Ραφαηλίδης – Οικονομικές κρίσεις και ρατσισμός

Διαβάστε τι έγραψε ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τις οικονομικές κρίσεις και τη σύνδεσή τους με το ρατσισμό .

Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933, συμπίπτει με το τέλος της μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης της περιόδου 1929-1933

, που αρχίζοντας από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξαπλώνεται ταχύτατα σ’ όλον τον κόσμο. Πλην της Σοβιετικής Ενώσεως, που έχει την ευκαιρία να δείξει για πρώτη φορά τα πλεονεκτήματα της σχεδιασμένης και κεντρικά διευθυνόμενης οικονομίας, που όμως αργότερα θα οδηγήσει σε νέες μορφές οικονομικής κρίσης. Όλος ο κόσμος ξέρει τώρα πως οι περιοδικές και σχεδόν σταθερά επαναλαμβανόμενες ανά δεκαετίαν οικονομικές κρίσεις, που βασανίζουν με το μυστήριό τους τους επιστήμονες, από την εποχή του άγγλου οικονομολόγου Τόμας-Ρόμπερτ Μάλθους (1766-1834), που πρώτος μελέτησε συστηματικότερα αυτό το παράξενο φαινόμενο, δεν έχουν σχέση με την οικονομία καθεαυτή αλλά με μια συγκεκριμένη μορφή οικονομίας.

 

Οικονομικές κρίσεις υπήρχαν πάντα, αλλά πριν απ’ την εμφάνιση του καπιταλισμού είχαν σχέση μόνο με εξωγενείς της οικονομίας παράγοντες. Η σιτοδεία, το χαλάζι, οι πλημμύρες, η χολέρα, οι πόλεμοι είναι φυσικό να προκαλούν διαταραχές στη φυσιολογική εξέλιξη των οικονομικών φαινομένων. Αλλά όταν μιλούμε για οικονομική κρίση (για διαταραχές στη ομαλή λειτουργία του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης) δεν εννοούμε επέμβαση στη φυσική οικονομία, που αφορά κυρίως την αγροτική οικονομία, αλλά λειτουργία κάποιων νόμων καθαρά οικονομικών, δηλαδή ανθρώπινων. Συνεπώς, πρέπει να αναζητηθούν αυτοί οι νόμοι.

Την εποχή του Μάλθους δημιουργείται η μεγάλη και δύσκολη επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, δηλαδή της κοινωνικής οικονομίας, αυτής που λειτουργεί κυρίως στα αστικά κέντρα, στις πόλεις, και συνεπώς σχετίζεται με την πολιτική και τον πολιτισμό, έννοιες παράγωγες της πόλης, του άστεως, όπου κατοικούν οι αστοί, οι κάτοικοι των πόλεων. Ο εμφανώς αντιχριστιανικός μαλθουσιανισμός θα τρομοκρατήσει τους πάντες, και κυρίως τους ουτοπιστές σοσιαλιαστές και τους χριστιανούς, που στην καλύτερή τους εκδοχή είναι κι αυτοί ουτοπιστές σοσιαλιστές. Ο Μάλθους, λοιπόν, λέει πως οι οικονομικές κρίσεις δεν έχουν καμιά σχέση με την οικονομία καθεαυτή, έχουν σχέση μόνο με την καλπάζουσα αύξηση του συνόλου των καταναλωτών, δηλαδή του συνόλου του πληθυσμού της γης. Ενώ τα αγαθά αυξάνονται κατά αριθμητική πρόοδο (1,2,3,4...), οι κάτοικοι του πλανήτη αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο (1,2,4,8,16...). Το πρόβλημα, λέει ο Μάλθους, θα λυθεί μόνο αν ελέγξουμε αυστηρά τις γεννήσεις, πράγμα που γίνεται ήδη, κυρίως στην Κίνα, κι αυτό σημαίνει πως η αντιχριστιανική απανθρωπιά του Μάλθους έχει τη σκληρή λογική της. Σήμερα ο υπερπληθυσμός είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ανθρωπότητας. Η Βραζιλία το λύνει σκοτώνοντας εν ψυχρώ τα αδέσποτα παιδιά, με την ίδια έννοια που ο μπόγιας θα σκότωνε τα αδέσποτα σκυλιά, σε μια εποχή μάλιστα που οι σκύλοι και οι γάτες των «πολιτισμένων» περνούν καλύτερα απ’ τα παιδάκια του Τρίτου Κόσμου. Οι σύγχρονες, οι μοντέρνες γάτες ξέχασαν να τρων ποντίκια, διότι τρων εκλεκτές γατίσιες τροφές σε κονσέρβα, που πωλούνται στα μπακάλικα μαζί με τις τροφές για ανθρώπους. Η ισότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και τη γάτα, ή τον άνθρωπο και το σκύλο, είναι σχεδόν υποδειγματική. Η ισότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο είναι υπόθεση δυσκολότερη, και ίσως γιαυτό απαξιούν να ασχοληθούν μ’ αυτήν οι φανατικά ζωόφιλοι. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να αγαπάς το ζώον-ζώον, αν πρώτα δεν αγαπήσεις το ζώον-άνθρωπος. Πιστεύω πως μόνο όσοι αγαπούν τον άνθρωπο έχουν δικαίωμα να αγαπήσουν τα ζώα. Η γνήσια ζωοφιλία είναι μια προέκταση -προς τη μεριά του ζωικού βασιλείου-της αγάπης για τον άνθρωπο.

Κάθε παραλλαγή ρατσισμού στηρίζεται στον Μάλθους. Αυτός είναι ο έμμεσος εισηγητής του ρατσισμού, δηλαδή της άποψης πως υπάρχουν ανθρώπινες ράτσες (φυλές) κατώτερες και ανώτερες. Μπορούμε, λοιπόν, ν’ αρχίσουμε τον έλεγχο του πληθυσμού της γης εγκαινιάζοντας την «εκκαθάριση» με κατώτερους ανθρώπους, ας πούμε με μαύρους. Που είναι παιδιά ενός «κατώτερου θεού», ακόμα κι όταν είναι χριστιανοί. Αφού καθαρίσουμε τους έγχρωμους και αραιώσουμε λιγάκι, καλό είναι να επεκτείνουμε τον μαλθουσιανισμό και σ’ αυτούς που τρων πολύ, π.χ. στους τραπεζίτες του όμορφου καπιταλιστικού κόσμου, τους Εβραίους. (Οι μεγαλύτερες τράπεζες βρίσκονται σε χέρια Εβραίων). Φυσικά, υπάρχουν και φτωχοί Εβραίοι. Αλλά, άντε τώρα να κάθεσαι να ξεχωρίζεις τους φτωχούς απ’ τους πλούσιους Εβραίους. Τους καθαρίζεις λοιπόν, όλους μαζί ως Εβραίους «που σκότωσαν (τον Εβραίο) Χριστό» και συντελείς έτσι σε μια κάποια μείωση του πληθυσμού της γης Στη συνέχεια, μπορείς να επεκτείνεις το εκκαθαριστικό πλάνο και στους Σλάβους στους Τσιγγάνους στους ομοφυλόφιλους στους κομουνιστές - και βλέποντας και κάνοντας στη συνέχεια. Υπάρχουν για τη συνέχεια και οι εκ γενετής ανάπηροι και οι εν γένει ελαττωματικοί. Τους πετάς λοιπόν, στον Καιάδα, τραβάς μετά μια γερή εξομολόγηση, παίρνεις άφεση αμαρτιών απ’ τον πνευματικό σου και συνεχίζεις ανανεωμένος και ζωηρός.

'Οσο λιγότεροι οι εκλεκτοί, τα παιδιά ενός «ανώτερου θεού», τόσο το καλύτερο για την καλή διατροφή τους. Καθάρισε από δω, καθάρισε από κει, στο τέλος θα μείνει μόνο η Aρία φυλή, που θα τρώει με χρυσά κουτάλια, χρησιμοποιώντας για πιάτα τα καλά γυαλισμένα κρανία των περισσευούμενων, που τους έστειλες στον παράδεισο, προφανώς γιατί εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα τροφής. 0 ρατσισμός στον άλλο κόσμο περιορίζεται στη διάκριση ανάμεσα στους εγκατοικούντες στον παράδεισο και τους εγκατοικούνιες στην κόλαση.

Πριν ορμήξουμε στον ουρανό για να καταργήσουμε κι αυτή τη διάκριση, καλό θα ήταν να μαντρώσουμε και να βάλουμε σε καραντίνα τα κτήνη τους ρατσιστές, κυρίως εκείνους που διατείνονται πως είναι και χριστιανοί από πάνω! Ασε που ρατσιστές είναι και κάποιοι παπάδες! Ασε που ρατσιστές είναι και πολλοί ζωόφιλοι. Ο Χίτλερ, για παράδειγμα, ήταν φανατικός ζωόφιλος. Έτσι μούρχεται, σ’ εμένα, τον φανατικό ζωόφιλο, να πάρω το όμορφο σκυλάκι της φίλης μου της Στεφανίας και να το πετάξω απ’ το μπαλκόνι! Ζωόφιλος ο Χίτλερ, ζωόφιλος κι εγώ; Μην τρελαθούμε κιόλας. Όσο ζώον κι αν είναι ένας άνθρωπος, έχει προτεραιότητα στη ζωοφιλία μας. Κι ένας πολύ, μα πάρα πολύ ζωόφιλος, θα μπορούσε να αγαπήσει ακόμα και τον Χίτλερ! Εγώ πάντως, ο ζωόφιλος κατάφερα να προωθήσω τη ζωοφιλία μου μόνο μέχρι τον Πλεύρη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο άνθρωπος μού είναι συμπαθής. Λες να χρειάζομαι ψυχιάτρο; Φίλε Στεφάνή, κράτα μου μια θέση στο Αιγινήτειο. Αν δεν με τρέλαναν ήδη, θα με τρελάνουν οσονούπω οι ρατσιστές. Και μάλιστα τώρα που αρχίζω να τους συμπαθώ λίγο περισσότερο απ’ τα σκυλιά! Δε βαριέσαι, φοβισμένοι άνθρωποι είναι, οι ταλαίπωροι. Για την τροφή τους νοιάζονται, οι καημένοι. Φοβούνται μην τους πάρουν οι μαύροι ή οι Εβραίοι ή οι κομουνιστές το ψωμί απ’ το στόμα, κι άντε μετά να τρέχεις για δουλειά με το κεφάλι που έχεις το εντελώς κλούβιο. Αυτοί, αγαπητέ μου Στεφάνή, είναι περισσότερο άρρωστοι ψυχικά από μένα, που αρχίζω να τους συμπαθώ.

Η ανεργία και το φάσμα της ανεργίας, μπορούν να σε κάνουν κτήνος. Ο πιο μεγάλος φόβος είναι αυτός που προκαλεί η προοπτική του θανάτου από πείνα. Να γιατί αποκτηνώθηκαν οι Γερμανοί της χιτλερικής Γερμανίας Ο Μάλθους βρήκε τον ευκολότερο τρόπο για να αποκαταστήσει την καλή λειτουργία του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης: αντί να αυξάνεις την προσφορά προϊόντων, μειώνεις τη ζήτηση, μειώνοντας τα κεφάλια που ζητούν. Πονάει κεφάλι (απ’ την πείνα), κόβει κεφάλι, για να μειωθεί η πείνα σ’ αυτούς που έχουν ακόμα το κεφάλι στους ώμους τους. Εντάξει, αλλά η σαπωνοποίηση των Εβραίων δεν έλυσε το πρόβλημα. Καμιά γενοκτονία δεν μπορεί να το λύσει. 'Αλλωστε, ο Μάλθους δεν πρότεινε σα λύση τη γενοκτονία, αλλά τον έλεγχο των γεννήσεων, που ήδη εφαρμόζεται, σε πείσμα του «μουσουλμάνου» Πάπα. Που πρόσφατα συμφώνησε με τους κυρίως ειπείν μουσουλμάνους πως η έκτρωση είναι δολοφονία! Εντάξει, Πάπα μου χοντροκέφαλε, αλλά αν οι πεινασμένοι γίνουν πάρα πολλοί, και θα γίνουν, αυτό είναι βέβαιο, θα δεις για πότε θα ισοπεδώσουν το Βατικανό και θα σε φαν ζωντανό.

Κανείς δεν μπορεί να προφυλάξει από τη βαρβαρότητα τις ορδές των πεινασμένων. Ο νέος Τζένγκις Χαν ετοιμάζεται κάπου στην Ασία ή στην Αφρική ή στη Λατινική Αμερική. Ήδη μάς στέλνει τους προπομπούς του. Οι λαθρομετανάστες έρχονται προς τα δω όχι για τουρισμό, αλλά γιατί ξέρουν πως εδώ θα βρούν φαΐ. Δεν είναι ανάγκη να δουλέψουν για να το βρουν, μπορούν και να το κλέψουν. Άλλωστε, σε λίγα χρόνια, οι μισοί θα δουλεύουν και οι άλλοι μισοί θα κλέβουν. Σήμερα, το πιο άνετο και προσοδοφόρο επάγγελμα είναι αυτό του ληστή τραπεζών. Ακόμα και ο «καλός κόσμος» προπονείται σκάβοντας υπονόμους που οδηγούν στις Τράπεζες Εργασίας, όπου στο μέλλον μόνο εισοδήματα προερχόμενα από την εργασία δεν θα κατατίθενται.

Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να είμαι ληστής τραπεζών. Γιατί κλέβοντας μια τράπεζα δεν κλέβεις τους μικροκαταθέτες ή τους μεγαλοκαταθέτες αλλά τους μερισματούχους της τράπεζας γιατί αυτοί πληρώνουν τη ζημιά, απ’ τα υπερκέρδη τους Αυτό ήδη έγινε αντιληπτό από το λαό. Γι’ αυτό και τόσα «παιδιά του λαού» μιμούνται τους παλιούς λαοφιλείς «ληστές των ορέων», τύπου Γιαγκούλα ή Νταβέλη, ας πούμε. Να είναι τυχαίο άραγε που οι τελευταίοι έλληνες ληστές των ορέων, που κυκλοφορούσαν στα ελληνικά όρη απ’ το 1830 μέχρι το 1940, πέρασαν στις αντάρτικες ομάδες του Άρη Βελουχιώτη; Αμ, εκείνοι οι τρομεροί Κανγκασέιρος στη Βόρεια Βραζιλία; Υπόρχουν πάντα και ο λαός συνεχίζει να γράφει τραγούδια γι’ αυτούς Ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Λίμα Μπαρέτο αφιέρωσε στον ηρωικό ληστρικό βίο τους ένα σπουδαίο φίλμ με τον τίτλο Κανγκασέιρο. Ακόμα τραγουδούμε την ηρωικά θλιμμένη σάμπα που ακουγόταν σ’ αυτό το φιλμ. Πάρτε το απόφαση: ο λαός αγαπάει τους ληστές και κρυφά χαίρεται για κάθε ληστεία τραπέζης Η κλοπή, άλλωστε, είναι μια βίαιη μορφή απόδοσης κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν μπορείς να κλέψεις από κάποιον που δεν έχει. Και για να έχει, σημαίνει πως έχει περίσσευμα Ε, αυτό το περίσσευμα ανακυκλώνουν οι κλέφτες Το κεφάλαιο, όταν μένει αδρανές αυτοακυρώνεται ως κεφάλαιο. Το χρήμα, για να παραμείνει χρήμα (χρήσιμο πράγμα σημαίνει η λέξη) πρέπει να κυκλοφορεί. Οι κλέφτες συμβάλλουν στην ομαλή κυκλοφορία του χρήματος και συνεπώς στην καλή λειτουργία του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης

Καταθέτουμε τις οικονομίες μας (ή τα κλοπιμαία) στην τράπεζα για να μπορεί να κυκλοφορεί το χρήμα που δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε εμείς γιατί δεν είμαστε βιομήχανοι για να το επενδύσουμε παραγωγικά. Ούτε πλέυ-μπόυ σκοπεύουμε να γίνουμε, αργόσχολοι, δηλαδή, που μόνο καταναλώνουν χωρίς να παράγουν. Υπάρχει μια θεωρία, που λέει πως οι πλέυ-μπόυ παίζουν τεράστιο ρόλο στην οικονομία, γιατί συμβάλλουν αποφασιστικά στο να κυλάει το χρήμα. Το σημαντικό για την καλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς είναι να αγοράζονται όλα τα εμπορεύματα που παράγουν οι παραγωγοί. Και επειδή το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι παρά το κοινό ισοδύναμο όλων των εμπορευμάτων που υπάρχουν και όλων των υπηρεσιών που προσφέρονται σε μια ελεύθερη αγορά (όταν έχω χίλιες δραχμές, σημαίνει πως έχω είτε δυο πακέτα τσιγάρα, ας πούμε, είτε δυο καρβέλια ψωμί, ας πούμε, είτε εκατό πακέτα τσίχλες, ας πούμε - αλλά, ας πούμε και ένα κούρεμα, και ένα εικοστό των χρημάτων που θα δώσω στην πουτάνα για τις υπηρεσίες της, και ένα δέκατο αυτών που θα δώσω στον παπιά για τις υπηρεσίες του), μείωση του κυκλοφορούντος χρήματος σημαίνει μείωση των εμπορευμάτων. Γιατί, αν το εμπόρευμα μείνει απούλητο, ο παραγωγός θα σταματήσει να παράγει. Κι αν σταματήσει να παράγει, επέρχεται οικονομική κρίση και ανεργία.

Επειδή, λοιπόν, η ισορροπημένη λειτουργία της ελεύθερης (καπιταλιστικής) αγοράς είναι πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση, κάθε τόσο ξεσπούν κρίσεις. Και ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις μια κρίση είναι η καπιταλιστική δικτατορία Και η καλύτερη καπιταλιστική δικτατορία είναι ο φασισμός - και η ακόμα καλύτερη, ο ναζισμός. Εδώ, η περίφημη ελεύθερη οικονομία πάει περίπατο. Ο δικτάτορας ελέγχει την οικονομία όπως θέλει, ή μάλλον όπως θέλουν τα αφεντικά του. Ο Χίτλερ, ως Μέγας Δικτάτωρ (βλέπε και Τσάρλυ Τσάπλιν), έβγαλε τη γερμανική οικονομία απ’ το τέλμα της και η κρίση ξεπεράστηκε προσωρινά, για να ενσκήψει σε λίγο δριμύτερη. Η καπιταλιστική δικτατορία δεν είναι σταθερή λύση, είναι όμως αποτελεσματική προσωρινή λύση. Ο καπιταλισμός αγαπάει τους προσωρινούς δικτάτορες, αρκεί να μην καβαλήσουν το καλάμι και πιστέψουν πως βγάζοντας τον καπιταλισμό από τα αδιέξοδά του, προσφέρουν εθνική και όχι καπιταλιστική υπηρεσία.

Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι- Βασίλης Ραφαηλίδης

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com