Απολογισμός του 16ου Διεθνούς Σεμιναρίου Μουσικής της Κοζάνης
Σε ένα από τα πιο γνωστά εγχειρίδια για το 3ο Ράιχ ο συγγραφέας ορίζει πως υπάρχουν οι δικτατορίες όπου κάποιες ελευθερίες απαγορεύονται και οι άκρως πιο τυραννικές απολυταρχίες
όπου οι λαοί έχουν οι ίδιοι επιλέξει να απαγορεύουν στον εαυτό τους τις ελευθερίες τους. Μία βασική ελευθερία των ανθρώπων είναι να μπορούν και να θέλουν να ακούν. Το Διεθνές Σεμινάριο Μουσικής της Κοζάνης φιλοδοξεί να είναι αυτό και τίποτα άλλο – ένας βιότοπος όπου τίποτα δεν είναι θεαματικό, τίποτα δεν είναι θορυβώδες και επιδεικτικό ή ομόσημο του όποιου πολιτικού ή οικονομικού δόγματος, αλλά ο τόπος εκείνος όπου όλοι μπορούν να εξασκούν το βασικό τους δικαίωμα στην ακρόαση. Φέτος πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό τον στόχο αυτό.
Πάνω από 15 ώρες ζωντανής ενδιαφέρουσας μουσικής παρουσιάστηκαν στο ακροατήριο με την υψηλότερη πιστότητα από επαγγελματίες ενώ και οι μαθητές έδωσαν αξιόλογες και αισιόδοξες ερμηνείες. Πάνω από 1200 ώρες μαθήματος δόθηκαν στους μαθητές που ήρθαν από πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό στην Κοζάνη, ενώ συμμετοχές στο συνέδριο και τους διαγωνισμούς μας έγιναν δεκτές από 4 Ηπείρους. Και ο ορίζοντας του ΔΣΜΚ αντί να στενέψει με τη βελτίωση της διοργάνωσης, διευρύνεται, κάτι που είναι ιδιαίτερα θετικό. Το Σεμινάριο έχει πλέον τα θεμέλια, τα σχέδια και τους συνεργάτες που χρειάζεται.
Πώς γίνονται όλα αυτά; Όχι χάρη στην οργανωμένη έκφραση της κοινωνίας μας. Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης μας βοήθησε μέρες πριν την έναρξη προς τιμήν του, ο Δήμος Κοζάνης κάτι εξασφάλισε επίσης μέρες πριν την διοργάνωση αν και όλα αυτά μετά εξευτελιστικής επαιτείας, κόπων και βασάνων που αρμόζουν σε υποσαχάριες καταστάσεις και ψυχοσυνθέσεις και δεν είναι δίκαιο να τοποθετούνται στην σφαίρα της ευγνωμοσύνης μας. Ευχαριστούμε μεν αμφότερους αλλά οι ευχαριστίες εδώ πρέπει να είναι αμοιβαίες. Όσο για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας η εκκρεμής συμφωνημένη οφειλή της από το 2013, ύψους μίας ή ίσως και μισής θερινής σουβλακιάδας για την ακρίβεια, θα διέγραφε τα χρέη της διοργάνωσης, αλλά μετά από δεκάδες διαβεβαιώσεις, το ποσό παραμένει ανεξόφλητο και ίσως χαμένο στον λαβύρινθο του απωλεσθέντος δημοσίου χρήματος (sic!) και επιβαρύνει φυσικά τους διοργανωτές. Είναι φρόνιμο να γράφονται αυτά δημοσίως από πρακτικής απόψεως; Όχι, αλλά είναι δίκαιο και για αυτό γράφονται απαραίτητα. Ας γινόμαστε γραφικοί αφού πρέπει, αρκεί να μην γίνουμε αγοραίοι ή δεδομένοι. Δεν είμαστε δεδομένοι.
Σαφώς το Σεμινάριο θα συνεχίσει πεισματικά την ανοδική πορεία του και το 2015. Κάνουμε εδώ μια στάση και έναν απολογισμό που είναι κοινωνικά, καλλιτεχνικά, εκπαιδευτικά και πνευματικά θετικός στο απόλυτο αλλά οικονομοτεχνικά ανεπαρκής. Και αναρωτιούνται πολλοί φίλοι και συνεργάτες, με ποια λογική συνεχίζει κανείς να εργάζεται χωρίς αμοιβή ή χωρίς οικονομικά οφέλη; Η απάντηση είναι απλή αν και δυσνόητη για όσους ζουν ή τέλος πάντων αναπνέουν κλινικά στην απολυταρχία του ανταγωνισμού τους και με τροφή τις ίδιες τις σάρκες τους:
Η Ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους νικητές, αλλά και από τους ηττημένους αρκεί αυτοί να μην δέχονται τις ήττες τους όταν αυτές είναι άδικες ή κάλπικες. Στην Κοζάνη, τα τέλη Αυγούστου είναι μια περίοδος ήττας. Τα μπάνια του [σημ. βουνίσιου] λαού τελειώνουν λειψά, περιττά και ταλαιπωρημένα, οι δημοσιονομικές επιθέσεις ανανεώνονται στα τείχη μας - που πόσο μπορούν άραγε να κρατήσουν ακόμη - η επιστροφή στις μακάβριες τηλεοπτικές οθόνες, η επαναφορά στα γνώριμα και στάσιμα καφέ και στα άγονα πολλές φορές θρανία πλησιάζει επικίνδυνα. Ακόμη και ο κύκλος της ζωής φθίνει σημειολογικά και η κοινωνία μας εθίζεται στην επανάληψη του δυσάρεστου ή του αναπόφευκτου. Το τέλος Αυγούστου στην Κοζάνη, επικρατεί μια κάποια νηνεμία του πνεύματος, οσμίζεται δηλαδή κανείς την αγωνία της ήττας μιας ολόκληρης κοινότητας και παράδοσης. Σε αυτή την επικείμενη ήττα του Φθινοπώρου του έτους αλλά και του Φθινοπώρου της κοινωνίας μας, γύρω στους 100 επαγγελματίες και μαθητευόμενους μουσικούς αλλά και πολλές εκατοντάδες ακροατές επιλέγουν και επέλεξαν και φέτος να αντισταθούν με τη μουσική τους, μουσική όχι του εμπορίου ή της διασκέδασης αλλά της ακρόασης. Με το δικό τους μνημόνιο πως ακόμη έχουν και πάντα θα έχουν το δικαίωμα να ακούν και να ακούγονται. Αυτός ο απολογισμός είναι ο πιο σημαντικός και αυτόν θα υπηρετήσουμε και το 2015. Για όσους θεώρησαν προτιμότερο το οτιδήποτε από το να γίνουν ακροατές μας, επαναλαμβάνουμε την πρόσκλησή μας για το 2015, εμμονικά και χωρίς δυσαρέσκεια. Και θα υπενθυμίζουμε πάντα το δικαίωμα στην ακρόαση ακόμη κι αν η υφήλιος απαγορέψει στον εαυτό της αυτή την ελευθερία.
Αντί κατακλείδας μερικές λέξεις του Κ. Παλαμά εκφράζουν, νομίζω, τις αδυνάστευτες και αήττητες προθέσεις, επιθυμίες και ευχές όλων όσων εργάστηκαν (και ήταν πολλοί) για το 16ο Διεθνές Σεμινάριο Μουσικής. Για όλους εμάς απολογισμός δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η διαδικασία:
Kαι το άγαλμα αγωνίστηκα για το ναό να πλάσω
στην πέτρα την δική μου απάνω
και να το στήσω ολόγυμνο και να περάσω
και να περάσω δίχως να πεθάνω...
...Το σήμερα ήτανε νωρίς, τ’αύριο αργά θα είναι
δεν θα σου στρέξει το όνειρο, δεν θά’ρθει η αυγή που θέλεις
με τον καημό του αθάνατου που δεν το φτάνεις μείνε
κυνηγητής του σύγνεφου του ίσκιου Πραξιτέλης
Τα τωρινά και τα αυριανά, βράχοι και πέλαγα όλα
σύνεργα του πνιγμού για σε και οράματα της πλάνης
μακρότερη απ’την δόξα σου και μία του κήπου βιόλα
και θα περάσεις μάθε το και θα πεθάνεις!
Κι εγώ αποκρίθηκα «Ας περάσω κι ας πεθάνω
Πλάστης κι εγώ μ’όλο το νου και μ’ όλη την καρδιά μου
λάκκος κι ας φάει το πλάσμα μου, από τα αθάνατα όλα
μπορεί να αξίζει πιο πολύ το γοργοπέρασμά μου»
