...και ξαφνικά δε μ' ένοιαζε που είχαμε νικηθεί...

_ΑΛΛΆ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΆΣΩ ΠΟΤΈ ΜΙΑ ΝΎΧΤΑ Σ’
ΕΚΕΊΝΗ ΤΗ ΜΕΓΆΛΗ_

_ΕΞΈΓΕΡΣΗ,_

_ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΊΣ Μ’ ΑΚΟΎΜΠΗΣΑΝ ΓΙΑ
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΚΆΤΩ_

_ΚΑΙ ΤΌΤΕ ΚΟΊΤΑΞΑ Τ’ ΆΣΤΡΑ, ΘΕΈ ΜΟΥ, ΠΏΣ
ΈΛΑΜΠΑΝ,_

_ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ ΔΕ Μ’ ΈΝΟΙΑΖΕ ΠΟΥ ΕΊΧΑΜΕ
ΝΙΚΗΘΕΊ,_

_"ΌΛΟ ΤΟ ΆΠΕΙΡΟ ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΌ ΜΑΣ", ΕΊΠΑ
ΜΈΣΑ ΜΟΥ_

_ΚΙ ΈΚΑΝΑ ΌΡΚΟ ΝΑ ΦΈΡΩ ΩΣ ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΟ
ΠΕΠΡΩΜΈΝΟ ΜΟΥ._

_ _

_ΚΙ ΊΣΩΣ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΑΠΌ ΚΕΙ ΝΑ ΞΕΚΊΝΗΣΕ Ο
ΘΆΝΑΤΟΣ:_

_ΑΠ’ Τ’ ΌΝΕΙΡΟ ΚΆΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ
’ΦΤΑΝΕ Ο ΚΌΣΜΟΣ._

_ _

_Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια
εποχή_

ΝΊΚΟΣ Δ.