Στα χνάρια του Άρη… 70 χρονιά ασύλληπτος - του Βασιλόπουλου Χρήστου
Ο Άρης του επαναστατικού αγώνα ….
"Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα
άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων".
Το υστερόγραφο της δόξας - Γ. Ρίτσος
16 Ιούνη 1945, φαράγγι Φάγγου στη Μεσούντα της Άρτας... εκεί αφήνει την τελευταία του πνοή ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης, μα ο θρύλος του δεν έσβησε ποτέ. Έγινε άνεμος, τραγούδι και ταξιδεύει μέχρι τις μέρες μας.
70 χρόνια μετά το θάνατό του, μαζί με τον καπετάνιο και πρωτοπαλίκαρό του Τζαβέλλα, ο Άρης Βελουχιώτης, εξακολουθεί να εμπνέει.
Να εμπνέει συγκίνηση, αγάπη, σεβασμό, αφοσίωση και στράτευση στα κομμουνιστικά κι απελευθερωτικά ιδανικά, φόβο και τρόμο στην αστική τάξη και στους εκπροσώπους της.
Υπήρξε το σύμβολο του ανυποχώρητου κι ασυμβίβαστου αγώνα μέχρι τέλους και της κοινωνικής επανάστασης που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας τα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής.
Γιατί απλά, ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε η πιο εμβληματική μορφή της πιο ηρωικής γενιάς που γνώρισε αυτή η χώρα, μιας γενιάς ανθρώπων που θυσίασαν τα νιάτα τους, έχυσαν το αίμα τους με ανιδιοτέλεια κι αυταπάρνηση και ανταμείφθηκαν με διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια κι εκτελεστικά αποσπάσματα.
Γέννημα της εποχής της Οκτωβριανής Επανάστασης, κομμουνιστής από μικρή ηλικία, πήρε το παρατσούκλι Μιζέριας απ’ την εμμονή του να αναφέρεται στη μίζερη ζωή που κάνει ο έλληνας προλετάριος και ο φτωχός αγρότης. Όπου ανακατεύτηκε βγήκε παλικάρι, είτε στον πειθαρχικό ουλαμό στο Καλπάκι είτε στις φυλακές και στις εξορίες. Απ’ τους καλύτερους αγκιτάτορες του κόμματος (έχουν μείνει παροιμιώδεις οι αυτοσχέδιες ομιλίες του στις πλατείες της Αθήνας, τα χρόνια της Τρίτης Περιόδου και της «ηρωικής εφόδου στον καπιταλισμό»). Αυτή την περίφημη αγκιτάτσια θα χρησιμοποιήσει, μόνος και πρώτος απ’ όλους, μετά την κατάληψη της χώρας απ’ τις δυνάμεις του Άξονα, για να σημάνει το προσκλητήριο του αγώνα στις νέες συνθήκες. Από τις συναναστροφές του με κομμουνιστές διανοούμενους του Μεσοπολέμου και την ατίθαση προσωπικότητά του αποκτά και βαθιά κριτικό πνεύμα, θέλει ν’ αγωνιστεί για ν’ ανακαλύψει κι αυτός τον νέο κόσμο μέσα από τη δική του πείρα, κριτικάρει και διαφωνεί με τα «ετοιμοπαράδοτα» προϊόντα.
Τραγική «σύμπτωση»! Στις 16Ιουνίου 1945, την ίδια μέρα που το κρατικό ραδιόφωνο αναγγέλλει σε όλους τους Έλληνες το θάνατο του «αρχισυμμορίτη καπετάνιου του προδοτικού ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη», ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ: «Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Σήμερα όμως, σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».
Από τις 12 του Φλεβάρη του 1945 έχει υπογραφεί η επονείδιστη Συμφωνία της Βάρκιζας και έχουν παραδοθεί τα τιμημένα όπλα του ΕΛΑΣ, ενώ ο Άρης, έχοντας μαζί του μερικές δεκάδες λαϊκούς αγωνιστές, αρνείται να πειθαρχήσει, καταγγέλλει τη συμφωνία ως ξεπουληματική και διακηρύσσει την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας. Έχει ετοιμάσει μάλιστα και την ιδρυτική διακήρυξη νέας οργάνωσης, του ΜΕΑ (Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας), και νέου στρατού, του ΕΛΑΣ-Ν (ΕΛΑΣ-Νέος).
Η ΚΕ του ΚΚΕ τον έχει διαγράψει από τον Απρίλη του 1945, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις απόψεις του και τις καταγγελίες που της προσάπτει, αλλά έκρινε σκόπιμο να κρατήσει μυστική την απόφαση για δύο μήνες περίπου για ευνόητους λόγους… Από τη μια μεριά, φοβούνται τη σχέση του Άρη με τους αγωνιστές και το λαό και, απ’ την άλλη, αισθάνονται πλήρη ασφάλεια μόνον όταν επιστρέφει ο Νίκος Ζαχαριάδης, στα τέλη του Μάη του 1945, από το Νταχάου της Γερμανίας, και αναλαμβάνει αυτός με το κύρος του την εσωκομματική εκκαθάριση. Και απ’ το «ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη..τον Μιζέρια», εντολή που δόθηκε σε όλες τις κομματικές οργανώσεις και τα οργανωμένα μέλη του κόμματος, φτάσαμε στον «δειλό, φοβισμένο, προδότη Άρη»! Ο Άρης λοιπόν ουσιαστικά δολοφονείται δύο φορές: μία από τους κυνηγούς κεφαλών του ελληνικού δωσιλογισμού και πραιτοριανούς των εγγλέζων ιμπεριαλιστών και μία από την ηγεσία του κόμματος στο οποίο αφιέρωσε όλη τη ζωή και τη δράση του! Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται όλο το μεγαλείο και το δράμα του ελληνικού αντιστασιακού κινήματος, του μεγαλύτερου κινήματος αντίστασης στην Ευρώπη τα χρόνια της Κατοχής.
Σήμερα, 70 χρόνια απ’ το θάνατό του, ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφασίσει ποιος είναι ο Άρης Βελουχιώτης και τον έχει κατατάξει στις πιο τιμητικές θέσεις που βρέθηκε ποτέ λαϊκός ηγέτης.
Ο Άρης Βελουχιώτης έχει μπει στη λαϊκή συνείδηση ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας οριστικά και αμετάκλητα.
Ο Άρης Βελουχιώτης είναι όχι μόνο το πρότυπο του κομμουνιστή της ηρωικής εποχής, της εποχής που ξεκίνησε απ’ τον Οκτώβρη και έφτασε στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά και του σημερινού και του μελλοντικού, επαναθεμελιωμένου κομμουνιστικού κινήματος. Η δράση του, η επαναστατική στάση του σε όλες τις δυσκολίες, η προλεταριακή αδιαλλαξία του, η ταύτισή του με τις θυσίες και τα βάσανα του λαού μας, η θέλησή του να μην πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδιδε τα λαϊκά συμφέροντα, ο ηρωικός θάνατός του, αναδεικνύουν τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ σε φωτεινό παράδειγμα άξιου λαϊκού ηγέτη που ζει και θα ζει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά του λαού μας.
Και κάπου εκεί, στα σύγνεφα, στέκει κι ο Άρης, όπως λέει κι ο ποιητής...
"Άρη
στα βουνά στα βουνά
πάνου ψηλά
στα σύγνεφα".
Βασιλόπουλος Χρήστος
Μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Τ.Ε. Γρεβενών