«Αλαλα τα χείλη...» - Του Β. Π. Καραγιάννη

Παρασκευή (εχθές) 1η Αυγούστου, πρωί και μοίραζαν τον αγιασμό στον αύλειο χώρο από τη μεγάλη φιάλη του ναού τον οποίον ελάμβανον αι κυρίες γυναίκες σε τάπερ και στη συνέχεια τα έπιναν (όχι μ’ αυτόν) αλλά με καφέ στις παρακείμενες της πλατείας καφετέριες.

Σε λίγο θ’ αρχίσουν και τα έργα ξαναναπλάσεώς  της από τον παλαιό κι απερχόμενο δήμαρχο και θα την ολοκληρώσει ο νέος και ερχόμενος και ίσως όχι διερχόμενος. Περί το βροχερόν (τι καλοκαίρι κι αυτό;) εσπέρας άρχισαν οι Παρακλήσεις στους Ορθόδοξους ναούς μαζί και με μια κάποια νηστεία• ήπια εντελώς. Στον καθεδρικό της πόλεως, του αγίου Νικολάου, αυτές έχουν μια ιδιαίτερη έμφαση ως εκ των ωραίων ψαλμωδών γιατί ό,τι ακούγεται εν ψαλμώ αυτές τις βραδιές είναι εκτός του ιδιαζόντως  παρακλητικού λόγου και ικετήριου τρόπου (άσωτες γονυκλισίες) και γλυκοάκουστον σε αυτιά ευλαβή έως και ανευλαβή. Πρέπει όμως να τύχεις σε καλούς χειριστές του αναλογίου για να ζήσεις συν τοις άλλοις και σαν σε εσπερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις τ’ Αυγούστου. Μόνον τα λάχανα και τα εσπεριδοειδή θα έχουν την πολιτιστική τιμητική τους, δηλαδή; Το έχω ξαναγράψει και πει  πως στη διάρκεια των Παρακλήσεων στον Καθεδρικό όταν περνά από το κοινό ψαλτήρι μια ρίγα της διακριτής μουσικής καλαισθησίας του Παπα-Δημήτρη Χ. τότε το εκκλησιαστικόν-ακροατήριο βιώνει μια μουσική πνευματική εντελώς μέθεξη• μικρή. Εστω. Φεύγεις αλλιώς από το ναό και περιμένεις την επομένη ότι ο ιερέας γνωρίζει να συγκινεί υμνολγών οτέ μεν ως προϊστάμενος του τροπάριου, οτέ δε ως διφωνών σ’ αυτό (εκεί είναι και το πιασιαρικόν μέλος του).

Ομως γι’ αλλού ξεκίνησα.

Πάντα περιμένω μ’ αυτί ευήκοον αλλά και μάτι εν εγρηγόρσει ν’ ακούσω το «Αλαλα τα χείλη των ασεβών των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτή την ιστορηθείσα υπό  του Αποστόλου, Λουκά ιερωτάτου, την Οδηγήτριαν». Κατ’ αρχήν έχω μιαν ενθύμηση  από τον καιρός της αθωότητος όταν πηγαίναμε,  τέτοιους καιρούς, στην Χαλκιδική κι ειδικά στον Ορμο της Παναγιάς παρέα με τον Κ. Χτδ. κι εκεί ένα επεισόδιο που μας προέκυψε με ένα παλικαρά γυμνόπου  έγινε διήγημα στη συλλογή «Περιπλάνηση ένδον»  με τίτλο «Αλαλα τα χείλη των παραθεριστών» όπου το είδος των νεοελλήνων παραθεριστών σε ουδέν διέφερε των θαλάσσιων μαλάκιων. Κατά δεύτερον και σημαντικότερον λόγον όσοι συχνάζουν στον άγιο Νικόλαο θα πρέπει να παρατήρησαν -αν όχι να προσέξουν- την έξοχη τοιχογραφία στις αψίδες των Ευαγγελιστών  όπου ο Λουκάς εικονογραφείται εικονογραφών την εικόνα της Παναγίας. Ενας οιονεί εικαστικός εγκιβωτισμός, ας το λογιοφέρουμε λίγο. Είναι από τις σπάνιες  φορές που εικονίζεται τοιουτοτρόπως κι όχι συγγράφων το Ευαγγέλιο  που είναι το κυρίως έργο του εξ ου η φήμη και η αγιότης του. Ο λαϊκός ζωγράφος επέλεξε να τονίσει αυτήν την ιδιαιτερότητα του Ευαγγελιστού προβάλλων και τιμών την τέχνη του. Μάλιστα η εικόνα  της Οδηγήτριας φέρει οδοντωτόν περίγραμμα και θυμίζει σαφώς τα σημερινά γραμματόσημα.

Δεύτε, λοιπόν, ίδωμεν πιστοί αυτή τη σπουδαία σύνθεση σε συνδυασμό  με τις Παρακλήσεις του Αυγούστου, μικρές ή μεγάλες ίσο χρόνο διαρκούν. Κάνει καλό γενικώς και ειδικώς. (Πού και σε ποιόν όμως;)

ΥΓ. Τα ξανάπα τα ανωτέρω. Αλλά εδώ η επανάληψη λειτουργεί και ως μητέρα θερινής συγκινήσεως...