνηση και αναμένεται να ισχύσει σύντομα θα δίνει ακόμα 500 μετανάστες φτηνό εργατικό δυναμικό. Αλλωστε, πριν εξήντα χρόνια κάπως έτσι ξεκίνησε και η μαζική μετανάστευση. Σήμερα οι όροι είναι ακόμη χειρότεροι από παλιά, μιας και όταν κλείσει η περίοδος δύο χρόνων προσωρινής παραμονής επιβάλλεται ρητά να επιστρέψεις στη χώρα καταγωγής σου. Η πείρα από τα προγράμματα μετανάστευσης της κυβέρνησης της Αυστραλίας, είτε με κυβέρνηση «εργατικών» είτε «φιλελεύθερων», αποδεικνύει ότι οι δουλειές που χρειάζονται κάποια ειδίκευση «προσφέρονται» κατά πλειοψηφία για φτηνά μεροκάματα και οι δουλειές που δε χρειάζονται κάποια ειδίκευση, πιο συγκεκριμένα εργασίες σε κλάδους όπως οι μεταφορές, η καθαριότητα, τα ξενοδοχεία, ο επισιτισμός, καθώς και οι εποχιακές εργασίες, όπως η συλλογή φρούτων και λαχανικών σε αγροκτήματα μονοπωλιακών ομίλων, «προσφέρονται» και για «μαύρη εργασία». Είναι αναγκαίο οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να καταδικάσουν επίσης και την πρακτική των πολιτικών δυνάμεων στις ελληνικές κοινότητες μεταναστών, που παίζουν το ρόλο μεσάζοντα για την καπιταλιστική εργοδοσία στο να βρίσκει φτηνούς εργάτες.
Σχετικά με τη «μεγάλη απόβαση»
Τελευταία γίνεται ξανά πολύ συζήτηση μέσα από τα ΜΜΕ, με έρευνες για το μέγεθος του προβλήματος και τον αριθμό των Ελλήνων μεταναστών που έφτασαν πρόσφατα στην Αυστραλία και ιδιαίτερα για το οικονομικό έτος 2012 - 2013. Με καθυστέρηση δέκα μηνών από τότε που το υπουργείο μετανάστευσης παρουσίασε τα στοιχεία, σκόπιμα διογκώνουν τους αριθμούς και, ενώ ισχυρίζονται ότι εγκαταστάθηκαν 34.000 Ελληνες το οικονομικό έτος 2012 - 2013 στην Αυστραλία, προσμετρούν σε αυτόν τον αριθμό και τους 23.141 Ελληνες μόνιμους κάτοικους Αυστραλίας που είχαν πάει για διακοπές ή για επίσκεψη συγγενικών τους προσώπων στην Ελλάδα και ξαναεπέστρεψαν ύστερα από μικρή παραμονή. Ο πραγματικός αριθμός Ελλήνων που ήρθαν στην Αυστραλία ανήλθε το οικονομικό έτος 2012 - 2013 στους 9.168. Από αυτούς, 291 ήρθαν να εγκατασταθούν μέσω του μεταναστευτικού προγράμματος, 8.310 ήρθαν ως επισκέπτες και με διάφορες άλλες βίζες, ενώ 597 κάτοικοι ξαναεπέστρεψαν. Ανάλογη εισροή σημειώθηκε και στο οικονομικό έτος 2013 - 2014, οπότε και εισήλθαν συνολικά στη χώρα 9.259 άτομα ελληνικής καταγωγής.
Η διαστρέβλωση των αριθμών στα ΜΜΕ που διογκώνουν τη μετανάστευση στοχεύουν να ενισχύσουν το ρατσισμό ανάμεσα στους Αυστραλούς εργάτες.
Ο κύριος προορισμός εγκατάστασής τους ακολουθεί το δρόμο της παλιότερης μετανάστευσης, στη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ και πολύ λιγότερο στο Κουήνσλαντ και στην Αδελαΐδα.
Η πραγματική κατάσταση των εργαζομένων στην Αυστραλία
Ορισμένα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά για την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Αυστραλία. Κοντά στα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται με μερική απασχόληση ως 15-20 ώρες τη βδομάδα. Οι άνεργοι ξεπερνούν τους 750.000, ενώ άλλοι τόσοι δεν καταγράφονται, γιατί ακόμα και αν απασχολούνται με μία ώρα εργασίας δε θεωρούνται άνεργοι, ενώ κάπου 200.000 Αυστραλοί αναζητούν κάθε χρόνο εργασία στο εξωτερικό. Αντί για μέτρα προστασίας των ανέργων επιδοτούν τους εργοδότες και αντί για δουλειά με δικαιώματα προσφέρουν ολιγόμηνες και κακοπληρωμένες «ευκαιρίες» για λίγους. Πάνω από 600.000 ντόπιοι εργαζόμενοι έχουν πέσει στα νύχια των δουλεμπορικών γραφείων, των επιχειρήσεων ενοικίασης εργαζομένων. Σε πολλούς χώρους εργασίας οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με μπλοκάκι και ξαφνικά μετατρέπονται σε αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες. Μονάχα το 40% των εργαζομένων καλύπτονται με συλλογικές συμβάσεις, ενώ η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς αυξάνεται και ο φόβος της απόλυσης είναι καθημερινό φαινόμενο. Το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης είναι βασικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα μόνο το 16% των εργαζομένων να συμμετέχουν στα συνδικάτα. Οι απόπειρες κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων είναι συνεχείς, όπως και η ποινικοποίηση της απεργίας. Προωθείται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια και δουλειά μέχρι θανάτου και συντάξεις πείνας. Οι άστεγοι αντιστοιχούν ένας σε κάθε διακόσιους κατοίκους και ένας ανά τριακόσιους κατοικούν σε τροχόσπιτα.
Βουνό τα έξοδα και τα προβλήματα των νέων μεταναστών
Πρώτο και βασικό πρόβλημα για τους μετανάστες που έρχονται ή που καταφέρνουν να μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι η εύρεση σπιτιού και τα υψηλά ενοίκια. Πρέπει να τρέξουν στα μεσιτικά γραφεία για να καταθέσουν προκαταβολή ενός ή δύο και τριών μηνών. Ενα δωμάτιο συγκατοίκησης στοιχίζει γύρω στα $800 το μήνα, ένα διαμέρισμα δύο δωματίων γύρω στα $1.200, ενώ ένα σπίτι τριών δωματίων γύρω στα $2.200. Για όσους έχουν μικρά παιδιά οι παιδικοί σταθμοί είναι απλησίαστοι, με ποσά της τάξης των 2.000 δολαρίων το μήνα. Ολοι οι προσωρινοί μετανάστες για την εκπαίδευση των παιδιών τους στα δημοτικά, στα γυμνάσια και λύκεια υποχρεούνται να πληρώνουν στα αυστραλιανά δημόσια σχολεία ποσά των δέκα χιλιάδων δολαρίων ετησίως. Την ίδια στιγμή δεν καλύπτονται για ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη από το Εθνικό Σύστημα Υγείας και θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουν ιδιωτικές ασφάλειες. Οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν επίσης τεράστια προβλήματα, διότι έχουν δικαίωμα να εργαστούν μόνο 20 ώρες τη βδομάδα και οι αποδοχές τους δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα του ενοικίου και της διατροφής τους, ενώ όσοι έχουν και οικογένεια βρίσκονται σε τραγική οικονομική θέση. Αναγκάζονται να εργαστούν πολλαπλές εργασίες χωρίς ανάπαυλα, ενώ η μαύρη ανασφάλιστη εργασία σπάει κόκαλα.
Αγώνας με αιτήματα ανακούφισης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών
