Πότε είναι πρόωρες οι εκλογές;
Ένα άρθρο για τους αγέρωχους πολίτες, που απλά περιμένουν το έναυσμα για μία επανάσταση ή την έλευση ενός "από μηχανής Θεού" και δεν πιστεύουν στις ανατροπές μέσω της εκλογικής διαδικασίας.
Αναρωτιέμαι όμως με κάποιους, που υστερικά κραυγάζουν ότι οι “πρόωρες εκλογές” θα είναι καταστροφικές για τη χώρα. Οπου “πρόωρες εκλογές” αποκαλούνται αυτές του Φεβρουαρίου αλλά όχι εκείνες του Σεπτεμβρίου. Εντάξει οι κυβερνητικοί βουλευτές, που βλέπουν ότι μάλλον θα χαθεί το μπόνους των 50 εδρών, άρα τα έδρανα θα ...λιγοστέψουν, και οι υπουργοί, που σκέφτονται πόσο άδεια και ανούσια θα είναι η ζωή μετά την... καρέκλα, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Ομως κάποιοι άλλοι βουλευτές, που υποτίθεται ότι δεν συμφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης, ειδικά αυτή στον τομέα της οικονομίας, τι άλλη αγωνία μπορεί να έχουν πέραν της διατήρησης της έδρας τους και των προνομίων τους και φωνασκούν στα ραδιόφωνα; Η Δημοκρατία στην υπηρεσία της μπακαλικής: “Αφήστε με να μείνω έστω μερικούς μήνες ακόμα στη Βουλή...”
Δηλαδή αν οι εκλογές γίνουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο δεν θα είναι πρόωρες; Δεν θα ασχολείται από τώρα ήδη η κυβέρνηση με αυτές; Θα είναι ισχυρή και απερίσπαστη για να διαπραγματευτεί καλύτερα από ότι μέχρι τώρα; Το παράδειγμα του περασμένου χρόνου είναι ενδεικτικό. Από τις αρχές του 2014 οι “εγκέφαλοι-πομποί” και οι δημοσιογραφικοί “αναμεταδότες” των θεωριών του Μεγάρου Μαξίμου το μόνο στο οποίο αναφέρονταν ήταν οι “δυσκολίες της προεδρικής εκλογής” και το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών που μπλοκάρουν τα περιθώρια ελιγμών τους. Ειδικά από τις ευρωεκλογές και μετά, οι “διαρροές” από την κυβέρνηση προς τα φιλικά της ΜΜΕ γέμιζαν δεκάδες σελίδες πολιτικού ρεπορτάζ με “αποκλειστικό θέμα” τους σχεδιασμούς και τους αιφνιδιασμούς του Μαξίμου για το θέμα του προέδρου. Κάθε Κυριακή μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τα κουκιά για να τα βγάλουν 180.
Ταυτόχρονα όμως το επιχείρημα “μας πιέζει η αντιπολίτευση με την προεδρική εκλογή και γι' αυτό δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε νέα μέτρα” κούρασε και τους συνομιλητές του κυρίου Σαμαρά στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα στις επισκέψεις του στο Βερολίνο ο Ελληνας πρωθυπουργός εκνεύρισε την κυρία Μέρκελ με την επανάληψη αυτού του επιχειρήματος, όπως ακριβώς έκαναν και στο Παρίσι οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς, όταν κλήθηκαν να απαντήσουν για τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση των μέτρων, που είχαν συμφωνήσει με την Τρόικα. Η εύκολη καραμέλα (εξωτερικού) ήταν πάντοτε “δεν μας αφήνει να το κάνουμε η αντιπολίτευση”. Η καραμέλα εσωτερικού ήταν “βρήκαμε πολύ σκληρούς τους δανειστές μας”.
Ακόμα και αν δεχτούμε το μονάδικο και πρωτάκουστο για ευρωπαϊκά δεδομένα επιχείρημα, να αποδίδει δηλαδή μια κυβέρνηση τις αδυναμίες της στην... αντιπολίτευση, υπάρχει κανείς εχέφρων άνθρωπος εντός και εκτός Ελλάδας που να πιστεύει, ότι η κυβέρνηση θα “πάρει μπροστά” και θα κάνει τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις, όταν θα αρχίσει να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να κερδίσει τις “μη πρόωρες εκλογές” του ερχόμενου φθινοπώρου; Θα κάνει ξαφνικά ανένδοτο αγώνα ή θα κοιτάει και πάλι μόνο τις εικόνες και τις κατευθυνόμενες διαρροές, προς τα φιλικά της ΜΜΕ; Θα είναι πιο ισχυρός ο δικομματικός συνασπισμός, πιο συμπαγής η κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Γιατί αν ως τώρα η ελπίδα ότι μπορεί τελικά να “επιβιώσουν” για κανένα χρόνο ακόμα, τους κρατούσε με το ζόρι ενωμένους, όταν πια η ημερομηνία των εκλογών θα είναι γνωστή ο καθένας θα κοιτάει να προβληθεί έναντι των “συναγωνιστών” του. Ας αφήσουν λοιπόν τα εθνοσωτήρια κηρύγματα και άλλα τέτοια μελοδραματικά και ας κοιτάξουν να μην τραυματίζουν άλλο την εικόνα και το μέλλον της χώρας με την τερατολογία.
Είναι προφανές ότι όπως κάποτε ο κ. Σαμαράς ενδιαφερόταν απλώς να “ρίξει” τον κ. Παπανδρέου, τώρα το μόνο που τον απασχολεί εμμονικά είναι να μην ηττηθεί από τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός και κανένας άλλος είναι ο “εθνικός στόχος”, που κρύβεται πίσω από την κινδυνολογία για τις πρόωρες εκλογές. Ολα τα άλλα είναι για τα πολύχρωμα εκείνα πτηνά, που συνήθως επιβιώνουν μόνο σε κλουβιά.
*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.
