Χαλάει την πιάτσα η Ζωή
Αρθρογράφος: Niko Ago
Ό,τι και να πει, γίνεται πρωτοσέλιδο. Ό,τι και να κάνει, έχει δώσει το κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων.
Τα λόγια της δίνουν μεροκάματο σε πολλούς του σιναφιού μας και γεμίζουν τις κενές ώρες των χρηστών του διαδικτύου. Ακόμα κι όταν λέει ή πράττει τα αυτονόητα. Την έχουν κατηγορήσει για τα πάντα. Την έχουν συγκρίνει ακόμα και με τους πιο στυγερούς δικτάτορες της ιστορίας, επειδή δεν λειτουργεί και τόσο συμβατικά με τον ρόλο της Μήπως, όμως, ο ίδιος ο ρόλος έχει φτιαχτεί για ανθρώπους που διαβάζουν άρθρα, ανοίγουν συνεδριάσεις, κλείνουν συνεδριάσεις, λένε «ναι» σε οτιδήποτε φέρνει η κυβέρνηση (της οποίας είναι εφεδρεία) και για αυτό η παρουσία της «ξενίζει»; Ας το αφήσουμε ανοικτό προς συζήτηση για μια άλλη φορά.
Αυτή τη φορά, την κατέκριναν επειδή πήγε στον επικεφαλής αστυνομικό μπροστά στη Βουλή και τον ρώτησε για ποιο λόγο δεν αφήνει την πορεία των εργαζομένων στα νοσοκομεία της χώρας να περάσει και να αφήσει ψήφισμα. Διαμαρτυρήθηκε όχι γιατί τους άφησαν, ούτε γιατί δεν επέβαλαν «τον νόμο»- που όπως επί χρόνια έχουμε δει στην Αθήνα, μεταφράζεται σε τόνους καρκινογόνων χημικών, κρότου λάμψης, κλομπ, κλοτσιές, μαλλιοτραβήγματα, σπασίματα χεριών και ποδιών, ξύλο σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, «τυφλές» προσαγωγές στο πλήθος κ.λπ.- αλλά γιατί δεν αφήνουν τους πολίτες να περάσουν. Ναι. Να περάσουν ελεύθερα και να αφήσουν ψήφισμα στη Βουλή. Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία το παρέχει το Σύνταγμα της Ελλάδας. Το παρέχουν οι νόμοι που η ίδια η Βουλή έχει ψηφίσει. Και δεν μπορεί παρά να είναι σημάδι Δημοκρατίας, όταν αυτό το δικαίωμα το υπερασπίζεται η Πρόεδρος της Βουλής.
Μας φαίνεται, όμως, τόσο περίεργο και ξαφνικό. Σχεδόν σοκαριστικό. Ξεχάσαμε τα αυτονόητα. Συμφιλιωθήκαμε με τη βία. Με οποιαδήποτε βία. Και τη στιγμή που κάποιος με εξουσία, ζητάει από εκείνους που δρουν στο όνομα της εξουσίας με ασπίδες και κλομπ, να κάνουν στην άκρη για να περάσουν οι πολίτες, που το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν διαμαρτύρονται άδικα και ούτε πήγαν να δουν τα περιστέρια και τον τσολιά, παθαίνουμε σοκ. Σοκ. Και λογικό. Είδαμε να οχυρώνεται η εξουσία πίσω από τα αδιαπέραστα τείχη που η ίδια, με τις «ευλογίες» μας, έφτιαξε για τον εαυτό της. Και να κοιτά τον «λαουτζίκο». Να μετατρέπεται σε Μαρία Αντουανέτα και να δυσφορεί επειδή τη διακόπτουν την ώρα που λιμάρει τα νύχια της. Εντός αλλά και εκτός εισαγωγικών. Νύχια που, πότε τα χρησιμοποιεί να ξύνεται και πότε να ξεΜΑΤιάζει. Με κλομπ, ασπίδες, χημικά.
Κι όμως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου χαλάει την πιάτσα. Ο «λαουτζίκος», ο κατά Αντώνη Σαμαρά «απλός λαός», ο θιασώτης του «νόμου και της τάξης», αυτός που αν δει αστυνομικό να μη δέρνει, θρηνεί γοερά για την «χαμένη αίγλη της ηρεμίας», θα την κατακρίνει. Αλλιώς μας μάθαμε. Αλλιώς μας ξέρουμε. Μα, είναι δυνατό, να ζητάει τον λόγο από αστυνομικό που κάνει τη δουλειά του; Είναι αρμόδια; Όταν στη Δημοκρατία, μετατρέπεις τον αστυνομικό σε εκφραστή των δικαιωμάτων και της ύπαρξής σου, ετοιμάσου να δεχθείς το κλομπ από την ανάποδη. Και δεν είναι απαραίτητα ο αστυνομικός ο κακός της ιστορίας. Κάτι έκανες κι εσύ για αυτό. Η Ζωή, λοιπόν, βγήκε από το γραφείο, πέταξε το «βαλσαμωμένο κοστούμι» της εξουσίας -για πολλοστή φορά- και ζήτησε να ανοίξει ο δρόμος. Τόσο απλό αλλά τόσο ακατανόητο συνάμα. Μας μάθαμε αλλιώς.
Αναδημοσίευση από το koutipandoras.gr
