Μιντιοκρατία και προπαγάνδα στον τρόμο του κενού
Μάκης Γεωργιάδης
Μέσα στη μελαγχολία που προκαλεί ο αιφνίδιος βροχερός καιρός, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές ίσως χρήζει
και μιας κάπως ποιητικής προσέγγισης. Τόσο κοντά σε συμφωνία αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά σε μια κατάσταση φαινομενικής απροσδιοριστίας…
Η σκληρή πραγματικότητα ωστόσο μάλλον δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για λογοπαίγνια ή αστεϊσμούς. Οι εξελίξεις, παρά την αισιοδοξία του Αλ. Τσίπρα, κάθε άλλο παρά ευνοϊκές μπορούν να χαρακτηριστούν. Η κυβέρνηση διαμηνύει σε κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους ότι η συμφωνία με τους δανειστές επίκειται και είναι απλώς ζήτημα χρόνου.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης δήλωσε στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών το μεσημέρι της Πέμπτης πως «προσερχόμαστε στις διαπραγματεύσεις με σκοπό να επιτευχθεί συμφωνία ως την Κυριακή», προσδιορίζοντας έτσι με σαφήνεια και το χρονοδιάγραμμα στο οποίο η κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει τα ανοιχτά μέτωπα καταρχάς στην ομάδα των Βρυξελλών (Brussels Group) και κατόπιν στο Γιούρογκρουπ. Μάλιστα ποικίλες κυβερνητικές διαρροές διακινoύσαν όλες τις προηγούμενες μέρες σενάρια για την έναρξη της συγγραφής του προσχεδίου τουλάχιστον της επικείμενης συμφωνίας.
Παράλληλα, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιδόθηκαν από την περασμένη Τρίτη και καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας σε ένα μπαράζ καθησυχαστικών δηλώσεων. Όλα αυτά καθώς, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ήδη από την περασμένη Κυριακή είχε αρχίσει μια πρωτοφανής φημολογία για ενδεχόμενο επιβολής περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων εντός του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος.
Χαρακτηριστικότερες όλων ήταν οι δηλώσεις της Ντ. Μπακογιάννη περί capital control εντός του τριημέρου ως πιθανού ενδεχομένου και μάλιστα με την… ακλόνητη επιχειρηματολογία ότι και στην Κύπρο η κυβέρνηση και η κεντρική της τράπεζα προέβησαν σε περιοριορισμό κίνησης κεφαλαίων κατά το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος του 2013!
Ακολούθησαν και άλλοι, όπως ο Αντρ. Λοβέρδος και πολλά δευτεροκλασάτα ονόματα της μνημονιακής κοινοπραξίας, αλλά η ενορχήστρωση της κινδυνολογίας και του εκφοβισμού των πολιτών πέρασε σύντομα στα επιτελεία των κεντρικών δελτίων ειδήσεων των καναλιών.
Το νέο κύμα εκφοβισμού και εμετικής μιντιακής προπαγάνδας πυροδότησαν ωστόσο οι δηλώσεις, και μάλιστα με κάθε επίσημο τρόπο, μελών της κυβέρνησης πως, εάν δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία ως τις 5 Ιουνίου, τότε η χώρα δεν πρόκειται να αποπληρώσει την πρώτη από τις τέσσερεις εντός του Ιουνίου δόσεις προς το ΔΝΤ η οποία αγγίζει τα 330 εκατ. ευρώ, ενώ το συνολικό ποσό ξεπερνά το 1,5 δισ. ευρώ. Αυτός ο τακτικός ελιγμός της κυβέρνησης φαίνεται πως αντί να βάζει δύσκολα στους διεθνείς τοκογλύφους αυξάνει τα δικά της αδιέξοδα.
Ωστόσο, σε ένα ζήτημα μπορεί να συμφωνήσει κανείς με τον Αλ. Τσίπρα, δηλαδή πως η λύση που τελικά θα δοθεί δεν μπορεί παρά να είναι μόνο πολιτική. Ωστόσο το γεγονός ότι όλα τα εργαλεία βρίσκονται στα χέρια των δανειστών και «εταίρων» της κυβέρνησης καθιστά και το περιεχόμενο της τελικής συμφωνίας και το συνολικό αποτέλεσμα κενούεξαιρετικά επώδυνα για τον ελληνικό λαό. Ακόμη χειρότερα, η φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες τους τελευταίους πέντε μήνες έχει αγγίξει τα 30 δισ. ευρώ, τα οποία κυρίως έχουν καταλήξει σε μπαούλα και στρώματα, γεγονός που μαρτυρά ότι πλέον οι μικροκαταθέτες και οι έχοντες ελάχιστες οικονομίες δεν εμπιστεύονται κανέναν, ούτε κυβερνήσεις ούτε τράπεζες.
Στο διά ταύτα της διαπραγμάτευσης λοιπόν είναι εμφανές πως η επιδίωξη τόσο των μηχανισμών της ΕΕ όσο και του ΔΝΤ είναι η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης και η μετατροπή των κόκκινων γραμμών σε κόκκινες κορδέλες.
Η κυβέρνηση, έχοντας κάνει ήδη σημαντικές υποχωρήσεις σε ό,τι αφορά τα κόκκινα δάνεια, τη φορολογία και το ΦΠΑ, τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και το πάγωμα όλων των θεσμικών και μεταρρυθμιστικών της εξαγγελιών, έχει ήδη υποκύψει σε όσους σφίγγουν τη θηλιά της και περιμένουν την τελική παράδοση.
Όσο αδειάζει η άμμος στην κλεψύδρα τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε πολιτικό επίπεδο και δραματικά για το λαό. Αν οι επιπτώσεις της ρήξης με τους τοκογλύφους είναι άγνωστες και αχαρτογράφητα ύδατα, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί παράγοντες που δεν διανοούνται ασφαλώς τέτοιο ενδεχόμενο, είναι απολύτως γνωστά και επιζήμια για τους εργαζόμενους τα αποτελέσματα της πολιτικής που κάνει λόγο για πάση θυσία πορεία εντός ΕΕ και ευρώ. Ανεργία, πείνα και ανείπωτη δυστυχία δεν μπορούν να ανατραπούν με «αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες», αλλά με αγώνες και μάχες για ρήξη και αποδέσμευση από το σφαγείο των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης.
