ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ….. ΣΤΙΓΜΗΣ !
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ακούγεται συνεχώς αυτές τις μέρες ότι ζούμε «ιστορικές μέρες». Αν είναι ιστορικές οφείλουν να συνοδεύονται και από ιστορικές αποφάσεις, αντίστοιχες
με το ιστορικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Η πολιτική, οφείλει να γίνεται πάντοτε συγκεκριμένη, τη συγκεκριμένη στιγμή, στον συγκεκριμένο τόπο, με τα συγκεκριμένα ερωτήματα και αντιφάσεις, ειδάλλως στερείται αποτελεσματικότητας. Την Κυριακή η ΕΕ δίνει νέο τελεσίγραφο και απαιτεί μνημονιακή συμφωνία. Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο ενός σταυροδρομιού που αντικειμενικά θα έφτανε η πολιτική της κυβέρνησης. Ή μια ολοκληρωτική υποταγή στο σκληρό πλαίσιο λιτότητας ή ένα ακούσιο ή εκούσιο ξεκίνημα μιας διαφορετικής πορείας. Τόσο γρήγορα και τόσο αποφασιστικά σε τόσο κρίσιμη περίοδο δεν έχουμε ενεργήσει σαν λαός ξανά. Μπορούμε τώρα;
Τρεις άξονες περιγραφούν την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στη συνέχεια:
Α. Απαιτείται η πολιτική παρέμβαση των κοινωνικών δυνάμεων του ΟΧΙ. Όχι χρεωκοπία εντός ευρώ, κούρεμα καταθέσεων και συνέχιση της λιτότητας. Όχι καινούριο μνημόνιο και οικονομικό στραγγαλισμό, μόνιμη ομηρία στην ΕΚΤ και τη χρεομηχανή των δόσεων. Για να είναι εγγυημένο το λαϊκό εισόδημα, οι δουλειές, οι καταθέσεις και χωρίς νέο μνημόνιο και μέτρα πρέπει άμεσα να υλοποιηθούν μια σειρά από μέτρα με πρώτη την εθνικοποίηση των τραπεζών καθώς και την άρνηση αποπληρωμής των δόσεων, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, έλεγχο της κυκλοφορίας κεφαλαίων κ.α.
Β. Για να αποκτήσει υπόσταση η λογική αυτή απαιτείται η ενεργοποίηση του υπαρκτού κοινωνικού μπλοκ που μίλησε καθαρά με το ΟΧΙ, και κόντρα στους εκβιασμούς προτιμάει έναν άλλο δρόμο χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας από το να συνεχίσει να ζει έτσι όπως ζει σήμερα.Η πολιτική έκφραση αυτού του κοινωνικού εργατο-λαικού και νεολαϊίστικου μπλοκ σε μία πολιτική συμμαχία των δυνάμεων της ρήξης.
Γ. Ο άμεσος πολιτικός στόχος αυτών των ημερών είναι η ακύρωση της ακύρωσης του ΟΧΙ, η ανατροπή της πορείας υποταγής στους εκβιασμού της ΕΕ.
Το δημοψηφίσματος συμπύκνωσε την τεράστια κοινωνική δυναμική και τις αντιφάσεις της ιστορικής περιόδου που διανύουμε. Ήταν μια επιλογή που πάρθηκε απρόθυμα και φοβισμένα από την κυβέρνηση, ως διαπραγματευτικό χαρτί και ταυτόχρονα και απόδειξη της κοινωνικής διεργασίας και απαιτητικότητας που έβγαλε το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και που τον εμποδίζει από το να μετατραπεί σε ΝΔ στη θέση της ΝΔ.
Το αποφασιστικό, ταξικό και πλειοψηφικότατο ΟΧΙ, μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, εργοδοτικής τρομοκρατίας, των κλειστών τραπεζών, της μιντιακής χούντας και έλλειψης εναλλακτικής πολιτικής ρήξης, αποτελεί μια κορυφαία νίκη της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αποτελεί υφαρπαγή και παραχάραξη της λαϊκής βούλησης, η αξιοποίησή του για τη διαμόρφωση μιας «εθνικής ενότητας»με στόχο τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, επιλογή που με σαφήνεια έκανε η ελληνική κυβέρνηση. Εμφανίστηκε όμως και ένα άλλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ και κομμάτι της πλατιάς εκλογικής του βάσης, που στρατεύτηκε σε αυτόν τον αγώνα με γνώμονα το ότι από ένα νέο μνημόνιο, καλύτερα Grexit.
Είναι πια πασιφανές ότι ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα να χάσει και ότι προτιμά να προχωρήσει προς κάτι άγνωστο και σύμφωνα με τα κανάλια τρομακτικό, παρά να μείνει στην καθημερινή καταστροφή. Αυτό δεν αποτελεί ούτε μια σαφή αποδοχή της αναγκαιότητας εξόδου από ΕΕ και ευρώ. Παρόλα αυτά, είναι σαφές ότι ο λαός έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι σε όλα όσα θεωρούνταν μέχρι σήμερα ιερά και όσια της αστικής πολιτικής.Είναι όμως μια επιλογή που δεν υπήρχε μέχρι πρότινος στην κοινωνία τόσο φανερά και – για να είμαστε ειλικρινείς- δεν εμφανίζεται ασύνδετη με τη στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Δε βοηθάει ούτε η υποτίμηση αλλά ούτε και η εξιδανίκευση της πραγματικότητας. Άλλωστε, «μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε».
Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει κανένας δρόμος χωρίς δυσκολίες. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν προβάλλει κανένα σχέδιο ρήξης και δεν έχει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο. Πολλά ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, πολλές πιθανές «καραμπόλες» μπορεί να συμβούν και να τροφοδοτήσουν διαφορετικές εξελίξεις. Το βασικό, ωστόσο, είναι ότι μέσα σε αυτές τις δοσμένες συνθήκες, χωρίς να το θέλει η κυβέρνηση και πιθανότατα χωρίς να είναι έτοιμη η αντικαπιταλιστική αριστερά, τίθεται με πολύ πιο άμεσο τρόπο το ζήτημα των συγκεκριμένων βημάτων προς την ανατροπή. Μπορεί να φαντάζουν ιδιαίτερα ανώριμες οι συνθήκες για ένα τέτοιο μεγάλο άλμα, από άποψη οργάνωσης και συνειδητοποίησης της εργατικής πλειοψηφίας , μπορεί να ηγεμονεύει στις λαϊκές μάζες η πρόταση συμβιβασμού- υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ που δεν επιδιώκει τη χάραξη μιας διαφορετικής πορείας και είναι καταδικασμένη να αποτύχει, μπορεί οι δυνάμεις της ανατροπής να φαίνονται απροετοίμαστες και αδύναμες, όμως τώρα είναι που όλα τα πολιτικά σχέδια οφείλουν να κατατεθούν και να κριθούν. Τώρα είναι που οι προτάσεις του αντικαπιταλιστικού προγράμματος μπορούν να ηγεμονεύσουν, όχι ως σωστά θεωρητικά σχήματα, αλλά ως μοναδικές αναγκαίες λύσεις στα προβλήματα επιβίωσης του λαού.
Σε μια τέτοια λογική, το πρόγραμμα – σχέδιο της ρήξης, μπορεί σήμερα να πλαισιωθεί από πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικά κομμάτια που μέχρι τώρα δεν ήταν (και πιθανόν δεν είναι ακόμη σε πλήρη βαθμό) σε θέση να αντιληφθούν τον δομικά αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και να τοποθετηθούν στρατηγικά υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από αυτή, ή της διάλυσής της. Τα άμεσα βήματα του προγράμματος της ρήξης όπως προκύπτουν από τις σημερινές ανάγκες είναι τα παρακάτω:
– Καμία νέα διαπραγμάτευση- συμφωνία με τους δανειστές. ΟΧΙ στα μνημόνια νέα και παλιά. Όχι σε νέες δανειακές συμβάσεις, νέα εργαλεία χρηματοδότησης κ.α.
– Άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών και κόψιμο νομίσματος για να μην πάρουμε απλά τις χρεωκοπημένες τράπεζες.Να αποκτήσει το κράτος τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, να προστατεύσει τις καταθέσεις, να μην ζούμε με το μαρτύριο της σταγόνας από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Έλεγχος κεφαλαίων ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση και η κλοπή του πλούτου.
–Καμιά αποπληρωμή των επόμενων δόσεων. Δεν πληρώνουμε το παράνομο και επαχθές χρέος.
– Τέλος με την ασυδοσία των εργοδοτών. Απαγόρευση των απολύσεων. Άμεσα βήματα αναδιανομής του πλούτου υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων.Υιοθέτηση σειράς μέτρων για την προστασία των ασθενέστερων, ειδικά μπροστά σε επιδείνωση της οικονομικής ασφυξίας.
– Αποφασιστικό χτύπημα της χούντας των ιδιωτικών καναλιών.Πληρωμή των χρεών τους, ανάκληση των αδειών, δημοκρατικός έλεγχος στους εθνικούς σταθμούς.
Κρίσιμοι επόμενοι κόμβοι οφείλουν να είναι οι γενναίες εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας, ώστε να γίνουν κάποια πρώτα βήματα μετασχηματισμού του παραγωγικού μοντέλου, αλλά και να μην μείνουν απροστάτευτες οι υποδομές στα νύχια των διεθνών κερδοσκόπων.Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που οξύνει την τρέχουσα αναμέτρηση με το κεφάλαιο, ελληνικό και διεθνές, και την ανεβάζει επίπεδο.
Το παραπάνω πλαίσιο δεν αποτελεί παρά κάποιους βασικούς άξονες που περιγράφουν ένα σχέδιο που οφείλει να υλοποιηθεί ώς απάντηση στο αδιέξοδο σήμερα, και είναι ο μόνος τρόπος για να βγει η Ελλάδα από τη δίνη που έχει μπει χωρίς την καταστροφή της κοινωνίας. Οποιοδήποτε και από τα σενάρια και αν φαίνεται πώς πάει να υλοποιηθεί, είναι απολύτως αναγκαίο, το παραπάνω διεκδικητικό πλαίσιο να εκφραστεί από σήμερα σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο. Οφείλουν να γίνουν άμεσα βήματα στη συγκρότηση του πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ της ρήξης. Απαιτείται μια διπλή διαδικασία, κινηματική και πολιτική.Αφενός με άμεσα βήματα σε κάθε γειτονιά, χώρος δουλειάς και σπουδών όπου θα συγκροτούνται με αγωνιστικούς όρους επιτροπές υπεράσπισης του ΟΧΙ του λαού, του ΟΧΙ μέχρι τέλους. Που θα πάρουν πάνω τους τις μεγάλες κινητοποιήσεις που χρειάζεται να διοργανωθούν τις επόμενες μέρες ενάντια σε οποιαδήποτε μνημονιακή συμφωνία που θα ακυρώσει το «Όχι» του 61%. Που θα οργανώνονται ώστε να μη μείνει κανείς και καμία απροστάτευτοι στον οικονομικό πόλεμο. Θα παλέψουν ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΧΙ και κάθε νέα συμφωνία, αλλά και για τα πρώτα βήματα λαϊκής οργάνωσης και συμμετοχής που θα συνοδεύσουν τη ρήξη, θα λύσουν ενδεχόμενα προβλήματα έλλειψης τροφίμων, φαρμάκων κ.α. Θα αποτρέψουν κάθε προσπάθεια ηγεμονίας του τρόμου στο δρόμο, καθώς και επανεμφάνισης των φασιστικών συμμοριών, πράγμα που δεν μπορεί να ξεχνιέται. Σε αυτό το μπλοκ θα συμπορευτούν επιτροπές στις γειτονιές, εργατικά σωματεία, σπουδαστικοί σύλλογοι, εργατικές λέσχες, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και κάθε κινηματική μορφή που θέλει να παλέψει.
Το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων και αγωνιστών που μπορεί να συνδράμει σε μια τέτοια κατεύθυνση κινηματικά και πολιτικά δεν είναι άγνωστο. Αντιθέτως, αποτελείται από εκείνο το πολιτικό και κοινωνικό δυναμικό που πάλεψε όλα τα χρόνια του μνημονίου, βρέθηκε στο δρόμο, τις πλατείες, τις απεργίες. Ήταν το κοινωνικό και πολιτικό φάσμα που πήρε πάνω του και το ηρωικό ΟΧΙ, ενάντια στις παλινωδίες και τα σχέδια υποταγής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και στην προδοτική στάση φυγομαχίας της ηγεσίας του ΚΚΕ. Δεν αξίζουν στους μεγάλους λαϊκούς αγώνες και στον υπέροχο κόσμο της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης, ηγεσίες που αρνούνται την ανατρεπτική πάλη στο σήμερα, που φοβούνται τη θέληση του λαού
Είναι δεδομένο ότι η δυναμική που συγκεντρώνει το «Όχι της ρήξης» υπερβαίνει κατά πολύ το άθροισμα της πολιτικής και εκλογικής επιρροής κάθε επιμέρους δύναμης που το προωθεί. Υπό αυτή την έννοια, δεν μπορεί να σταθεί η ιεράρχηση, με πρωταρχικό τρόπο, της κομματικής οικοδόμησης της μιας ή της άλλης συσπείρωσης αλλά χρειάζεται να διαμορφωθεί άμεσα η διακριτή εκείνη πολιτική και κοινωνική ηγεσία που θα συγκροτήσει αυτό το μαχητικό ΟΧΙ, θα το εκφράσει και θα το μπολιάσει με ένα πρόγραμμα σύγκρουσης και αναμέτρησης με το κεφάλαιο.
Το ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων μπορεί να έχει διαφορετικές μορφές και επίπεδα συνεργασίας, και δεν κατατίθεται αυτή τη στιγμή κάποιο οργανωμένο σχέδιο μετωπικών πρωτοβουλιών. Oφείλουμε τόσο από τα «κάτω» σε σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις, σπουδαστικούς συλλόγους, όσο και από τα «πάνω» με κείμενα, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες και με διαφορετικούς και πολλούς τρόπους, να μην αφήσουμε χρόνο η λαϊκή κινητικότητα να πισωγυρίσει και μια νέα ήττα να έρθει από την αδράνεια, την έλλειψη θαρραλέων αποφάσεων και την εμμονή στο “business as usual” της αριστερής πολιτικής.
Σε μια τέτοια βάση χρειάζεται άμεσα δημόσια τοποθέτηση – κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς όλες τις δυνάμεις που μπορούν να πλαισιώσουν μια τέτοια λογική, συναντήσεις, διάλογος και δεσμεύσεις πάνω στους πολιτικούς στόχους και τις μορφές υλοποίησης που προτείνονται. Ένα μόνιμο κέντρο – διαδικασία συντονισμού και διαλόγου.
Η περίοδος επιτάσσει να γίνουν άμεσα βήματα στην παραπάνω κατεύθυνση. Αυτό, ωστόσο δεν αναιρεί ότι ανεξάρτητα με τις ταχύτατες τροπές που θα πάρουν τα πράγματα, η σημασία ενός τέτοιου πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ, δε σταματά μέσα στις επόμενες λίγες μέρες. Οι άμεσες κινήσεις θα αποτελέσουν μαγιά για εκείνη την Αριστερά που θα αποτελέσει το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα βάλει τη σφραγίδα στις εξελίξεις, θα αναμετρηθεί με την πολιτική φιλοδοξία της ηγεμονίας, θα σηκώσει το γάντι απέναντι στις προκλήσεις και θα επιβάλλει στην κυβέρνηση πολιτικές επιλογές ρήξης και ανατροπής στα σκληρά διλήμματα που τίθενται μπροστά μας.
Η κρισιμότητα της περιόδου απαιτεί μια άμεση και ολοκληρωτική υπέρβαση των αδυναμιών που κρατούν καθηλωμένη την αντικαπιταλιστική Αριστερά
Χρειάζεται ένας σαφής δρόμος υπέρβασης των προβλημάτων και προχωρήματος της συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΜΑΡΣ και άλλων δυνάμεων με συγκεκριμένο σχέδιο (συναντήσεων, συνδιασκέψεων ή κάτι άλλο).
Η αλλαγή που ήρθε από την αναγγελία του δημοψηφίσματος και μετά, με την αξιοθαύμαστη πρωτοπόρα δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποδεικνύει ότι παρά τα προβλήματα, ο χώρος αυτός μπορεί να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά στη συγκρότηση μιας σύγχρονης, μαζικής Αριστεράς της ρήξης που έχει ανάγκη η εποχή. Η δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΜΑΡΣ αυτή τη βδομάδα ήταν επιτυχημένη γιατί συνδύασε την πλατιά κινηματική απεύθυνση στο λαό εντός του ρεύματος του ΟΧΙ με το αυτοτελές πολιτικό στίγμα του «τριπλού ΟΧΙ», του «ΟΧΙ μέχρι τέλους». Σήμερα είναι η ώρα, που δεν πρέπει να γίνουν άλλα λάθη, δεν πρέπει να αφεθούν κρίσιμες πολιτικές επιλογές. Μέσα στο χάος των σημερινών ημερών, τις αντιφάσεις, δυσκολίες και προβληματισμούς είναι που θα γεννηθεί η Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας και κυρίως ο δρόμος της ελπίδας για το δοκιμαζόμενο λαό της χώρας μας.
