O ήλιος λάμπει. Τι θράσος!
της Μαριάννας Τζιαντζή
Αν πιστέψουμε το πρόσφατο πολυσυζητημένο ρεπορτάζ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, το μεγαλύτερο πρόβλημα του μέσου Έλληνα σήμερα
είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κράτηση σε κανένα από τα εστιατόρια της αρεσκείας του γιατί είναι όλα γεμάτα και μάλιστα με γηγενείς κι όχι με ξένους τουρίστες.
Ο βρετανός δημοσιογράφος παρατηρεί με έκπληξη την έλλειψη πανικού και την ηρεμία που επικρατεί στην Ελλάδα. Επιπλέον ο ήλιος έχει το θράσος να λάμπει, όπως αναφέρεται και στον τίτλο του άρθρου.
Φαίνεται ότι τα αθηναϊκά φαγάδικα έχουν κάτι κοινό με τους γιατρούς του ΠΕΔΥ, του πρώην ΙΚΑ, μια που πρέπει να κάνεις κράτηση αρκετούς μήνες πριν για ένα ραντεβού με οφθαλμίατρο, όπως πρέπει να περιμένεις πολλά τέρμινα για εξέταση σε δημόσιο νοσοκομείο. Και καθώς το Ραντεβού με την Υγεία αναβάλλεται, τι θέλετε να κάνει ο Έλληνας ασθενής; Πηγαίνει στα εστιατόρια και τρώει του σκασμού για να ξεχάσει.
Με μεγάλη προθυμία έσπευσαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ να αναπαράγουν το άρθρο της βρετανικής εφημερίδας στο οποίο κάποια έδωσαν τον τίτλο «Οι τελευταίες ημέρες της ελληνικής Πομπηίας». Αν ο Σαββόπουλος ξανάγραφε σήμερα το παλιό του τραγούδι, δεν θα έλεγε«η πλατεία ήταν γεμάτη…» αλλά «η μπιραρία ήταν γεμάτη». Στα σουβλατζίδικα, στα σαντουιτσάδικα, στα μπιστρό και στα μεζεδοπωλεία, η Ελλάδα αναστενάζει, όχι όμως από την πείνα αλλά από τη βαρυστομαχιά.
Χρόνια τώρα οι συστημικοί σχολιαστές επαναλαμβάνουν το επιχείρημα της «γεμάτης ταβέρνας», προβάλλοντας μια καρικατούρα Έλληνα που δεν δουλεύει, δεν πληρώνει τα χρέη του αλλά λιάζεται στο καφενείο και ζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν από όλο τον πληθυσμό της Αττικής, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες βγουν έξω για καφέ ή φαγητό, εύκολα μπορεί να νομίσει κανείς ότι είμαστε ένας λαός ανέμελων γλεντζέδων, ξεχνώντας ότι τουλάχιστον τρία εκατομμύρια αναγκάζονται να ζουν κλεισμένα στους τέσσερεις τοίχους σαν τις κατσαρίδες, μπροστά στην τηλεόραση καθώς δεν μπορούν να ξεμυτίσουν, αφού δεν τους περισσεύουν χρήματα για βόλτα. Και το κακό είναι ότι συχνά δεν τους περισσεύει διάθεση να βγουν, να συναντήσουν έναν άνθρωπο: πνιγμένοι στον ωκεανό των δικών τους (υπαρκτών) προβλημάτων, δεν αντέχουν να «φορτωθούν» τα βάσανα των άλλων.
