Ο προϋπολογισμός της ΕΕ για την αντιμετώπιση της «προσφυγικής κρίσης» (Γράφει ο Σάκης Πανουσιάδης)
Στις 11 Δεκεμβρίου του 2018 το Συμβούλιο ενέκρινε τη συμφωνία που επετεύχθη με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τον προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2019.
Τρία σημεία είναι χαρακτηριστικά για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίον βλέπουν –και ανάλογα θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν- οι επικεφαλής της ΕΕ το φαινόμενο της προσφυγιάς:
-
Το Ταμείο Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης ενισχύεται σημαντικά με 1,1 δισ. ευρώ για τη διαχείριση της μετανάστευσης (+55,9% σε σχέση με το 2018).
-
Το Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας θα λάβει 534 εκατομμύρια ευρώ
-
Ο προϋπολογισμός της Frontex που τριπλασιάζεται και θα φτάσει το ποσό των 12 δις ευρώ στον επόμενο επταετή προϋπολογισμό της ΕΕ (2021-2027). Σκοπός είναι να εξελιχθεί η FRONTEX σε μόνιμη δύναμη συνοριοφυλακής με δυναμικό 10.000 ατόμων η οποία δεν θα λογοδοτεί ούτε στα κράτη, όπου θα αναπτύσσει την δράση της, ούτε και σε κάποιο όργανο της Ε.Ε. Θα είναι μια ευρωπαϊκή δύναμη που θα έχει τον κύριο ρόλο επιχειρήσεων στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών, ''με αυξημένες αρμοδιότητες που θα αφήνουν τις κρατικές υπηρεσίες σε δεύτερο ρόλο, σε αυτόν του «εντολοδόχου» (Βήμα 11/11/2018)
Η κατανομή των κονδυλίων, όπου είναι φανερή η ενίσχυση του τομέα της αστυνόμευσης, προξενεί πολλά ερωτήματα όταν συσχετιστεί με την παρακάτω διαπίστωση του Συμβουλίου σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των «προσφυγικών ροών»:
''Μετά την κορύφωση των αφίξεων στην ΕΕ το 2015, οι ροές είναι σήμερα κάτω από τα προ της κρίσης επίπεδα. Μέχρι στιγμής, το 2018, ο αριθμός των παράτυπων διελεύσεων συνόρων προς την ΕΕ μέσω των κυριοτέρων μεταναστευτικών διαδρομών είναι κατά 30 % χαμηλότερος από ό,τι το 2017, με συνολικά περίπου 116 000 διελεύσεις κατά τους πρώτους δέκα μήνες του έτους και περιορισμένες στο 95% από το 2015.''
Η μείωση των αφίξεων σημαίνει ότι ο αριθμός των αιτήσεων ασύλου έχει μειωθεί σε σχέση με το σημείο κορύφωσης του 2015, και αντιστοιχεί πλέον στα προ κρίσης αριθμητικά στοιχεία για το 2014.
Τα ερωτήματα αυτά δεν απασχόλησαν τους αρχηγούς των κρατών-μελών, επειδή η απάντηση γι’ αυτούς φαίνεται αυτονόητη: προέχει η αστυνόμευση και η στρατιωτική καταστολή - Με όσα αυτή η πορεία συνεπάγεται.
Για τους πολίτες δε μπορεί να είναι αυτή η απάντηση.
