Οι αγριανθρωπιστές
Ο αγνός και άδολος ακροατής θα δοκίμασε σίγουρα κάποια έκπληξη ακούγοντας, το μεσημέρι της Παρασκευής, τον εισηγητή της Χρυσής Αυγής, να μιλάει στη Βουλή
για το νομοσχέδιο περί ανθρωπιστικής κρίσης. Ο Ηλίας Παναγιώταρος ευπροσήγορος, σχεδόν μειλίχιος (καμία σχέση με τα «γαλλικά» του Χυτηρίου, το 2012) άσκησε έντονη κριτική προς την κυβέρνηση Σαμαρά, σαφώς ηπιότερη (μαζί με κάμποσες νουθεσίες) προς την τωρινή κυβέρνηση, ζήτησε τη διαγραφή του χρέους, ξιφούλκησε κατά του ΔΝΤ και των τοκογλύφων, και, συμπάσχοντας με τον λαό, κατέληξε ότι η Χρυσή Αυγή θα ψηφίσει επί της αρχής το νομοσχέδιο, παρότι το θεωρεί «ασπιρίνη». Άλλωστε, από τη μέρα που δημοσιοποιήθηκε το νομοσχέδιο η ΧΑ είχε σπεύσει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα το ψηφίσει, καθώς «στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι», ενώ υπενθύμιζε τα δικά της «συσσίτια και δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης».
Πώς εξηγείται η ψήφος αυτή, σε συνέχεια μάλιστα της «νομοταγούς» και σχεδόν φιλικής στάσης της ΧΑ προς την κυβέρνηση (!), στη συζήτηση των προγραμματικών; Μπορούμε, νομίζω, να διακρίνουμε τρεις βασικούς λόγους. Ο ένας είναι ότι ιστορικά, η φιλολαϊκή ρητορεία υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας και εναντίον του (νεο)φιλελευθερισμού θεμελιώδες στοιχείο της ακροδεξιάς πολιτικής — ας μην ξεχνάμε και την ονομασία «εθνικοσοσιαλισμός». Ο δεύτερος είναι ότι η Χρυσή Αυγή αρέσκεται να εμφανίζεται ως υπεύθυνη δύναμη που νουθετεί την κυβέρνηση — την όποια κυβέρνηση. Ο τρίτος ότι σήμερα η Χρυσή Αυγή, επιχειρεί ένα come back. Και επιδιώκει, όπως έχει επισημάνει ο Δημήτρης Ψαρράς, διά της αναβαπτίσεώς της στη κολυμβήθρα του “αντιμνημονιακού μπλοκ”, έστω και υπό την ηγεμονία του “αντεθνικού” ΣΥΡΙΖΑ, να επανανομιμοποιήσει την πολιτική παρουσία της», εγγράφοντας υποθήκες για το μέλλον.
Το ζήτημα, βέβαια, είναι τι κάνουμε εμείς. Θα διατυπώσω, σχεδόν τηλεγραφικά, τρεις σκέψεις. Πρώτον, ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό, καθώς βασικός άξονας στο οποίο οργανώνει η ΧΑ την επιρροή της είναι: «εθνοκτόνο Μνημόνιο» — μέριμνα για τους Έλληνες — δαιμονοποίηση των ξένων (μεταναστών αλλά και ηγετών). Δεύτερον, ότι χρειάζεται δουλειά στις γειτονιές, εκεί όπου ριζώνει αυτή η επιρροή. Και τρίτον ότι χρειάζεται, αμέσως, σαφές μέτωπο και αντιπαράθεση στον νεοναζισμό, ως βασική πολιτική προτεραιότητα. Και αξίζει να θυμίσουμε ότι η Χρυσή Αυγή βάζει τα θύματα της κρίσης να φαγωθούν μεταξύ τους, σπέρνοντας τον ρατσισμό και το μίσος, ότι τα συσσίτιά της «μόνο για Έλληνες» (και οι αιμοδοσίες της μόνο για Έλληνες) δεν έχουν καμιά σχέση με την αλληλεγγύη. Και στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο να πούμε (όπως έλεγε στις δημοτικές εκλογές και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, και μάλιστα εκεί αναφερόταν σε ψηφοφόρους και όχι βουλευτές): Δεν θέλουμε τις ψήφους των νεοναζί!
