Πολυτεχνείο: Μια πρόταση «εορτασμού»
Ας κρατήσει ο καθένας τη δική του ερμηνεία για τη λαϊκή ή ταξική εξέγερση, για τον εργατικό ή φοιτητικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου. Ας αποδεχτούμε την ποικιλία σε δικαιώσεις και ματαιώσεις για όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Ας μην ψάξουμε, φέτος, τα ντοκουμέντα για το ποιος ήταν πού και τι έκανε τότε. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Δεκέμβρης του ’08, οι Πλατείες και πολλά ακόμα, όπου οι μνήμες είναι πιο νωπές. Ας δούμε για μια φορά ακόμα το χιλιοπαιγμένο βίντεο με το τανκ στην πύλη και κάποιος αναστεναγμός θα ακουστεί μάλλον στην οικογένεια, μικρό δείγμα ότι πράγματι «κάτι» συνεχίζεται.
Τέλος, οι νεότεροι, ας αναρωτηθούμε ξανά γι’ αυτούς τους -κοντά εξήντα πια- που περιδιαβαίνουν σκεπτικοί στην Πατησίων, συνήθως μόνοι ή σε ζευγάρια. Ούτε αποπολιτικοποίηση, ούτε γραφικότητα. Και ναι, η Ιστορία διδάσκει και η εξέγερση παραμένει επίκαιρη. Απλά, ίσως υπάρχει και κάτι πιο ενδιαφέρον. Να σκεφτόμασταν πώς θα «γιορτάσουμε» το Πολυτεχνείο σε ένα χρόνο από σήμερα. Πού θα είμαστε στις 17 Νοέμβρη του 2015. Και έπειτα να τοποθετήσει ο καθένας τον «εαυτό» του μέσα σε κάποια ερωτήματα.
Τι χώρα θα είναι η Ελλάδα; Μπορεί να γίνει και μικρότερη, ίσως με άλλα σύνορα; Μπορεί να γίνει απλά… χώρος; Και τι ρόλο θα παίξει αυτή τη φορά η Κύπρος στην Ιστορία; Είναι, όντως, κοντά ο πόλεμος στη γειτονιά μας ή… υπερβολές;
Θα είμαστε ακόμα μια αποικία χρέους, με κάθε λογής δεσμά και καταναγκασμούς ή θα υπάρξουν αρνήσεις, ρήξεις και προσπάθειες για μια πιο ανεξάρτητη πορεία; Θα γίνει κάτι «αντιιμπεριαλιστικό» στη χώρα ή θα παραμένει ακόμα ντεμοντέ κατεύθυνση και μόνο για τις επετείους;
Θα έχει φύγει η τρόικα και ποιος θα κυβερνά τη χώρα; Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, η Κεντροαριστερά, η Ακροδεξιά, «όλοι μαζί»; Θα παραμένει η ψήφος μας το μεγάλο μας όπλο; Θα φτάνουν για να μας καταστρέψουν -ή να μας σώσουν- οι νόμοι και τα διατάγματα;
Πού θα βρίσκονται ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου; Στη φυλακή, σε αυτοεξορία, σε διαλέξεις ή κάπου ανάμεσά μας; Και ποιος θα τους φέρει πίσω; Κι ο Φώτης του μηδέν-και-κάτι τοις εκατό; Θα τον ξεπλύνει κάποιος από τις αμαρτίες του και γιατί; Και πόσα κανάλια θα λειτουργούν;
Τι πρόγραμμα θα εφαρμόζεται στη χώρα; Καταστροφής; Επιβίωσης; Ανάπτυξης; Ανόρθωσης; Σταθερότητας; Επενδύσεων;
Θα υπάρξει τριήμερος εορτασμός ή οι Φορτσάκηδες θα ζητούν ταυτότητες εισόδου στο Πολυτεχνείο;
Θα διαδηλώσουμε ξανά στη μπροστινή λωρίδα της Β. Σοφίας που τόσο ανεπαίσθητα μας έκλεψαν τα τελευταία χρόνια; Και πόσο δυνατά θα ακουστεί το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»; Πού θα «ανήκομεν» σε ένα χρόνο από σήμερα και ποιες θα είναι οι συμμαχικές δυνάμεις;
Πώς θα είναι η Ευρώπη; Θα είμαστε ακόμα πειραματόζωο; Θα είμαστε Νότος ως σκουπίδι; Νότος ως παράδειγμα; Νότος μόνοι μας ή μαζί με άλλους; Θα ψάχνουμε φίλους στον Νότο;
Θα έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων ή θα συνηθίσουμε για τα καλά σε μια κανονικότητα που θα εξαθλιώνει και θα μας απελπίζει; Πού θα βρίσκονται η ελπίδα και το φρόνημα μας; Ακόμα τα κόμματα θα μονοπωλούν την πολιτική;
Θα γεννηθούν νέοι Αγανακτισμένοι ή οι Απελπισμένοι θα δίνουν τον τόνο; Τι είδους εξεγέρσεις θα ζήσουμε και τι «δίκιο» θα τους δώσουμε; Τι θα λένε οι μαθητές για τον Κασιδιάρη και τον Φύσσα; Ποιοι εθελοντές θα κυριαρχήσουν στα σχολεία, του Λοβέρδου ή οι «δικοί» μας;
Πόσα βαρετά συνθήματα θα αντικατασταθούν από Ιδέες που θα μας στηρίζουν και θ’ ανοίγουν δρόμους; Τι θα γράφουν τα πανό και ποιοι θα τα κρατούν; Πού θα είναι οι φοιτητές και οι νεότεροι; Στο δρόμο ή κάπου μακριά στα «ξένα»;
Θα διχαστεί ξανά μια γενιά σε επώνυμους που εξαργύρωσαν και ανώνυμους που ιδιώτευσαν; Πόσοι «ανύπαρκτοι» θα δικαιωθούν και στις πλάτες ποιων; Πόση γκρίνια θα έχει γίνει προσφορά και αγώνας;
Πόσα θα είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε και πόσα να θυσιάσουμε; Για πόσες πράξεις μας θα είμαστε λίγο περήφανοι; Πόσες παλιές συνήθειες θα αποβάλουμε και ποιες δικαιολογίες δε θα ακουστούν ξανά;
Η ζωή θα δείξει. Έτσι κι αλλιώς. Μα κάποιοι το ’73 δεν την άφησαν μόνη της γιατί τότε θα έδειχνε άλλα πράγματα. Αυτό λοιπόν είναι ένα κάποιο χρέος. Απέναντι στον κυνισμό, τη μοιρολατρία, τις κανονικότητες, ευτυχώς που οι εξεγέρσεις δεν δικαιώνονται ποτέ.
