Το δίλημμα της Κυριακής
Γράφει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Αυτό στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε στο δημοψήφισμα της Κυριακής είναι ένα απλό ερώτημα σε μορφή διλημματικής
διατύπωσης: αν γίνεται ή όχι αποδεκτό το σχέδιο της συμφωνίας που προτάθηκε από τους θεσμούς πριν τη διακοπή των διαπραγματεύσεων, με τα γνωστά λίγο-πολύ μέτρα που προέβλεπε.
Ξέρω τον κίνδυνο της απλοϊκότητας που κρύβεται πίσω από κάθε προσπάθεια απλοποίησης. Αλλά μέσα στον επικοινωνιακό Αρμαγεδδώνα που έχει ξεσπάσει εδώ και μια βδομάδα γύρω από το δημοψήφισμα, ο βασικός, όπως φαίνεται, κίνδυνος δεν προέρχεται από την απλοϊκότητα αλλά από τη σύγχυση. Τη σύγχυση που μεθοδευμένα καλλιεργείται σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να κινδυνεύει το αρχικό ερώτημα να μετατοπιστεί σε ένα σύνολο τρομακτικών διλημμάτων υπέρ ή κατά του ευρώ και ακόμη χειρότερα υπέρ ή κατά της Ευρώπης με απώτερο στόχο να πειθαναγκαστεί ο ψηφοφόρος και να χειραγωγηθεί η ψήφος του κάτω από την πίεση των φοβικών συνδρόμων που έντεχνα πυροδοτούνται.
Αλλά το ερώτημα θα εμφανιστεί μπροστά μας την Κυριακή στην πιο απλή του διατύπωση σε πείσμα των πολιτικών και φαντασιακών διαστρεβλώσεών του και το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί την Κυριακή παρά την αντιδημοκρατική προσπάθεια ακύρωσής του. Και αν κάτι βεβαιώνεται από όλη αυτή την τρομολαγνεία των συστημικών μέσων ενημέρωσης, από τις πρωτόγνωρες παρεμβάσεις όλων αυτών των ξένων ηγετών στα εσωτερικά της χώρας και από τη νεκρανάσταση όλων αυτών των παροπλισμένων πολιτικών, που βλέπουμε να αβαντάρουν την πλευρά του ΝΑΙ, είναι ότι υπάρχει ως πραγματικό δεδομένο και όχι ως προπαγανδιστική κινδυνολογία ένα πρόσθετο δίλημμα πέρα από τη διλημματική διατύπωση του ναι ή του όχι στα μέτρα των δανειστών.
Αναφέρομαι στο αν θα επιτρέψουμε ή όχι στο εγχώριο και ξένο ηγεμονικό προσωπικό που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής να ξεπλύνει τις ευθύνες του, ώστε να υποδυθεί ξανά τον ρόλο του σωτήρα, εφαρμόζοντας την ίδια ακριβώς – αν όχι χειρότερη – συνταγή καταστροφής.
