Ρήξη , υποταγή, ή αξιοπρεπής συμβιβασμός;
Του Μανώλη Πατσώνα
Μέρα –μέρα, βήμα –βήμα θα δίνουμε τη μάχη, δήλωσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό το διαπιστώνουμε
καθημερινά από τις δηλώσεις, αλλά και τις ενέργειες ανώτατων ευρωπαίων αξιωματούχων. Διότι είναι σαφές, ότι η συντηρητική Ευρώπη όχι απλώς δεν θα επιτρέψει στη μικρή Ελλάδα να αμφισβητήσει την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, αλλά πολύ περισσότερο, θα προσπαθήσει να πνίξει κάθε φωνή αντίθεσης και αντίδρασης στην Ευρώπη. Σε αυτό συμφωνούν όλοι οι διεθνείς αναλυτές. Από τον δικό μας Κώστα Γαβρά, μέχρι τον Αμερικανό Ναόμ Τσόμσκι. Σε αυτό το μήκος κύματος ήταν και η απόφαση του προέδρου της ΕΚΤ Ντράγκι να δυσκολέψει την Ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα της ρευστότητας. Έτσι από τη μια μεριά ο Σόιμπλε με την πολιτική πίεση που ασκεί και από την άλλη ο Ντράγκι με την οικονομική πίεση, σαν δήθεν ανεξάρτητος κεντρικός τραπεζίτης της Ευρωζώνης, κλίνουν τον κύκλο των ποικιλόμορφων πιέσεων που ασκούνται στη νέα αριστερή κυβέρνηση της χώρας μας.
Θα έλεγε λοιπόν κάποιος, ότι τούτων δοθέντων ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο. Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, που δείχνει ότι η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη με εξίσου δυσεπίλυτα προβλήματα και για την νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή ολιγαρχία Η νέα Ελληνική κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, αμφισβητεί ευθέως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που επιβλήθηκε στην Ευρώπη τα τελευταία 25 χρόνια. Διεκδικεί την ανατροπή αντιλαϊκών και αντικοινωνικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας, με ιδιαίτερη σφοδρότητα τα 6 τελευταία χρόνια από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, που είχαν σαν αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και την εξαφάνιση σχεδόν της μεσαίας τάξης. Κι όλα αυτά έγιναν με μόνο άλλοθι την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο στα χρόνια της λιτότητας εκτοξεύθηκε από το 120% στο 180% του ΑΕΠ. Τα διεθνή στοιχεία επιβεβαιώνουν πλήρως την αντίληψη που το εκλογικό σώμα εξέφρασε μέσω των πρόσφατων εκλογών. Για παράδειγμα ενώ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, η λεγόμενη ολιγαρχία της παγκοσμιοποίησης, κατέχει το 46% του παγκόσμιου πλούτου κι ενώ η Ελλάδα, προ κρίσης, βρίσκονταν ακριβώς στο μέσο όρο, σήμερα, μετά από έξι χρόνια λιτότητας, η οικονομική ολιγαρχία του 1% του ελληνικού πληθυσμού, αύξησε τα κέρδη της και έφτασε να κατέχει το 56% του εθνικού πλούτου. Κάποιοι δηλαδή, όχι απλώς δεν πλήρωσαν ό,τι τους αναλογούσε για να ξελασπώσει η χώρα, αλλά απεναντίας, βγήκαν και κερδισμένοι από την κρίση.
Εάν λοιπόν οι Γερμανοί και οι σύμαχοί τους δεχθούν τις εύλογες και τεκμηριωμένες Ελληνικές θέσεις, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος της διεκδίκησης και για άλλους λαούς –Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρλανδούς, κλπ- που μέσα στο 2015 θα αποκτήσουν νέες κυβερνήσεις. Αν αντίθετα μας οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ, θα σημάνει και την αρχή της διάλυσης της ευρωζώνης. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν και για τους εταίρους μας. Τι απομένει; Ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός για όλους, ειδάλλως η περίπτωση ατυχήματος θα είναι πάντα πιθανή.
Σε κάθε περίπτωση αν ο Τσίπρας και η κυβέρνηση έχουν τη λαϊκή συμπαράσταση δεν έχουν να φοβούνται απολύτως τίποτα.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΤΣΩΝΑΣ