Αριστερός καραμανλισμός;
«Με τα δείγματα γραφής που έχει δώσει η νέα κυβέρνηση, δεν θα την έλεγα κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά κράτος στο όνομα της Αριστεράς».
Από τον Περικλή Κοροβέση
Σε όλα τα παιχνίδια υπάρχουν κανόνες. Θεωρητικά, κάθε παίκτης ξέρει τους νόμους του παιχνιδιού και αυτό του δίνει μια ισότητα. Μπορεί να κερδίσει ή να χάσει, όσο και οι άλλοι συμπαίκτες του. Εκτός αν υπάρχει κάποια απάτη, που ανατρέπει τους νόμους του παιχνιδιού. Αλλά αυτό θεωρείται αθέμιτο.
Εντούτοις, στις υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις, και σε αυτές βάζω όλες τις συναλλαγές των ανθρώπων, από τον περιπτερά της γειτονιάς μας μέχρι τις υπερεθνικές σχέσεις μεταξύ κρατών, η απάτη θεωρείται θεμιτή. Και για να το πούμε σε καθαρότερα ελληνικά: το να ρίξεις τον άλλο θεωρείται μαγκιά και εξυπνάδα. Και αυτό το παιχνίδι παίζεται μεταξύ ισχυρού και ανίσχυρου.
Εδώ, κάθε έννοια δημοκρατίας και ισότητας απουσιάζει. Ο δυνατός θα επιβάλει τα συμφέροντά του και ο αδύναμος θα υποκύψει, μη διαθέτοντας κάποια εναλλακτική λύση που να είναι άμεσα εφαρμόσιμη. Στη χώρα μας ζούμε μια ανθρωπιστική κρίση. Αν κάποιος άστεγος απανθρακωθεί ή κάποιος συνταξιούχος αυτοκτονήσει, είναι ειδήσεις που δεν απασχολούν ιδιαίτερα τα ΜΜΕ, και σχεδόν το έχουμε συνηθίσει, όπως και τόσα άλλα. Ποιος από μας έχει δώσει ένα περισσευούμενο δωμάτιο σε κάποιον άστεγο; Πόσα εξοχικά σπίτια μένουν άδεια σχεδόν όλο τον χρόνο; Μαζέψαμε ποτέ κάποιον πρόσφυγα που η χώρα του καίγεται από τον πόλεμο; Κάποιοι το έκαναν. Και μας συγκίνησαν. Και είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς. Αλλά οι πολλοί είναι από την άλλη πλευρά. Και μπορεί να μην ψήφισαν Χρυσή Αυγή, αλλά δημιούργησαν το κλίμα για να υπάρχει.
Από εμπειρικές παρατηρήσεις, σχηματίζω την εντύπωση πως η μεγάλη πλειοψηφία αυτής της χώρας αρνούνται να είναι πολίτες. Είναι καταναλωτές που έχασαν το επίπεδο ζωής που είχαν πριν από την κρίση, και αυτό διεκδικούν με την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Στον πρώτο μήνα ζωής της νέας κυβέρνησης, με τα δείγματα γραφής που μας έχει δώσει, δεν θα την έλεγα κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά κράτος στο όνομα της Αριστεράς. Και για να ακριβολογήσω θα επιστράτευα ένα νεολογισμό: «Αριστερός καραμανλισμός» κατά το αντίστοιχο «Αριστερός περονισμός». Οι ομοιότητες Τσίπρα-Περόν είναι εκπληκτικές. Απόλυτα κυρίαρχος ενός κόμματος, που δεν δείχνει να έχει οποιαδήποτε σχέση με δημοκρατικές διαδικασίες, λατρεία για την εξουσία και έξω από οποιονδήποτε έλεγχο. Και βέβαια, μεγάλα ιδανικά ή μεγάλα λόγια.
Ο Παυλόπουλος έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τον άνθρωπο τον εκτιμώ και τον σέβομαι. Αλλά είμαστε από άλλους κόσμους. Χάθηκε κάποιο γεροντάκι από το ΕΑΜ γι’ αυτό το αξίωμα; Ή μήπως αυτή η κίνηση του πρωθυπουργού εντάσσεται στην αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος; Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ αποχώρησε από τη σκηνή και τον ρόλο του τον πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ν.Δ. του Σαμαρά, όπως ο ίδιος την εξέφραζε, ήταν το «πλατύ όργανο» της Χ.Α. Άρα, ο αποκεφαλισμός του είναι θέμα χρόνου. Η Κεντροδεξιά χωρίς Σαμαρά και η Κεντροαριστερά του Τσίπρα έχουν ήδη διαύλους επικοινωνίας. Ο ένας είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο άλλος οι ΑΝ.ΕΛΛ., που ουδέποτε αποχωρίστηκαν τη δεξιά τους ταυτότητα. Και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσουν στο κόμμα-μητέρα.
Αν ισχύει αυτή μου η ανάγνωση της πραγματικότητας, τότε ποιο είναι το μέλλον αυτής της χώρας; Έχουμε πράγματι δυνατότητες να διαπραγματευτούμε; Ποιο πετρέλαιο και ποιο φυσικό αέριο μπορούμε να έχουμε για να το διαπραγματευτούμε με την Ε.Ε.; Κανένα από αυτά τα δύο αγαθά δεν διαθέτουμε. Έχουμε τα υπέροχα οικολογικά προϊόντα που γίνονται ανάρπαστα στην Ευρώπη και που θα μπορούσαμε να τα διαθέσουμε αλλού. Αν οι εταίροι μας δεν ήταν έτοιμοι να βρουν μια λύση μαζί μας;
Σήμερα η Ε.Ε. είναι 28 χώρες (μαζί με την προσθήκη της Κροατίας). Για ποιο λόγο να μας κάνουν οποιαδήποτε χάρη, όταν η πλούσια Ευρώπη έχει καταλάβει την υπόλοιπη φτωχή Ευρώπη και κερδίζει από αυτήν, όπως έκανε και παλιότερα με τις παλιές αποικίες; Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι ένα θέαμα. Και έχουμε βρει έναν καλό πρωταγωνιστή. Τον σταρ Βαρουφάκη. Αλλά κάποτε όλα τα σίριαλ τελειώνουν, ενώ η πραγματικότητα παραμένει αδυσώπητη. Αλλά μια αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να αρχίσει αλλιώτικα. Χρέος. Ποιο χρέος; Διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Το πραγματικό το πληρώνουμε με ρήτρα ανάπτυξης. Γερμανικές αποζημιώσεις και αποπληρωμή του κατοχικού δανείου. Επανατοποθέτηση του προβλήματος της Ευρώπης των Λαών (τα σχετικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ είναι επαρκή). Αναφορά στην Ευρώπη των επαναστάσεων ως θεμελιακή αξία του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Όταν ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το νόημα είχε η ψήφος μου (και πολλά άλλα). Μήπως ήρθε η ώρα για έναν ΣΥΡΙΖΑ των πολιτών, που να βγαίνει από τις πλατείες; Μήπως Αμεση Δημοκρατία παντού, εδώ και τώρα;
