"Με κάλεσε στο γραφείο του και του υποσχέθηκα ότι θα τον ψηφίσω"
(Από«ομολογία»συναδέλφουγιατο πωςθαψηφίσει)
«Άρχισαν τα όργανα, σήκω από τη θέση σου» λέει το λαϊκό άσμα και θα ταίριαζε απόλυτα στα διαδραματιζόμενα γεγονότα των ημερών
στην εκπαίδευση (Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια) με τις διεργασίες για την επιλογή διευθυντών, με βάση το νέο νόμο που περιέχει και τις εκλογές από τους συλλόγους καθηγητών για το νέο (;) πρόσωπο του Διευθυντή σχολικής μονάδας.
Θα ταίριαζαν απόλυτα αν οι εκλογές ήταν στη συνείδηση των ανθρώπων μια πραγματική ευκαιρία να σκεφτούν τον σημαντικό τους ρόλο σε ένα σύστημα όπως και το εκπαιδευτικό, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους για όσα θα ακολουθήσουν, να θυμηθούν τις επιλογές και τις πράξεις των προσώπων που καλούνται να ψηφίσουν , τις ικανότητές τους, τα οράματα τους , τον πολιτικό ρόλο που έπαιξαν μέχρι τώρα κι αυτόν που θα παίξουν στην συνέχεια - γιατί η ζωή και η πολιτική συνεχίζεται , όταν η πολιτική είναι αυτή που αποφασίζει -βασιζόμενη στη δική μας πάντα ψήφο- για όλες τις δομικές παραμέτρους της ζωής μας: εργασία, αμοιβή , συνθήκες εργασίας και κατ΄ επέκταση κοινωνική και προσωπική κατάσταση του καθενός.
Ναι, η πολιτική τα ορίζει όλα αυτά και αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια και καθαρό μυαλό, θα δούμε ότι και η προσωπική και η κοινωνική κατάσταση του καθενός μας έχει επηρεαστεί βαθύτατα από τις πολιτικές αποφάσεις που ίσχυαν στις διάφορες συγκυρίες της ζωής μας : Με ποιό νόμο περάσαμε ή όχι στο πανεπιστήμιο, τι νόμοι ίσχυαν για την παιδεία αργότερα, τι εργασιακές ευκαιρίες μας δόθηκαν με εργασιακούς νόμους, τι αμοιβές και ποιες, πάλι με πολιτικές αποφάσεις, ποιοι νόμοι για τα εργασιακά μας δικαιώματα ψηφίστηκαν και ποιοι όχι, τι συνθήκες επικρατούν στην εργασία μας, τι κρατήσεις γίνονται, πότε θα πάρουμε σύνταξη και πόση, ποιους φόρους πληρώνουμε και πλήθος άλλων που μπορούμε να αναφέρουμε.
Κι είμαστε στη χρονική στιγμή που ό νόμος, και δεν είναι τυχαίο αυτό βέβαια, δίνει την δυνατότητα στους συλλόγους των εκπαιδευτικών να εκλέξουν, για πρώτη φορά στα ελληνικά- ίσως και στα παγκόσμια δεδομένα, τον διευθυντή τους. Που ο νόμος καταργεί ουσιαστικά τον δεσποτισμό του διευθυντή, τον ξαναβάζει στη θέση που του αρμόζει: του συναδέλφου εκπαιδευτικού και του σχεδόν απλού συντονιστή και διαχειριστή των αφορουμένων στην εκπαιδευτική κοινότητα και διαδικασία του κάθε σχολείου.
Θα ήταν αλήθεια μια λαμπρή στιγμή δημοκρατίας αν είχαμε συνείδηση των παραπάνω για την δημοκρατία και την ευθύνη μας ως ψηφοφόροι κι αν ο νόμος αυτός δεν έπασχε από μόνος του σε κάποια σημεία:
Ουσιαστικά καταργεί την επιθυμία – δυνατότητα που μπορεί να έχει κάθε υποψήφιος να αναλάβει την διεύθυνση κάποιου άλλου σχολείου εκτός από αυτό που σε αυτή την χρονική στιγμή έχει οργανική θέση ή διδάσκει εφόσον ο άλλος σύλλογος δεν τον ξέρει, θα τον θεωρήσει παρείσακτο ή ξένο σώμα και δεν θα τον ψηφίσει. Και δεν μιλάμε για τις περιπτώσεις που ή θέληση αυτή του υποψηφίου είναι τυχαία που -και αυτό είναι δικαίωμα του- αλλά όταν βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένους και δικαιολογημένους λόγους : έχει π.χ ειδίκευση στην ειδική αγωγή αλλά δεν εργάζεται για τους όποιους λόγους ακόμα σε αυτά τα σχολεία, έχει επιμόρφωση ή ειδίκευση στην πολυπολιτισμική αγωγή και θέλει να θέσει υποψηφιότητα σε σχολεία με τέτοιο πληθυσμό, είχε σκοπό και οικογενειακό προγραμματισμό να κάνει αίτηση μετάθεσης και να δηλώσει σχολεία της καινούργιας περιοχής στην οποία θα ήθελε να εγκατασταθεί. Η επιλογή των σχολείων αυτών από τον υποψήφιο τώρα «είναι καμένη από χέρι» εφόσον όσο κι αν νόμος λέει ότι μπορεί να στείλει το βιογραφικό του, τα προσόντα , τις επιμορφώσεις του κλπ. στον σύλλογο του σχολείου που θέλει να δηλώσει ή να πάει ο ίδιος να τους μιλήσει , τα δεδομένα λένε ότι θα φανεί σαν ούφο στον καινούργια σύλλογο όταν εμφανιστεί και τους πει «γειά σας θέλω να γίνω διευθυντής σας», αφού κατά πάσα πιθανότητα θα ψηφίσουν κάποιον από το σύλλογό τους που τον γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα και πέραν του γράμματος του νόμου δηλαδή, περιορίζονται οι επιλογές του υποψηφίου σε ένα μόνο σχολείο .
Η βραχύχρονη θητεία του διευθυντή επίσης είναι διφορούμενης χρησιμότητας εφόσον από την μια εμποδίζει τον εκλεγέντα να προλάβει να αναπτύξει και να φέρει εις πέρας το πρόγραμμα και το όραμα του για το σχολείο, από την άλλη όμως τονίζεται το γεγονός ότι η θέση είναι προσωρινή και επανακρίνεται το πρόσωπο και οι επιλογές του έτσι ώστε να αποφεύγονται αυταρχικές συμπεριφορές κι αρχομανία.
Το τρίτο και σημαντικό που επισημαίνουμε είναι η υποψηφιότητα των νυν, παλαιών διευθυντών. Από την μια τα πρόσωπα αυτά κουβαλούν αναπόφευκτα το υποτιθέμενο κύρος, το γόητρο αλλά και την φοβία που επέφερε στο σύλλογο το πρόσωπο του διευθυντή όπως ήταν θεσμοθετημένο τόσα χρόνια. Η φοβία αυτή βέβαια ενισχύθηκε με την επαίσχυντη αξιολόγηση που προσπάθησε να εφαρμόσει ο προηγούμενος νόμος σύμφωνα με τον οποίο ο κάθε εκπαιδευτικός ήταν έρμαιο της ελέω εξουσίας του διευθυντή που μαζί με τον σύμβουλο θα αποφάσιζαν για την τύχη του εκπαιδευτικού, αν θα συνεχίσει να δουλεύει ή αν θα χάσει την εργασία του.( Ήταν να μην πέσεις στα χέρια τους, ό,τι ενστάσεις και να έκανες μετά, ποιος σε έσωζε: αποφάσισαν και διέταξαν. )
Πόσοι εκπαιδευτικοί δεν άκουσαν από τον διευθυντή και τον σύμβουλο εκείνες τις μαύρες μέρες είτε καθαρά είτε με υπονοούμενα «θα τα πούμε στην αξιολόγηση» κι αυτό όχι γιατί δεν ήταν καλοί εκπαιδευτικοί, όχι γιατί δεν ήταν συνεπείς ή οτιδήποτε άλλο προέβλεπε ο νόμος, αλλά γιατί τόλμησαν και εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους και την αντίθεσή τους για εκείνο το νομοθετικό έκτρωμα για εκείνο τον εξοντωτή ανθρώπινων ψυχών και σχολικών μονάδων. Αυτή θα ήταν η «δίκαιη» αξιολόγησή τους που πολλοί σημερινοί διευθυντές που έχουν το θράσος να βάζουν υποψηφιότητα και να καλούν τους συλλόγους να τους εκλέξουν δημοκρατικά ήταν πιστοί ακόλουθοι της και μετά χαράς τους θα καταπατούσαν ανθρώπινες ζωές, υπολήψεις και δικαιώματα αν έφτανε να εφαρμοζόταν η μισάνθρωπη αυτή αξιολόγησή τους.
Όλα αυτά δεν τα ονειρευτήκαμε σε κάποιο κακό όνειρο, τα ζήσαμε στο πετσί μας, τα νοιώθαμε ζυγό στο σβέρκο μας όταν ξεκινούσαμε το πρωί να πάμε στην δουλειά μας κι ήμασταν εμείς που στους συλλόγους λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ΄14 που πέρασαν, κληθήκαμε -με εισηγήσεις αυτών των διευθυντών- και πιεστήκαμε, να πάρουμε απόφαση συνέχισης της αξιολόγησης, να φτιάξουμε τους φακέλους μας, τις ομάδες, να προχωρήσουμε στην αξιολόγηση της σχολικής μας μονάδας : Να βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια δηλαδή αφού ολοφάνερα οι σχολικές μας μονάδες πάσχουν σε υποδομή και δεν φταίμε καθόλου εμείς οι εκπαιδευτικοί για αυτό, όταν μόνο ψίχουλα δίνονται στα σχολεία για τις ανάγκες τους κι αυτά τα διαχειρίζονταν οι Διευθυντές χωρίς να έχουμε ποτέ οι καθηγητές ξεκάθαρο λογαριασμό, και αφού οι μαθητές μας προέρχονταν από φτωχά ή μεσαία στρώματα με χαμηλές επιδόσεις που είναι ολόκληρη κοινωνιολογική ανάλυση αλλά και φανερό για το ποιος και πως ευθύνεται και για τις οποίες ο νόμος όριζε ότι αξιολογούμαστε!!! . Επιπλέον έπρεπε με την έναρξη αυτής της αξιολόγησης να φορτωθούμε και το βάρος της ύπαρξης της σχολικής μονάδας αφού έπρεπε να βρούμε οι ίδιοι τους πόρους και τα μέσα για να εξακολουθήσει να λειτουργεί το σχολείο μας!!!!!
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι όποιος από τους σημερινούς διευθυντές ήταν ξεδιάντροπα το φερέφωνο αυτής της βαρβαρότητας, αυτού του τερατουργήματος και της μισάνθρωπης πολιτικής που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο πολλών σχολείων όπως είχε ξεκινήσει ήδη – ακόμα και με ικανό αριθμό μαθητών , στις απολύσεις των εκπαιδευτικών και τον κοινωνικό αποκλεισμό των μαθητών, πρέπει τώρα να πάρει την απάντησή του, μην ξεχνώντας ότι υπήρξαν και αγωνιστές διευθυντές που κράτησαν έντιμη στάση.http://kostasvaitsis71.blogspot.gr/2014/01/blog-post_2055.html
Τι κι αν από τις εκλογές του Φλεβάρη και μετά ο λύκος φόρεσε την γούνα του προβάτου, τα χαμόγελα πήραν την θέση της βλοσυρότητας και η επιμονή για το χειρότερο έγινε «σφυρίζω αδιάφορα και δεν μιλώ καθόλου;»
Ο τωρινός νόμος για την εκλογή των διευθυντών δίνει το δικαίωμα και σε αυτά τα άτομα που θέλουν να επιπλέουν σε όλες τις συγκυρίες, να διεκδικούν την θέση του διευθυντή και μάλιστα μοριοδοτούμενη, (άλλο ένα πλην του νόμου): Είναι δημοκρατικό, είναι και ηθικό; Εμείς θα το απαντήσουμε.
Επίσης ένας άλλος μεγάλος κίνδυνος που μπορεί να υπάρξει είναι, εκτός του να μετατραπούν οι εκλογές αυτές στις κάθε είδους εκλογές που γίνονται γύρω μας με ταξίματα, υποσχέσεις, γνωριμίες και συναλλαγές, να δημιουργηθούν «κλίκες» μέσα στους συλλόγους που να υποστηρίζουν και να προωθούν κάποιο συγκεκριμένο κατευθυνόμενο πρόσωπο ή τον παλιό Διευθυντή σε βάρος της ποιότητας των άλλων προσώπων. Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να τα ξεχνάμε όλα αυτά όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε, να πέσουμε στην παγίδα της δήθεν σταθερότητας που μας «προσέφερε» ο γνωστός διευθυντής. Ποια σταθερότητα;
Ας μην υποσχεθούμε, όπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες προεκλογικά, τίποτα, όταν μας καλεί ο παλιός διευθυντής ή ο πολιτικάντης ή ο κάθε ψευτοσυνδικαλιστής με υποσχέσεις, στο τηλέφωνο ή στο γραφείο του, δεν έχουμε καμιά υποχρέωση, το αντίθετο συμβαίνει, δεν υπάρχει κανένας φόβος για κάτι. Η ψηφοφορία είναι μυστική και η ψήφος δικό μας δικαίωμα . Ας μην το παραχωρήσουμε σε κανέναν, ας μην ξεγελαστούμε από ψεύτικα, χαμόγελα και δήθεν ουδετερότητα.
Ο Διευθυντής είναι έτσι κι αλλιώς φορέας πολιτικής (τώρα κι ο υποδιευθυντής αφού καλούνται αυτοί να ψηφίσουν με την σειρά τους τα στελέχη της εκπαίδευσης). Ποιας πολιτικής όμως; Της βαρβαρότητας , της ανεργίας και του μισανθρωπισμού ή της δικαιοσύνης, της διαφάνειας, της αλληλεγγύης, της εκπαίδευσης για όλους, της αντίστασης στο κακό που μπορεί αύριο να ξανάρθει, και της κοινωνικής προόδου;
Ας σκεφτούμε κι εμείς ως πολιτικές οντότητες κι όχι σαν άβουλα υποχείρια: Σαφώς είμαστε με την δεύτερη περίπτωση πολιτικής σκέψης και πρέπει να την διακρίνουμε στα πρόσωπα αυτών που αγωνίστηκαν με θάρρος στις μαύρες μέρες της αξιολόγησης παρά τις απειλές, σε όσους κράτησαν αντίσταση στη λαίλαπα με οποιαδήποτε πράξη τους και να δείξουμε την εκτίμηση στα πρόσωπά τους, σε διάκριση με όσους θέλησαν να γίνουν οι δήμιοι της εκπαίδευσης. Σαφώς επίσης πρέπει με θάρρος και επίγνωση να βγουν μπροστά τα πρόσωπα αυτά, χωρίς δισταγμό, με ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους συλλόγους κι όχι να παρατηρείται το πρωτοφανές γεγονός να θέτει ένας μόνο υποψηφιότητα κι αυτός να είναι ο παλιός διευθυντής και μάλιστα αυτός που ήθελε να επιβάλλει την αξιολόγηση που περιγράψαμε!!! Είναι σαν στις εθνικές εκλογές να έχουμε μόνο έναν υποψήφιο κι αυτός να είναι ο προηγούμενος (ολοκληρωτικά καθεστώτα) ή σαν να ανοίγουμε την πόρτα του κλουβιού στο καναρίνι κι αυτό να φοβάται να πετάξει .
Όχι συνάδελφοι, μπορεί ο Σύριζα να μην έκανε αυτό που πραγματικά θα ήταν εντελώς δημοκρατικό: την κυκλική εναλλαγή των προσώπων από το σύλλογο καθηγητών στην θέση του διευθυντή -γιατί όλοι μπορούν να ανταπεξέλθουν στα διοικητικά αν πάρουμε ως παράδειγμα τα πρόσωπα που εγκάθετα μας έφερναν τόσα χρόνια στα σχολεία για διευθυντές (μέχρι και 23 χρόνια συνεχόμενα χωρίς κανένα τυπικό προσόν).Τουλάχιστον όμως ας «πετάξουμε από την ανοιχτή πόρτα του κλουβιού» και έλεος, όχι, σε καμία περίπτωση με υποψήφιο έναν, τον παλιό διευθυντή που με κάθε τρόπο κρυφό ή φανερό μας καλεί να τον ψηφίσουμε. Δεν έχουμε δημοτικές εκλογές εδώ για να ψηφίσουμε όπως είθισται: με προσωπικές συναλλαγές και υποσχέσεις!!!
Αυτή η αξιοπρεπής πολιτική στάση που εκτός των προσόντων επιλέγουμε και τα πολιτικώς κατάλληλα πρόσωπα κι όχι με έναν υποψήφιο, σημαίνει ενεργώ υπεύθυνα ως πολίτης, δεν φοβάμαι, δεν παρασύρομαι, δεν υπόσχομαι , δεν εγκλωβίζομαι. Να πούμε με την ψήφο μας: "Θυμάμαι, αγωνίζομαι, ελπίζω, προσπαθώ: Σήκω από την θέση σου: ανήκει στο μέλλον"
ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
