Αυτοδιαπόμπευση
Θωμάς Μαυροφίδης
Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε στο emailμου. Αφορά κάποιον φοιτητή Ιατρικής και την απόφαση του Λοβέρδου για τη διαγραφή των «αιωνίων φοιτητών». Το παρουσιάζω όπως το έλαβα.
«Αυτοδιαπόμπευση, απλά για να μη το κάνουν οι άλλοι. Θα φύγω και εγώ, διαγράφομαι. Είμαι γραφειοκρατικό βαρίδι.
Ίσως και να έχουν δίκιο, δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, εδώ που τα λέμε δεν τον ξέρω ούτε ο ίδιος, ίσως αυτοτιμωρία, ίσως απογοήτευση αλλά όχι απολογία.
Ξεκίνησα τις σπουδές μου με χαρά και όρεξη αλλά δεν υπολόγισα κάτι, δεν είχα τα χρήματα για αυτές. Ακόμη και φροντιστήριο μόνο τη τελευταία χρονιά του λυκείου, δεn περίσσευαν για πιο πριν, ούτε καν για αγγλικά ή για μέσο να πηγαίνω από το χωριό στη πόλη. Κάποια στιγμή τελείωσαν τα χρήματα που είχα αποταμιεύσει από μικρός περίπου 6000 ευρώ, ναι ήμουν τρομερά αισιόδοξος και ανόητος ότι μου έφταναν.
Προσπάθησα και προσαρμόστηκα να ζω με ό,τι περίσσευε και μπορούσε να μου στέλνει η μάνα μου, άλλαξα σπίτι, ακόμη και το λεωφορείο το χρησιμοποιούσα μόνο για να πηγαίνω και να γυρίζω στη σχολή και παντού αλλού με τα πόδια. Δε μετανιώνω, άξιζε, γνώρισα ανθρώπους που δε θα γνώριζα αλλιώς και έμαθα να σκέφτομαι.
Τελείωσε ο κανονικός κύκλος των σπουδών, ήμουν επι πτυχίω πια. Λεφτά δεν υπήρχαν πλέον, η λύση ας κάνω το στρατιωτικό μου για να εξοικονομήσω τουλάχιστον το νοίκι μου. Πήγα, χάσαμε ένα χρόνο. Επέστρεψα, ξαναμπήκα σιγά σιγά στο πρόγραμμα και μετά ήρθε ο χειμώνας. Διάβαζα με όρεξη, δε με κυνηγούσε κανένας, δεν είχα άγχος και τότε έρχεται ένα ατύχημα. Η μητέρα μου σπάει το χέρι της, η λογική λέει μην χάνεις το στόχο, το ίδιο είπαν και οι συγγενείς, αλλά η προσωπική μου ηθική δεν το επιτρέπει. Δυόμιση μήνες μέχρι να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει ξανά, γιατί έπρεπε να το ξανασπάσουμε καθώς αρχικά δεν είχε κολλήσει σωστά, δε με ένοιαξε ούτε τότε, δε θα την εγκατέλειπα στη τύχη της, μόνη χωρίς κανένα άλλο. Χάσαμε και άλλο χρόνο αλλά δε φοβάμαι, τα λεφτά τελειώνουν ξανά.
Δουλεύω περιστασιακά, τοποθετώντας αφίσες για συνέδρια, χαρτζιλίκι πες πιο καλά, και διορθώνοντας υπολογιστές, αλλά δεν είναι αρκετά. Αναγκάζομαι να διακόψω κάθε προσπάθεια για δυο χρόνια για να δουλέψω μετακομίζοντας σε άλλη πόλη. Επιστρέφω, «δεν έχετε εγγραφεί στο εξάμηνο» μου λένε. Προσπάθεια, γκρίνια και παρακάλια. Ξαναρχίζω, ξαναδίνω εξετάσεις περνάω άνετα. Ελπίζω ξανά αλλά τώρα είναι αλλιώς το κράτος δεν έχει λεφτά για μένα ( απορώ, βιβλία δεν παίρνω, πάσο δεν έχω, σίτιση και στέγαση δεν έχω). «Δεν είσαι ικανός λένε κάποιοι», «είσαι αλήτης» λένε κάποιοι άλλοι και τώρα που το σκέφτομαι αυτό το τελευταίο είναι που με πληγώνει.
Δεν θα κατηγορήσω κανένα, θα είμαι και αύριο εδώ. Ίσως κουβαλάω τη στάμπα του αποτυχημένου στα μάτια κάποιων, δε πειράζει άλλωστε μεγαλώνοντας μόνο με τη μητέρα μου, άσχετα αν αυτό έγινε λόγω δυστυχήματος, με έχουν πει και χειρότερα. Αν κάτι έχω να πω είναι ευχαριστώ σε κάποιους πιο παλιούς που με τη «διεφθαρμένη αριστερή» λογική τους μου έδωσαν την ευκαιρία να μπω σε ένα ακαδημαϊκό χώρο, ακόμα και αν δε πήρα το πτυχίο μου. Συγνώμη που ζημίωσα το δημόσιο με την ανικανότητά μου».
Για την αντιγραφή: Θωμάς Μαυροφίδης
*Ο Θωμάς Μαυροφίδης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με ειδικότητα τη Θεωρία Συστημάτων.
