Όλη η Αριστερά να στηρίξει το λαό για να νικήσει ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ
του Κώστα Μάρκου
Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θα στείλει η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων
από τα χείλη του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα σήμερα. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε και που πρέπει να ειπωθεί με το όνομά του είναι ένα: δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση. Η διαπραγμάτευση ήταν ειλικρινής επιδίωξη ή ευσεβής πόθος της κυβέρνησης. Αυτό που εισέπραξε ονομάζεται εκβιασμός. Είναι ωμός, ιμπεριαλιστικός, οικονομικός στραγγαλισμός, που εκβιάζει τη χώρα με χρηματοδοτική ασφυξία μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου. Που υπερβαίνει την κυβέρνηση, απευθύνεται κατευθείαν στον ελληνικό λαό, ενάντια στην εκφρασμένη και εκλογικά βούλησή του, αλλά στρέφεται και κατά όλων των λαών της Ευρώπης. Η δήλωση του Γιουνκέρ «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες» αποκάλυψε το αληθινό, αντιδημοκρατικό πρόσωπο της ΕΕ αλλά και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας. Δημοκρατία και ΕΕ είναι έννοιες ασύμβατες πλέον.
Η πραγματική διαπραγμάτευση θα ξεκινήσει είτε αν υποκύψει η κυβέρνηση υπογράφοντας κάποια μορφή παράτασης του προηγούμενου «προγράμματος» είτε αν η Ελλάδα μπει σε τροχιά τριπλής ρήξης: με το χρέος, το ευρώ και τις τράπεζες. Στην πρώτη περίπτωση, η διαπραγμάτευση θα ξεκινήσει με τους όρους του Σόιμπλε, του Γιουνκέρ και του Ντέισελμπλουμ. Τότε η κυβέρνηση, εξευτελιζόμενη, θα πρέπει να υπογράψει μια οικονομική Βάρκιζα. Θα πρέπει να κάνει ταπεινωτικές υποχωρήσεις ακόμα και από αυτό το αναιμικό Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ενώ οι δανειστές, η γερμανική κυβέρνηση και η ΕΕ μπορεί να δεχτούν άνετα κάποιες δευτερεύουσες παραχωρήσεις. Τότε, πέρα από τις άμεσες πολιτικές επιπτώσεις κατάθλιψης για την Αριστερά, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας θα είναι καταστροφικές. Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά δεν επιθυμεί ούτε εύχεται μια τέτοια εξέλιξη. Αλλά, οφείλουμε να προειδοποιήσουμε ότι σε αυτή την περίπτωση θα μας βρούνε απέναντι. Για να μην καταρρεύσει όλη η Αριστερά, για να μην πάει δεξιά κι ακροδεξιά η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι δανειστές, η ΕΕ και οι τραπεζίτες, έπειτα από μια τεταμένη περίοδο, θα κάτσουν μια χαρά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αντί να εκβιάζουν και να τρομοκρατούν με το μαρτύριο του οικονομικού πνιγμού. Εάν κάτι τούς δίνει δύναμη και υπεροψία, αυτό είναι ότι τους έχουμε παραδώσει οικειοθελώς τα εργαλεία του βασανισμού μας: τις δανειακές συμβάσεις, το νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα. Εάν κηρυχθεί μονομερής στάση πληρωμών, αποφασιστεί οικειοθελής αποχώρηση από το ευρώ και κρατικοποιηθούν οι τράπεζες, αυτόματα, οι δανειστές, η ΕΚΤ, η ΕΕ και ο Σόιμπλε χάνουν όχι όλα αλλά τα βασικά εργαλεία εκβιασμού, τα οποία περνούν στην ελληνική κυβέρνηση. Μόνο τότε θα ξεκινήσει πραγματική διαπραγμάτευση για τη διαγραφή του χρέους. Δεν είναι δα και κάτι τόσο πρωτότυπο. Εκατοντάδες χώρες και κυβερνήσεις, δεξιές, αριστερές και επαναστατικές έκαναν το ίδιο εδώ και αιώνες σε όλο τον πλανήτη, με τη διαφορά ότι είχαν στα χέρια τους το νόμισμα και τις τράπεζες, με τη μια ή την άλλη μορφή. Εκτός από τη διαγραφή του χρέους, τίποτε άλλο δεν μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να υπαγορευθεί από τρίτους, είτε με μορφή Μνημονίου είτε με κάποιον άλλον «ευφημισμό» (Βαρουφάκης) όπως «πρόγραμμα» ή «εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων». Σε αυτή την περίπτωση, δεν λύνεται αυτομάτως το κοινωνικό πρόβλημα της εκμετάλλευσης, της ανεργίας και της φτώχιας. Δεν ανατρέπεται αυτομάτως η ακραία δυσμενής σχέση μισθών – κέρδους. Αλλά το κεφάλαιο χάνει σε δύναμη, ο ταξικός συσχετισμός βελτιώνεται υπέρ της εργασίας, ανοίγει ο δρόμος για τον εργατικό λαϊκό έλεγχο και την αντικαπιταλιστική ανατροπή ολόκληρης της επίθεσης.
Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. «Δεν υπάρχουν γέφυρες δανείων», όπως δήλωσε ο Γερούν Ντέισελμπλουμ. Οι επιθυμίες για έναν «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό» αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός στη μέση ενός παγερού χειμώνα. Το ίδιο και οι συμβουλές προς την κυβέρνηση για χρονική αναβολή της ρήξης στο όνομα της αναμονής κάποιων αβέβαιων αλλαγών προς τα αριστερά, σε διάφορες άλλες χώρες της ΕΕ. Πρόκειται για άποψη που δεν παίρνει υπόψη τον οικονομικό «κεραυνοβόλο πόλεμο» τον οποίο εξαπέλυσε η Άνγκ. Μέρκελ. Κυρίως, δεν λαμβάνει υπόψη ότι, εάν «σπάσει» ο ελληνικός λαός, δεν θα νικήσει εύκολα ούτε ο ισπανικός ούτε κάποιος άλλος λαός στην Ευρώπη.
Φαινομενικά η χώρα μας έμεινε χωρίς συμμάχους. Ο Ολάντ και ο Ρέντσι υποτάχθηκαν στη Μέρκελ μετά τα τηλεφωνήματα και τις συναντήσεις μαζί της. Οι ίβηρες και οι κέλτες κυβερνήτες φωνάζουν κατά της Ελλάδας πιο δυνατά κι από τον Μ. Σουλτς. Ο Μπάιντεν και οι αμερικανοί απεσταλμένοι του Μπ. Ομπάμα, που συναντήθηκαν με τους Τσίπρα – Βαρουφάκη, μας έδειξαν την αγκαλιά του Σόιμπλε. Και ακούμε ήδη τις φωνές της «λογικής» και των υποχωρήσεων μέσα στην κυβέρνηση που δυναμώνουν, βλέπουμε και ορισμένα σημάδια πανικού και φόβου. Βλέπουμε την αμηχανία και τη σιωπή των εκπροσώπων της Αριστερής Πλατφόρμας. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Οι πραγματικοί σύμμαχοι του ελληνικού λαού είναι οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών της Γαλλίας και των ΗΠΑ; Είναι το ΔΝΤ, τα «φαντς» του Λονδίνου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ; Είναι σύμμαχοι οι κυβερνήσεις-ανδρείκελα του γερμανικού και αμερικανικού κεφαλαίου στις χώρες της Βόρειας, Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης;
Σε καμία περίπτωση. Εκτός από κάποιες κυβερνήσεις εκτός ΕΕ, σύμμαχοι του ελληνικού λαού είναι οι υπόλοιποι λαοί. Τα πρώτα σημάδια υποστήριξης των εργαζομένων ήρθαν από την Ισπανία, τη Γαλλία, ακόμη και τη Γερμανία. Κι αυτές οι πρώτες, θερμές εκδηλώσεις συμπαράστασης θα γίνουν ακόμη μαζικότερες και θερμότερες όχι με υποχωρήσεις, αλλά στο βαθμό που θα υψωθεί ακόμη ψηλότερα το ανάστημα απέναντι στη Μέρκελ, την ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί όλοι οι λαοί –και ο γερμανικός– στενάζουν από τη λιτότητα χρόνων. Ο εργατικός διεθνισμός είναι όπλο στα χέρια του ελληνικού λαού.
Μια αυθεντική Αριστερά όμως στηρίζεται πρωτίστως στο λαό της χώρας της. Και οι μισοαυθόρμητες κινητοποιήσεις της περασμένης Πέμπτης δεν έστειλαν οποιοδήποτε μήνυμα «χαμηλών προσδοκιών» ή «στήριξης στην κυβέρνηση», όπως ήθελαν ορισμένοι κύκλοι, αλλά μήνυμα στήριξης σε μια γραμμή σύγκρουσης. Χαρακτηριστική είναι η δημοσκόπηση που παρουσιάστηκε στην τηλεόραση του Σκάι το βράδυ της Παρασκευής: το 75% των ερωτηθέντων επικροτεί την αντιπαράθεση της κυβέρνησης με την τρόικα, όχι τις υποχωρήσεις – και μάλιστα την επικροτούν και σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι της ΝΔ! Αυτά βλέπουν οι ακροδεξιοί Μπαλτάκος, Αμβρόσιος και Φαήλος και «βαράν προσοχή» όχι στον Τσίπρα αλλά στο λαό. Για να μην αποκοπούν –όπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και το βρόμικο Ποτάμι– από τη λαϊκή διάθεση σήμερα ώστε αύριο να τη στρέψουν στον ακροδεξιό εθνικισμό, εάν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξευτελιστούν.
Οι ερχόμενες μέρες και ώρες είναι κρίσιμες. Έρχεται η ώρα του λαού και με αυτή την έννοια έρχεται η ώρα της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής Αριστεράς. Η απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ (βλ. σελίδες 20-21), η ανακοίνωση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλ.www.antarsya.gr) και η ΜΑΡΣ (www.aristerisymporefsi.gr) δίνουν πολιτική κατεύθυνση περιεχομένου για μια ενωτική δράση από αύριο, ώστε να εκφραστεί η εργατική, λαϊκή και νεολαιΐστικη παρέμβαση με αποφασιστικό τρόπο και με όλα τα μέσα, ενόψει των συνεδριάσεων του Γιούρογκρουπ και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Η επαναστατική Αριστερά έχει δυναμική προοπτική διότι το «ελληνικό πρόβλημα» απαιτεί ριζοσπαστικά μέσα για να λυθεί και όχι ρεφορμιστικά ημίμετρα.
Αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ επωμίζεται μεγάλες ευθύνες. Μαζί με τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος μπορούν και πρέπει να συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους, δυναμώνοντας το μέτωπο για διαγραφή του χρέους κι έξοδο από την ΕΕ. Ταυτόχρονα, οι μαχόμενες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επωμίζονται ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες, ειδικά η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας. Χρειάζεται απαραίτητα η δική της, σαφής διαφοροποίηση από τις τάσεις υποχωρήσεων εντός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να δυναμώσει η λαϊκή αυτοπεποίθηση. Δεν είναι η ώρα κυρίως υπουργικών υποσχέσεων για μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στο πλαίσιο των ευρωσυνθηκών. Είναι η ώρα για αύξηση του αντιΕΕ ρεύματος μέσα στο λαϊκό κίνημα. Χωριστά και με τις θέσεις του ο καθένας και όλοι μαζί στις πλατείες.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, φαίνεται ότι όλοι θα κριθούμε πιο σύντομα από ό,τι υπολογίζαμε. Και η ιστορική πορεία μας και οι διακηρύξεις μας.
