Ο άγριος φανατισμός της ισραηλινής ακροδεξιάς (του Γιώργου Παπασωτηρίου)
Ακούω να φωνάζουν στον ισραηλινό στρατιώτη: «Είναι παιδί». Κι εκείνος να απαντά: «Είναι τρομοκράτης»! Και αναρωτιέμαι: Ποιος του άλλαξε τους νευρώνες του εγκεφάλου;
Ποιος αντικατέστησε τη μυελίνη με φανατισμό; Ναι, η ισραηλινή κοινωνία είναι μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, είναι κυριολεκτικά μία στρατιωτική μηχανή, καθώς άντρες και γυναίκες εκπαιδεύονται συνεχώς στον «πόλεμο», ενώ οι έφηβοι κάθε καλοκαίρι πηγαίνουν να «παίξουν» πόλεμο στις κατασκηνώσεις Gadná. Όμως οι γενικεύσεις είναι πάντα άδικες. Δεν είναι όλοι οι ισραηλινοί στρατιωτικές μηχανές, ούτε ακροδεξιοί φασίστες. Θυμάμαι τις μεγαλειώδεις κοινές πορείες ειρήνης ισραηλινών και παλαιστίνιων γυναικών. Θυμάμαι σπουδαίους ισραηλινούς πολιτικούς που ήταν υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης και γι’ αυτό το λόγο δολοφονήθηκαν. Όπως το 1995, όταν σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος Λικούντ έκαψαν μια κούκλα-ομοίωμα του Ράμπιν. Λίγο καιρό μετά ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από οπαδό του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος! Δεν ξεχνώ τον Εβραίο διανοούμενο Daniel Salvatore Schiff, όταν κατήγγειλε την ισραηλινή δεξιά για προδοσία της ιστορίας του Ολοκαυτώματος προς χάρη γεωστρατηγικών συμφερόντων. Δεν λησμονώ αριστερούς βουλευτές που αντιστάθηκαν στον εκφασισμό της ισραηλινής κοινωνίας.
Και διερωτάται κανείς, γιατί αυτοί που απειλήθηκαν από την Τελική Λύση, την επιβάλλουν στους άλλους; Γνωρίζουμε ότι ο εβραϊκός φονταμενταλισμός δημιουργήθηκε το 1975 από την αντίδραση του Ισραήλ στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία καταγγελλόταν ο σιωνιστικός ρατσισμός. Στη βάση αυτή και με το σύνθημα «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας», η ισραηλινή ακροδεξιά, οι εξτρεμιστές του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος καλλιέργησαν μια νέα μορφή φανατισμού που εκτρεφόταν από την εντατικοποίηση της πνευματικής διάστασης του σιωνισμού και μίας ιδιότυπης εκκοσμίκευσης σύμφωνα με την οποία οι ισραηλινοί από εκλεκτός λαός του Θεού έχουν γίνει τα επίλεκτα θύματα όλου του κόσμου! Με άλλα λόγια σταυρώνονται! Αυτή η νέα μορφή φανατισμού θρέφεται με την καλλιέργεια της απειλής πανταχόθεν. Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν, γιατί θεωρούν ότι απειλούνται. Τους απειλούν ακόμα και οι λέξεις, όπως αυτές του διάσημου Αμερικανο-Εβραίου φιλόσοφου Νόαμ Τσόμσκι, γι’ αυτό δεν του επιτρέπουν να εισέλθει στο Ισραήλ. Τους απειλούν όσοι αισθάνονται αλληλεγγύη στον πόνο των Παλαιστινίων που είναι αποκλεισμένοι στη Γάζα, και γι’ αυτό μακελεύουν τους ακτιβιστές που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια με πλοιάρια. Τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου και το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν σε προηγούμενες αεροπορικές επιδρομές τους.
Ο φανατισμός του θύματος, όπως τον καλλιεργεί η ισραηλινή ακροδεξιά, συνοδεύεται από τον ολοκληρωτισμό, καθώς αναζητά με τίμημα ακόμη και την εξαφάνιση του Άλλου την Ενότητα, η οποία δεν επιτρέπει ρωγμές και αποχρώσεις, αλλά θα πρέπει να είναι «μονολιθική». Το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς, παρασυρόμενο από τη φρενίτιδα της βίας εντείνει τον τρόμο και τη βία με μια συνεχώς επιταχυνόμενη κίνηση που τείνει προς ένα είδος «Αποκάλυψης». Υπάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης του φανατισμού; Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου», «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και η κουλτούρα της ειρήνης, δηλαδή η εκπαίδευση στο σεβασμό και την κατανόηση του Άλλου, έχουν θεμελιώδη σημασία.
ΠΗΓΗ: www.artinews.gr
