Το κράτος πρόνοιας ως καύσιμο για την «ανάπτυξη»
Στρατηγικός στόχος των δυτικών ελίτ είναι η κατάργηση του κοινωνικού κράτους με αποχώρησή του από τους τομείς των συντάξεων και της υγείας. Κι αυτό όχι μόνον σε χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης του κράτους πρόνοιας.
Η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος σε κάποιες μόνον περιπτώσεις προβάλλεται ως "αναγκαίο κακό". Συχνά περιβάλλεται με ιδεολογικό μανδύα, συνήθως όμως προβάλλεται ως ασφαλής διέξοδος της επιχειρηματικότητας, ως απελευθέρωση κονδυλίων για "ανάπτυξη" σε αναπτυγμένες χώρες με πληθυσμό που γερνάει και με τον τομέα τον υπηρεσιών να πλησιάζει σε κορεσμό. Και φυσικά ως χαμηλότερη φορολογία για τις ανώτερες τάξεις.
Η αντίληψη αυτή είναι απολύτως σαφής και εκπεφρασμένη πολιτική προτεραιότητα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ, οι οποίοι θεωρούν την εμπλοκή του κράτους στις συντάξεις και στην περίθαλψη περίπου κομμουνισμό. Η γενιά των μπέιμπι μπούμερς, τα παιδιά που γεννήθηκαν αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πολυαριθμότερη γενιά του δυτικού κόσμου, βγαίνει στη σύνταξη με τις χειρότερες προοπτικές.
Η τάση αυτή είναι σαφής ακόμα και σε χώρες στις οποίες τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν υποστεί τη συστηματική λεηλασία που υφίστανται τα ελληνικά. Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος βλέπει το κοινωνικό κράτος να φθίνει. Σε πανευρωπαϊκο επίπεδο, το λεγόμενο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα δεν είναι παρά ένας εύσχημος τρόπος μετάβασης από το δικαίωμα στην ελεημοσύνη. Αλλά και οι αντιστάσεις είναι ισχυρές και δυναμώνουν όλο και περισσότερο, καθώς η διάψευση της νεοφιλελεύθερης Εδέμ οδηγεί μεγάλα στρώματα της μεσαίας τάξης σε βίαιες ωριμάνσεις.
Στη χώρα μας, η κατάσταση είναι ακόμα πιο επιβαρυμένη. Η συστηματική λεηλασία των ταμείων, με αποκορύφωμα το PSI, η ενδημική εισφοροαποφυγή και η σημερινή υποβοηθούμενη αυτοκτονία των ταμείων με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και τη μικρότερη μείωση των εισφορών των εργαζομένων, η οποία μάλιστα προβάλλεται ξεδιάντροπα ως αύξηση του μισθού, δημιουργούν μια κατάσταση πρωτόγνωρη, και μάλιστα με προδιαγεγραμμένη την επιδείνωση από το 2015, οπότε, σύμφωνα με το Μνημόνιο, το κράτος δεν θα εγγυάται παρά τη βασική σύνταξη.
Τα προεόρτια αυτής της δυστοπικής κατάστασης βρίσκονται ήδη ως νομοσχέδια έτοιμα να περάσουν από τα θερινά τμήματα της Βουλής ως "προαπαιτούμενα" κάποιας ανθυποδόσης. Ξεκινώντας από την απίσχνανση μέχρις εξαφανίσεως των επικουρικών συντάξεων και τις νέες επιβαρύνσεις στην ιδιωτική δαπάνη για το φάρμακο, η συγκυβέρνηση γνωρίζει ότι οι πρωτοβουλίες για τις οποίες έχει δεσμευθεί θα την αποξενώσουν ακόμα περισσότερο από τα στρώματα και τις ηλικιακές ομάδες από τις οποίες αντλούσε μέχρι σήμερα την ισχύ της. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που κάνει πολύ πιθανή την προσφυγή σε εκλογές πριν σκάσει η βόμβα.
