Ο μύθος της ελεύθερης, ανεξάρτητης ενημέρωσης και δημοσιογραφίας στα συστημικά ΜΜΕ (Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος)
«Όπως ομολογεί πικρά ο ECONOMIST του Λονδίνου: “Πρέπει να μάθουμε πως δεν είμαστε πια ίσοι με τους Αμερικανούς και δε μπορούμε να είμαστε. Έχουμε βέβαια κάποιο δικαίωμα να ορίζουμε τα ελάχιστα εθνικά μας συμφέροντα και να περιμένουμε από τους Αμερικανούς να τα σεβαστούν. Από κει και πέρα, όμως, οφείλουμε να προσβλέπουμε στην ηγεμονίατους”», [(17 Νοέμβρη 1956), από Paul A. Baran «Η Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης».
Δεν χωράει αμφισβήτηση (sic) πως τις πρωτοφανείς κυρώσεις που αποφάσισε η ΕΕ κατά της καπιταλιστικής Ρωσίας, τις αποφάσισε ελεύθερα καιανεξάρτητα. Σ’ αυτό το πλαίσιο αποφάσισε και την απαγόρευση των Sputnik και RT στην ΕΕ,και σίγουρα ξέρουν περισσότερα και καλύτερα από μας πως λειτουργεί η «μηχανή των ΜΜΕ του Κρεμλίνου» αλλά και της ΝΑΤΟϊκήςμηχανής των ΜΜΕ ΗΠΑ και ΕΕ».Γι’ αυτό, όπως ανακοίνωσε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν:
«Θα απαγορεύσουμε στην ΕΕ τη μηχανή των ΜΜΕ του Κρεμλίνου. Τα κρατικά RussiaToday και Sputnik, καθώς και οι θυγατρικές τους, δεν θα μπορούν πλέον να διαδίδουν τα ψέματά τους για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο του Πούτιν και να δούμε διχασμό στην Ένωσή μας, αναπτύσσουμε εργαλεία για την απαγόρευση της τοξικής και επιβλαβούς παραπληροφόρησης στην Ευρώπη».
Παράλληλα οι «ελεύθερες» χώρες της ΕΕ,ασμένως έσπευσαν να κόψουνΡωσικά έργα από τα θέατρα, Ρώσους μουσικούς από κλασικές συναυλίες, να διώξουντους Ρώσους φοιτητές από τα πανεπιστήμια και πολλές άλλες αντίστοιχου κάλους κυρώσεις.Νέος Μακαρθισμός! Δεν τους φτάνει που έχουν την υπεροπλία και τον πλήρη έλεγχο στα συστημικά ΜΜΕ αλλά μας επιβάλλουνκαι από ποιες πηγές και από ποιους οφείλουμε να ενημερωνόμαστε στην πολιτισμένη ΕΕ της ελευθερίας και της αστικής δημοκρατίας. Με απλά λόγια, την απόλυτη αλήθεια την κατέχει μόνο η «μηχανή τωνΝΑΤΟϊκών ΜΜΕ των ΗΠΑ και της ΕΕ»που δεν παραπληροφορούν (sic) όπως ενδεικτικά: τα «χημικά όπλα» του Ιράκ που δεν βρέθηκαν ακόμα, ο κορμοράνος του Κουβέιτ που ήταν βίντεο από τις ...ακτές της Βρετάνης, το βίντεο του ΣΚΑΙ με το καταφύγιο στην Ουκρανίαπου είναι από ατύχημα που έγινε στον αστικό σιδηρόδρομο της Ρώμης, στις 23 Οκτώβρη του 2018.
Ακόμα,«η νεαρή Κουβεϊτιανή νοσοκόμα που διηγούνταν με λυγμούς και λεπτομέρειες την εισβολή των Ιρακινών στρατιωτών στο μαιευτήριο της πόλης του Κουβέιτ και την αρπαγή των λεχώνων, αφού πρώτα τους απέσπασαν τα νεογέννητα που κείτονταν νεκρά στο πάτωμα!Όμως, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν όλα ψέματα: Η «νοσοκόμα» ήταν η κόρη του Κουβεϊτιανού πρέσβη στην Ουάσιγκτον, φοιτήτρια στις ΗΠΑ. Και η ιστορία με τις λεχώνες ήταν ένα σενάριο γραμμένο από τον Μάικ Ντίβερ, πρώην σύμβουλο σε θέματα επικοινωνίας του Προέδρου Ρίγκαν και την αμερικανική εταιρεία δημοσίων σχέσεων «Χιλ και Νόουλτον», η οποία πληρώθηκε για το «ρεπορτάζ» από την κυβέρνηση του Κουβέιτ», [Ριζοζοπάστης, Ο πόλεμος της προπαγάνδας... και η προπαγάνδα του πολέμου!]
«Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου» είναι το σταθερό στερεότυπο που δικαιολογεί την παραπληροφόρηση (fakenews) και την πλήρη ενσωμάτωση των συστημικών ΜΜΕ στον «ηγεμόνα»,αναπαράγοντας όλη την προπαγάνδα των εμπολέμων και των εμπλεκομένων ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟκαι όχι μόνο τώρα στον πόλεμο στην Ουκρανία...
Συμβαίνει αυτό μόνο τώρα ή μόνο σε συνθήκες πολέμου; Κατηγορηματικά όχι!
«Ο JohnSwinton[1] μια νύχτα του 1880 σε μια σύναξη δημοσιογράφων, όταν κάποιος έκανε μια πρόποση «στο ανεξάρτητο του Τύπου», απάντησε:
Δεν υπάρχει κάτι, μέχρι τη σημερινή ημέρα στην Αμερική, που να χρίζει τον τίτλο “ανεξάρτητος Τύπος”. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που να τολμάει να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνετε, ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν θα τυπωθεί ποτέ.
[…]
Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει τον θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω και δεν μπορώ να καταλάβω τι ανοησία είναι αυτή η πρόποση στον “ανεξάρτητο Τύπο”.
Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια και εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
Άλλαξε κάτι στην ουσία στον συστημικό «ανεξάρτητο τύπο» από τότε μέχρι σήμερα; Κατηγορηματικά Όχι!
Στις 13 Ιανουαρίου 2017, ο Γερμανός δημοσιογράφος ΟύντοΟυλφκότε βρέθηκε νεκρός, στο σπίτι του. Ο θάνατος του αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή. Ήταν 56 χρονών.
Πέθανε ξαφνικά στα 56 ένας ευσυνείδητος Γερμανός, γράφει ο Σπύρος Χατζάρας
«Ο Ουλφκότε ήταν συντάκτης της FrankfurterAllgemeineZeitzung, και είχε εκδώσει πολλά βιβλία στα οποία υποστήριζε ότι η CIA και η αμερικανική κοινότητα πληροφοριών «κρατούσαν» καλά, κάθε σημαντικό δημοσιογράφο στην Ευρώπη, και έτσι η Ουάσινγκτον είχε τον πλήρη έλεγχο πάνω στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Ο Ουλφκότεπου αποκάλυψε και τον δικό του ρόλο και τις δικές του ευθύνες, τόνιζε ότι «ουσιαστικά, δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανεξάρτητες από την Ουάσιγκτον», ότι όλοι οι Γερμανοί πολιτικοί είναι μαριονέτες των Αμερικανών και ότι όλες οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες και τράπεζες βρίσκονται υπό τον αμερικανικό έλεγχο.
[…]
Οι αποκαλύψεις του για τις σχέσεις των μεγαλοδημοσιογράφων με τις μυστικές υπηρεσίες υποχρέωσαν πολλούς «δημοσιογράφους» να παραδεχτούν ότι δωροδοκήθηκαν από τη CIA για να δημοσιεύσουν «ιστορίες» και πληροφορίες που δεν γράφτηκαν από τους ίδιους αλλά απλά τις υπέγραψαν.
[…]
Τα αφεντικά στο παρασκήνιο πιέζουν για πόλεμο με τη Ρωσία και οι δυτικοί «δημοσιογράφοι» βάζουν πρώτοι τα κράνη τους. Ντρέπομαι που ήμουν μέρος αυτής της απάτης αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το αντιστρέψω. Παρά το γεγονός ότι οι διευθυντές μου στην FrankfurterAllgemeineZeitung ενέκριναν ό,τι έκανα, είμαι ο πρώτος που κατηγορώ τον εαυτό μου». Το Νοεμβρίου του 2014, είπε σε συνέντευξη του στην «Oriental Review»: «Εμένα ποτέ δεν μου έδωσαν χρήματα, μου έδιναν "εταιρικά δώρα". Ένα χρυσό ρολόι, μια χρυσή πένα, καταδυτικό εξοπλισμό, καθώς και εκδρομές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Ξέρω ότι πολλοί Γερμανοί δημοσιογράφοι επωφελήθηκαν και αγόρασαν ένα παραθεριστικό σπίτι στο εξωτερικό. Αλλά πολύ πιο σημαντικό από τα χρήματα και τα δώρα είναι το γεγονός ότι σου προσφέρουν πολιτική υποστήριξη.
Αν γράφεις κομμάτια που είναι φιλο-αμερικανικά και υπέρ του ΝΑΤΟ, η καριέρα σου απογειώνεται. Αν δεν το κάνεις, η καριέρα σου δεν θα πάει πουθενά. Θα καταλήξεις άνεργος. Στις καλύτερες περιπτώσεις θα σου αναθέσουν να ταξινομείς τις επιστολές προς τον εκδότη. Όταν ταξιδεύουν ξανά και ξανά στις ΗΠΑ και όλα είναι πληρωμένα εκεί, και γυρίζουν με «αποκλειστικές» και «βαρυσήμαντες» συνεντεύξεις με αμερικανούς πολιτικούς, βρίσκονται κοντά στους κύκλους της εξουσίας.
Και θέλουν να παραμείνουν σε αυτό τον κύκλο της ελίτ, και γράψουν ότι χρειάζεται για να τους ευχαριστήσουν. Ο καθένας θέλει να είναι ένας επώνυμος δημοσιογράφος που παίρνει αποκλειστικές συνεντεύξεις. Και έτσι όλοι είναι μέσα στο κόλπο».
Είναι δυνατόν να συμβαίνει το ίδιο και με τους δημοσιογράφους στη χώρας μας; Μπα, δεν νομίζω…
Τέλος, το κείμενο που παρατίθεται στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» (17/2/2015).Το υπογράφει ο Γιάννης Κριτσαντώνης,αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «koutipandoras.gr» και αναφέρεται στις αποκαλύψεις του βιβλίου «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι» του πρώην αρχισυντάκτη ΟύντοΟύλφκοτετης FrankfurterAllgemeineZeitung (FAZ).
«Βόμβα στα θεμέλια της σύγχρονης γερμανικής δημοσιογραφίας αποτελεί το βιβλίο του πρώην αρχισυντάκτη της FrankfurterAllgemeineZeitungΟύντοΟύλφκοτε. «Τα δύο τρίτα των δημοσιογράφων στη Γερμανία είναι εξαγοράσιμοι», «Οι πεμπτοφαλαγγίτες των ΗΠΑ», «Το παραμύθι της Μέρκελ -Έτσι ψεύδεται η καγκελαρία στον λαό», «Πώς λαδώθηκα από εταιρία πετρελαιοειδών», «Δημοσιογραφικά ταξίδια και φοροαπάτες», «Πώς πληρώνονται οι βίλες στην Τοσκάνη», «Πίσω από τη FAZ υπάρχει ένα διεφθαρμένο κεφάλι» και «Αγόρασε κι εσύ έναν δημοσιογράφο, μπορείς!»…
Τα παραπάνω είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι από κεφάλαια του βιβλίου, που δείχνουν.. τη σαπίλα του σημερινού δημοσιογραφικού κατεστημένου στη Γερμανία […].
Ο επί δεκαεφτά χρόνια αρχισυντάκτης μιας από τις μεγαλύτερες γερμανικές εφημερίδες αποφάσισε να δώσει στη δημοσιότητα δεκάδες μεγάλα ονόματα (και πρώτα πρώτα το… δικό του) και άλλα μικρότερα εν ενεργεία συναδέλφων του, της τηλεόρασης, εφημερίδων και περιοδικών, που κατέχουν σήμερα σημαντικές θέσεις, ασκώντας όχι μόνο «αγορασμένη δημοσιογραφία», αλλά και.. φοροδιαφυγή, αφού, όπως αναφέρει, «αρκετοί από αυτούς έχουν πολυτελείς βίλες στην Τοσκάνη, αδήλωτες στη γερμανική εφορία, μια και έχουν σπόνσορες μεγάλες εταιρείες. Εταιρείες που τους πληρώνουν με 5.000, 70.000 και 15.000 ευρώ για να γράψουν ένα καλό κομμάτι ανάλογο με τα συμφέροντά τους ή ακόμα και να κάνουν ανοιχτά ένα καλό PR (σ.σ.: PublicRelations/δημόσιες σχέσεις) μέσω των εντύπων τους ή του τηλεοπτικού φορέα στον οποίο εργάζονται», αναφέροντας στο θέμα αυτό και τον σημερινό παρουσιαστή του κεντρικού δελτίου της ZDF, Κλάους Βέμπερ.
[…]
Εντύπωση προκαλεί επίσης ένα ολιγόλογο σημείωμα, συγγραφέα και εκδότη, στο εσώφυλλο, όπου αναφέρονται τα στοιχεία του βιβλίου (έκδοση, ημερομηνία, εκτύπωση, τιράζ κ,λπ.), όπου αναφέρουν χαρακτηριστικά τα εξής: «…Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται είναι επεξεργασμένες και ελεγμένες με ιδιαίτερη προσοχή. Τυχόν ευθύνη του συγγραφέα και του εκδότη για ζημιές σε πρόσωπα και περιουσίες δεν είναι δεκτή».
Δηλαδή σε απλά ελληνικά… αγωγές και μηνύσεις δεν εξυπηρετούν σε τίποτα και δεν γίνονται δεκτές, αφού τα κείμενα αυτά είναι στοιχειοθετημένα και προσεκτικά γραμμένα. (Προφανώς, ο συγγραφέας έχει κι άλλους «άσους στο μανίκι» για τα ονόματα που «δίνει»!)
Ο επί δεκαεπτά χρόνια αρχισυντάκτης της FrankfurterAllgemeineZeitungπεριγράφει λεπτομερώς πώς «έρχονταν οι προσκλήσεις για ρεπορτάζ στην εφημερίδα από υπουργούς της κυβέρνησης, από την καγκελαρία, από ξένες κυβερνήσεις, από την ίδια την BND (σ.σ. Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών) ή τη CIA, τραπεζίτες ή μεγάλες εταιρείες, όπως, π.χ., η Shell», και πώς «η ιδιοκτησία της εφημερίδας κανόνιζε μαζί μου ποιος συνάδελφος θα καλύψει το ρεπορτάζ, το οποίο συνήθως ήταν πλουσιοπάροχα καλυμμένο με πεντάστερα ξενοδοχεία, δωρεάν μετακινήσεις με ελικόπτερα, πάντα πρώτη θέση στο αεροπλάνο και φαγητά στα καλύτερα εστιατόρια, συν τα δώρα (χρηματικά ή άλλα, όπως πανάκριβα ρολόγια) στο τέλος της αποστολής»…
«Μετείχα κι εγώ σε πάρα πολλές τέτοιες αποστολές για στημένα ρεπορτάζ, ανταποκριτής σε πολεμικά μέτωπα, μεταφέροντας τις πληροφορίες από εκεί σύμφωνα με τις επιταγές της εργοδοσίας μου. Μετείχα σε «ρεπορτάζ», φτάνοντας μέχρι το Ομάν για να γράψω τα καλύτερα λόγια για τον αιμοσταγή δικτάτορα της χώρας, οι μετακινήσεις μου ήταν πάντα με κλιματιζόμενο ελικόπτερο, η σουίτα μου ήταν υπερπολυτελής, στο εστιατόριο με περίμενε πάντα σπέσιαλ φαγητό και το βράδυ στο κομοδίνο της σουίτας μου υπήρχε ένα πανάκριβο ρολόι δώρο του σουλτάνου. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι σήμερα για όλα αυτά και ζητώ συγγνώμη. Εγώ, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, υπήρξα διεφθαρμένος κατηύθυνα και παραπληροφόρησα αναγνώστες. Τα αναφέρω για να μην ασκήσουν τέτοιου είδους δημοσιογραφία οι νεότεροι συντάκτες», σημειώνει χαρακτηριστικά ο ΟύντοΟύλφκοτε.
Και συνεχίζει: «Συνάδελφος (σ.σ.: αναφέρει το όνομά του) «άρρωστος» με τα βαριά δίκυκλα έψαχνε απεγνωσμένα να βρει ανταλλακτικά για τη μηχανή του στη Γερμανία και ήταν πανάκριβα. Σε ταξίδι του με το κυβερνητικό αεροσκάφος στην Αμερική βρήκε ολόκληρη μηχανή, την έκανε μικρά κομμάτια, την πήρε μαζί του στο αεροπλάνο της καγκελαρίας και την έφερε στη Γερμανία. Φυσικά, δεν πλήρωσε τίποτα, διότι δεν περάσαμε από τελωνείο, όπως και μερικοί άλλοι συνάδελφοι εκμεταλλευόμενοι το αεροπλάνο της Luftwaffe» – πρόκειται για το αεροπλάνο που χρησιμοποιεί ως προεδρικό αεροσκάφος η καγκελαρία.
Μυστικές υπηρεσίες με γραφείο στην εφημερίδα!
Αναφερόμενος στη διαπλοκή των δημοσιογράφων με τις μυστικές υπηρεσίες ο Ούλφκοτε γράφει ότι «φτάσαμε στο σημείο να εγκαταστήσει γραφείο απέναντι από την εφημερίδα η BND και οι πράκτορές της να δίνουν κομμάτια για δημοσίευση κατευθείαν, παρακάμπτοντας τους πάντες. Εξάλλου, δημοσιογράφοι συνδεδεμένοι με διάφορες αμερικανικές οργανώσεις, συνδεδεμένες με τη σειρά τους με CIA, Μπίλντερμπεργκ κ.λπ., παίρνουν αμερικανικά βραβεία. Και ποιος τα απονέμει; Η ΣαμπίνεΚρίστιανσεν και ο Στέφαν Κορνέλιους (σ.σ: γνωστοί αρθρογράφοι) από τη SuddeutscheZeitung. (…)
«Για κάθε «καλό ρεπορτάζ» και ανάλογα με το πόσο αυτό επηρεάζει την κοινή γνώμη, οΑμερικανός πρέσβης στη Γερμανία πληρώνει από 3.670 μέχρι και 14.700 ευρώ τους δημοσιογράφους», καταγγέλλει ο πρώην αρχισυντάκτης της FAZ […]».
Εν τέλει δεν είναι και τόσο ελεύθερη και ανεξάρτητη η ενημέρωση και η δημοσιογραφία των συστημικών ΜΜΕ και καλό είναι να έχουμε κατά νου πως:
«Στην εποχή μας, τα δέντρα κρύβουν το δάσος, η φωτογραφία περιτυλίγει το αντικείμενο, η δέσμη φυλακίζει τα βλέμματα, τα οπτικο-ακουστικά Μέσα μονοπωλούν την επικοινωνία, το κράτος, σχηματοποιούμενο ακατάπαυστα, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την φυσική πηγή εξουσίας του: τον άνθρωπο. Αόρατο, εξιδανικευμένο, παντοδύναμο, ηλεκτρονικό, αυταπόδεικτο, οχυρωμένο πίσω από ένα Κεντρικό Πομπό, τροφοδοτεί με αιθέρια μηνύματα τους υπηκόους του. Κράτος, νόμος. εξουσία. κυβέρνηση, σύστημα. συνταυτίζονται συνταξιδεύοντας πάνω στο ίδιο μήκος κύματος. […] Εξουσίες όπως το Τηλεκράτος, καταφέρνουν να εξουδετερώσουν, μέσω ψυχοδραματικώναντανακλαστικών, την εφήμερη αντίσταση μιας ενστιχτώδικης πολιτικής σκέψης», [Το κράτος της τηλεόρασης, Ροβήρος Α. Μανθούλης, Εκδόσεις Θεμέλιο].
Γι’ αυτό και έχει απόλυτο δίκιο ο Horkeimer όταν δηλώνει ότι:
«Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό [και για τον πόλεμο προσθέτω]θα πρέπει να σωπαίνει και για τον φασισμό», ή διαφορετικά όπως λέει ο Μπρεχτ: «Μια διακήρυξη ενάντια στον φασισμό [και στον πόλεμο] δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δεν θέλει να εγκαταλείψει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δεν θ’ απαλλαγεί από τον φασισμό [και τον πόλεμο], αλλά θα τον χρειάζεται».
Μιλώ…
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τούς πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Μανόλης Αναγνωστάκης
[1]JohnSwinton (1829-1901): Σκοτσέζος οικονομολόγος, δημοσιογράφος, αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα NewYorkTimes (1860-1870) και στην προοδευτικήTheNewYorkSun (1875-1897). Ανάμεσα στις επιτυχίες του συγκαταλέγεται συνέντευξη που πήρε από τον KarlMarx τον Αύγουστο 1880 και δημοσιεύτηκε στην προοδευτική εφημερίδα Sunστις 6 Σεπτεμβρίου 1880.
