Ο «Χριστός Πάσχων» στο Θεατροδρόμιο και στην άλλοτε Υπηρεσία Εγγείων Βελτιώσεων Κοζάνης (Του Β.Π. Καραγιάννη)

Το βράδυ της Παγκοσμίου ημέρας θεάτρου (27 Μαρτίου), βρεθήκαμε στον πρώην χώρο της ΥΕΒ (Υπηρεσία Εγγείων Βελτιώσεων) όπου στεγάζεται εδώ και χρόνια η θεατρική ομάδα ΘΕΑΤΡΟΔΡΟΜΙΟ

και ομοίως εδώ και χρόνια, πάνω από 30, «θεατρουργεί». Το Θεατροδρόμιο ως καλλιτεχνική οντότητα είναι πλέον ένας κρίσιμος πολιτισμικός θεσμός της πόλης και μια από τις αξίες του. Η συνεργασία του θιάσου με την εκκλησιαστική χορωδία "Οι τρεις Ιεράρχες" Κοζάνης έφερε μια δημιουργία υψηλών απαιτήσεων την οποία παρουσιάζουν στο κοινό της πόλεως σε εντελώς επίκαιρες ημέρες. Η μεσαιωνική τραγωδία "Χριστός Πάσχων" αγνώστου μάλλον συγγραφέως με τη συνύπαρξη της χορωδίας και των εκκλησιαστικών ύμνων είχε σαν αποτέλεσμα ένα Ορατόριο (=φωνητική σύνθεση έργο γραμμένο για χορωδία σόλι και ορχήστρα με θρησκευτική θεματολογία κυρίως) βαθύτατα πνευματικό και καλλιτεχνικό ταυτόχρονα.

Ενώ στο πρώτο επίπεδο της σκηνής ξεδιπλωνόταν το θεατρικό έργο από τους ταλαντούχους, ερασιτέχνες ηθοποιούς, συναρπαστικοί στους μονολόγους τους και υποβλητικοί στη σιωπή τους, στο δεύτερο και στο βάθος της σκηνής η χορωδία απέδιδε έξοχα τους ύμνους αυτούς που θεωρούνται τα "σουξέ» ας το πούμε κοσμικά της Εβδομάδος των Παθών. Και τα δύο μέρη-μέλη του Ορατορίου ήταν στους τρόπους τους συγκλονιστικοί. Ο θεατρικός λόγος και πράξη και η εκτέλεση των ύμνων ήρθαν και έγιναν ένα σχεδόν τέλειο σύνολο και με την εναλλαγή φωτός, σκότους κι ημίφωτος δημιουργούσαν μια υποβλητική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία οι θεατές συνεπαρμένοι πηγαινοερχόταν πότε σε μια μυσταγωγία ναού και πότε σε μια θεατρική παρόμοια.

Εύγε στον σκηνοθέτη του πράγματος κ. Νίκο Κέφαλο και στον χοράρχη, άρχοντα πρωτοψάλτη του καθεδρικού της πόλεως, κ. Αναστάσιο Καγκαρά, στους ηθοποιούς και τους χορωδούς για τη σπουδαία ουσία τους. Οσοι βλέπουν την παράσταση, η οποία είναι η καλύτερη εισαγωγή στις μεγάλες και μυσταγωγικές ημέρες που έρχονται, είναι οι κερδισμένοι των ημερών κι όσοι δεν την είδαν ακόμα απλά χάνουν κάτι το μοναδικό αλλά και μοναχικό ταυτόχρονα μέσα στον πνευματικό κονιορτό που μας περιβάλλει ως σκόνη ερήμου και στο πολιτικό ποδοβολητό και κοινωνικό οικονομικό τρεχαλητό που ζούμε.