Έντονα τα σημάδια της νευρασθένειας
Η ΝΕΥΡΑΣΘΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ (της έχω ανοίξει και πίνουμε καφέ κάθε πρωί)!
Κλείνω αισίως τα 5 χρόνια άνεργος,
και ειδικά αυτές τις άγιες ημέρες του Πάσχα αρχίζω πλέον να αισθάνομαι ότι το νευρικό μου σύστημα κλονίζεται επικίνδυνα.
Δεν σταμάτησα ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ να στέλνω βιογραφικά ΠΑΝΤΟΥ ανά την υφήλιο (αν βοηθήσει ο Θεός και βρω κάτι, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να τα μετρήσω!).
Πρώην "στέλεχος" πολυεθνικών (τρομάρα μου) βαδίζω κι εγώ τον προσωπικό μου γολγοθά, και μετά από σχεδόν 1,5 μήνα που... αχνοφάνηκε μια ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης (μετανάστης στο εξωτερικό βέβαια, σιγά μη με έπαιρνε κανείς στην Ελλάδα),την τελευταία εβδομάδα μετά το Πάσχα, αρχίζω να διαπιστώνω έντονα τα σημάδια της νευρασθένειας!
Μετά από 5 (πέντε!) interviews (τρία της 1 ώρας μέσω skype, ένα face to face στο εξωτερικό, μία 3ωρη παρουσίαση "live on stage" στο εξωτερικό), και - για 1η φορά στη ζωή μου - αρκετά ηρεμηστικά πριν την κάθε συνάντηση, κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη και απλά ΠΕΡΙΜΕΝΩ!
Έχει περάσει ήδη μία εβδομάδα από την τελευταία επαφή, πράγμα που για ήρεμα σκεπτόμενο άτομο και γνώστη των διαδικασιών μιας πολυεθνικής, είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, και εμένα μου φαίνεται ΑΙΩΝΑΣ (ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;).
Είναι δυνατόν να περνάω ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πρωινό μου πατώντας σχεδόν ανά λεπτό εκείνο το... καταραμένο κουμπάκι του email (το "send/receive"), και απάντηση -έστω και αρνητική- να μην έρχεται ποτέ;
Ξυπνάω το βράδυ και τρέχω στον υπολογιστή να δω μπας και απάντησε κανείς, μου μιλάει το παιδί μου και σκέπτομαι πόσο περήφανο θα ήταν αν ερχόταν το καλό νέο.
Πόσο θέλω να απαλλάξω το παιδί μου από τη δυσκολία όταν τον ρωτάνε οι φίλοι του "τί δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;", κι εκείνο ν' απαντάει για τη δουλειά που... ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ο μπαμπάς του!
Συνήθως γράφω καλύτερα κείμενα, και τώρα που το ξαναδιαβάζω διακρίνω ακόμα και στο γράψιμό μου, εμφανή τα σημάδια της νευρασθένειας!
Σας αφήνω τώρα γιατί έχουν ήδη περάσει 10 λεπτά και πρέπει να πατήσω πάλι εκείνο το καταραμένο κουμπάκι!