Η θεατρική αγωγή ενισχύει την παιδαγωγική δράση της εκπαίδευσης (Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου)
Η θεατρική αγωγή στην εκπαίδευση όπως και όλες οι τέχνες ενισχύουν την κάθε πτυχή της προσωπικότητας των παιδιών που οδηγεί στην ολόπλευρη ανάπτυξη τους.
Το θέατρο στην εκπαίδευση είναι η τέχνη ως μια συνολική προσπάθεια προβολής, ανάδειξης και διερεύνησης του πολιτισμού στα σχολεία.(Σέξτου, 1998)
Θέατρο ,εκπαίδευση και τέχνες λειτουργούν παράλληλα στην εξέλιξη της προσωπικότητας του παιδιού.Η θεατρική προετοιμασία βοηθάει το παιδί να ανακαλύψει τον εαυτό του και τον άλλον, μπορεί να λειτουργήσει συνεργατικά στην ομάδα, διαμορφώνει την ταυτότητά του. Η αποτελεσματικότητα του θεάτρου είναι εμφανή τόσο στα παιδιά τυπικής ανάπτυξης όσο και στα παιδιά που παρεκκλίνουν από την συμβατική πορεία εξέλιξης . Χτίζεται μέσα στο μονοπάτια του θεάτρου μια προσωπικότητα ευέλικτη, δυνατή και με κριτική σκέψη. Η θεατρική "έκθεση" δίνει στο παιδί τη δυνατότητα εξωτερίκευσης του εαυτού του,τη δύναμη του "κοινωνείν",την ευκαιρία έκφρασης μπροστά σε κοινό.
Η ανακάλυψη και η ανάπτυξη του εαυτού μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα μακρύ ταξίδι το οποίο πραγματοποιείται σε πολλά επίπεδα. Για την ανάπτυξη του εαυτού τους οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει διάφορα μέσα και τρόπους καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορία. Ένας από τους τρόπος αυτούς είναι η "τέχνη", υποστηρίζει η Ευδοκιμίου - Παπαγεωργίου το 1999. Σύμφωνα με τον Κουρετζή( 2006) το θέατρο αποτελεί το μη ολιστικό τρόπο,ως το σημείο που συναντιούνται και διαπλέκονται όλες οι τέχνες,που μπορεί να αποτελέσει τον τόπο όπου το κάθε παιδί μπορεί να ανακαλύψει κάτι που το εκφράζει και το απελευθερώνει.
Μια προσωπικότητα για να ευτυχεί οφείλει να είναι δημιουργική και κοινωνική. Οι τέσσερις βασικοί άξονες της ανθρώπινης ανάπτυξης είναι η ψυχολογική,η κοινωνική, η αισθητική και η γνωστική, οι οποίοι γίνονται κατανοητοί, καλλιεργούνται και εξελίσσονται με το θέατρο,το θεατρικό παιχνίδι,την τέχνη.
Τα παιδιά μπορούν να συνδέσουν την τέχνη με την κοινωνία και το πολιτιστικό περιβάλλον. Να παράγουν τέχνη ως μια αναγκαιότητα της ζωής.Να απολαύσουν την τέχνη σαν μια αναγκαιότητα του ανθρώπου.Μαθαίνουν βιωματικά τις κοινωνικές συνιστώσες, Κατανοούν τον τρόπο σκέψης τους όπως και τον τρόπο σκέψης των άλλων ανθρώπων. Έρχονται σε επαφή με τα ζητήματα των ανθρωπίνων σχέσεων και των προβλημάτων και αγγίζουν τις λύσεις που μπορούν να προσφέρουν ισορροπία.
Μπορούν να εκφραστούν ,να κινηθούν,να δραστηριοποιηθούν, να χρησιμοποιήσουν λεξιλόγιο οικείο και εξειδικευμένο, να αποτύχουν, να δοκιμάσουν, να χαρούν και να απογοητευθούν ψυχή τε και σώματι. Να εκφράσουν με το λόγο,το σώμα και τις αισθήσεις τους,τις απόψεις και τις σκέψεις τους. Ο Κουρετζής το 2006 αναφέρει πως ο κύριος σκοπός του θεάτρου στην εκπαίδευση είναι πρώτον να προετοιμάσει το παιδί για μια μακρά δημιουργική περίοδο και να αποτελέσει το μέσο απελευθέρωσης της φαντασίας και δεύτερον να λειτουργήσει ως επικοινωνιακό εργαλείο καλλιέργειας και κατανόησης των ανθρώπινων σχέσεων.Να λειτουργήσει ως εμψυχωτή διαδικασία.
Στην ειδική αγωγή το θέατρο ωφελεί "στη μεθωρίμανση υπανάπτυκτων δυνάμεων των μαθητών, συμπληρώνει όσες δυνάμεις λείπουν και κινητοποιεί τις μειονεκτούντες (Καλαντζής,1985)".
Τα παιδιά που αποκλίνουν από την τυπική ανάπτυξη βοηθούνται στην αυτοπραγμάτωση,την κοινωνικοποίηση,την προσαρμογή,τα όρια,τη γλωσσική καλλιέργεια.Έρευνες έχουν δείξει ότι οι μαθητές με δυσλεξία ωφελούνται όταν βρίσκουν πολυαισθητηριακά περιβάλλοντα μάθησης,γιατί μπορούν να εξασκηθούν με τα χέρια,με τα μάτια και γενικά με τα αισθητηριακά όργανα (Gray,2001).Όλες, όμως, οι εκφάνσεις της παρεκκλίνουσας εξέλιξης των παιδιών βρίσκουν έδαφος καλλιέργειας και υποστήριξης στα πλαίσια του θεάτρου.
Αυτό είναι το θέατρο, μία αέναη νίκη.Μια νίκη δίχως ηττημένους."Καθένας επιτυγχάνει με τον τρόπο του, ενώ κανένας δεν αποτυγχάνει.( Κουρετζής-Άλκηστις,1993)".
