"Κάποια μέρα θα ξαναγίνουμε άνθρωποι"
"Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" είναι το πιο συγκλονιστικό ημερολογιακό κείμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Άννα Φράνκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1929 στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας.
Το 1942, οι ναζί ανακάλυψαν το κρησφύγετο των Φρανκ και τους μετέφεραν στο Άουσβιτς. Η Άννα Φρανκ, η μητέρα της και η αδερφή της άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Το κείμενο αυτό είναι η μαρτυρική ανθρώπινη κραυγή ενός παιδιού, ενός ανθρώπου του 20ου αιώνα, που αποτυπώνει άρτια τη φρίκη που βίωσαν εκατομμύρια άτομα από το σαρωτικό πέρασμα της ιστορίας και της ναζιστικής φρίκης πάνω από τα σώματά τους.
Απόσπασμα
Τετάρτη 3 Μαρτίου 1944
“Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δεν ξέρει αν είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμε που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε απο στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν για να φύγουμε. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες κανονιές και πυροβολισμούς και τις νύχτες μυστηριώδης ήχοι έρχονταν από τα βάθη. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μας σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.
Είναι παράδοξο που δεν έχω εγκαταλείψει τα ιδανικά μου, τα οποία φαίνονται τόσο παράλογα και καθόλου πρακτικά. Ωστόσο εμμένω σ’ αυτά γιατί ακόμη πιστεύω, παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, πως οι άνθρωποι είναι αληθινά καλοί στην καρδιά...
Είναι εντελώς αδύνατον για μένα το χτίσω τη ζωή μου πάνω στο χάος, στη θλίψη και στο θάνατο...
Βλέπω τον κόσμο αργά αργά να μεταμορφώνεται σε άγριο τοπίο. Ακούω τον κεραυνό που πλησιάζει και που μια μέρα θα καταστρέψει κι εμάς τους ίδιους...
Νιώθω τον πόνο εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όμως, όταν κοιτάζω τον ουρανό, νιώθω μέσα μου πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, πως αυτή η σκληρότητα θα τελειώσει, πως η ειρήνη και η γαλήνη θα επιστρέψουν και πάλι...
Άννα Φρανκ, 15 Ιουλίου 1944
Πίστεψέ με, αν είσαι έγκλειστος για ενάμισι χρόνο, μπορεί να σου στοιχίζει πολύ κάποιες μέρες. Το ποδήλατο, ο χορός, το σφύριγμα, το να κοιτάς έξω απ’ το παράθυρο στον κόσμο, το να νιώθεις νέος, το να νιώθεις ελεύθερος, αυτά είναι τα πράγματα που μου λείπουν...
Δεν θέλω να ζω μάταια όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλω να εξακολουθήσω να ζω και μετά τον θάνατό μου...
Κάποια μέρα αυτός ο φοβερός πόλεμος θα τελειώσει... Κάποια μέρα θα ξαναγίνουμε άνθρωποι κι όχι απλά Εβραίοι...
Ποιος μας προκάλεσε αυτή τη συμφορά;
