Με λένε «λαθρομετανάστη»
Κατερίνα Λάκκα
Δεν έχει σημασία ποιο όνομα αναγράφεται στην ταυτότητά μου, ποιο όνομα μου έδωσαν οι γονείς μου και με ποιο όνομα με φωνάζουν
οι φίλοι μου. Εδώ και κάποιο καιρό, έχω χάσει το όνομά μου. Και όχι μόνο εγώ. Το ίδιο συνέβη στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, σε γνωστούς και σε αγνώστους με τους οποίους ξεφύγαμε από την κόλαση και φτάσαμε μαζί στην Ελλάδα, με τον ήχο των πολυβόλων φρέσκο στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Μας αφαίρεσαν όλους τα ονόματά μας και μας στέγασαν κάτω από ένα ουσιαστικό: όλοι μας είμαστε, λοιπόν, «λαθρομετανάστες».
Ξέρετε, το να σου αφαιρούν το όνομα έτσι βίαια μοιάζει με το να σου στερούν την προσωπική σου ιστορία, το χαρακτήρα σου, τα βιώματά σου. Γίνεσαι, ξαφνικά, ένας ακόμη άνθρωπος-κατάδικος, σε μία ατέλειωτη ουρά με άλλους ανθρώπους-καταδίκους. Και χρησιμοποιώ τη λέξη «κατάδικος», επειδή, ως μέλλοντα κατάδικο σε βλέπουν ορισμένοι.
Ουρλιάζουν πως έπρεπε να είχες πνιγεί στη θάλασσα, κι εσύ, και η οικογένειά σου και οι φίλοι σου και οι γνωστοί και άγνωστοι που ξεφύγατε μαζί από την κόλαση, έπρεπε να είχατε πεθάνει, επειδή, τώρα που ήρθατε εδώ, θα ληστεύετε κατ’ εξακολούθηση τα μικρομάγαζά τους, θα βιάζετε τα παιδιά τους και θα ρυπαίνετε την ατμόσφαιρα, χειρότεροι κι από τα οξείδια του αζώτου (αυτά προκαλούν καρκίνο στον πνεύμονα, εσείς προσβάλλετε τη γενικότερη αισθητική τους, έτσι υποστηρίζουν). Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να εξηγήσω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που οχυρώνονται πίσω από το μίσος τους, πως δεν αισθάνομαι καθόλου μέλλων κατάδικος – μάλλον καταδικασμένος.
Από τη στιγμή που σου στερούν το όνομά σου, σου στερούν και την παραμικρή ευκαιρία να τους αποδείξεις ότι δεν είσαι παλιάνθρωπος.
Λες κι αυτοί είναι πάντοτε σωστοί. Αυτοί, που πιστεύουν ότι υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. Αυτοί, που αγνοούν τους πολέμους που μαίνονται σε άλλα μέρη της γης, επειδή, απλούστατα, δεν γκρεμίστηκε το δικό τους σπίτι από κάποιο βομβαρδισμό. Αυτοί, που φιλάνε τα πόδια των φασιστών και των ταγματασφαλιτών εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, που πήραν στο λαιμό τους το θάνατο παιδιών μικρών σε κάποια άλλη ιστορική συγκυρία και που κοίταζαν πάντοτε μόνο το συμφέρον τους.
Για αυτούς, πάντοτε θα φταίνε οι «ξένοι», οι «κομμουνιστές», οι «άθεοι». Για αυτούς, δεν θα αποκτήσω ποτέ όνομα, θα αποτελώ πάντοτε μία απειλή, ένα κατώτερο είδος ανθρώπου, ένα πιθανό εγκληματία, ένα μίασμα από το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να γλιτώσουν.
Γι’αυτούς, θα είμαι πάντοτε ένας «λαθρομετανάστης», με όλα τα επίθετα που συνοδεύουν αυτό το απεχθές ουσιαστικό.
Επιτρέπεται, άραγε, να ονειρεύονται οι «λαθρομετανάστες»; Ή μαζί με το όνομα, μου το στερείτε κι αυτό;
