Πιστέψτε με, Μόνικα! (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Βλέπετε, Μόνικα, τον πόνο,
τη θλίψη και τη δυστυχία
να δέρνουν τις εκφράσεις
των ανυπόφορων συναισθημάτων,
να ποδοπατούν τις ασυνείδητες
κι εσντικτώδεις προαισθήσεις
που αποβαίνουν μοιραίες
στα παιχνίδια της ανέμελης ξενοιασιάς,
να κλαίνε από τους αχαλίνωτους,
πανηγυρικούς θριάμβους
της δουλικής ταπείνωσης
και της ασυνείδητης περιφρόνησης,
ν’ αποδιώχνουν τα πιο όμορφα
και ταξιδιάρικα όνειρα
που τρέχουν από τύψεις
να βρουν τις ανύπαρκτες συγνώμες,
να μη νιώθουν κανένα σεβασμό
στην αξία των αναλύσεων
που δρομολογούν οι θλιβερές
και καταθλιμμένες ψυχές
με τις κεραυνόπληκτες
και σπουδαίες εξομολογήσεις;
Σας φιλώ ταπεινά το χέρι, Μόνικα,
παρακαλώ, συγχωρήστε με,
μα δεν σας κατηγορώ αδίκως
για την ταραγμένη άγνοιά σας
ούτε για τα δήθεν αθώα
κι αφιλοσόφητα συμπεράσματά σας.
Ω, Μόνικα, Μόνικα, τι σημασία έχει
να μιλάτε και να γελάτε
αφού δεν είστε ευτυχισμένη
όπως ένα μικρό κοριτσάκι;
Μη κοκκινίζετε, Μόνικα,
γνωρίζω τον ενθουσιασμό σας
όταν κρυφακούτε
στις πόρτες των άδικων για τ’ ορφανά
γνωρίζω τη σκληρότητά σας
στις νευρικές κρίσεις των αδικημένων
γνωρίζω την ανία σας
στους ετοιμοθάνατους έρωτές σας
γνωρίζω καλά πως είστε δυνατή,
πεισματάρα κι ανελεήμων!
Ω, Μόνικα, πόσο απεχθάνεστε
τις μονομαχίες των δακρύων!
Ωστόσο, Μόνικα, σέβομαι τον εαυτό μου,
σας διαβεβαιώ,
και δεν είμαι ασήμαντος
ούτε τιποτένιος, πιστέψτε με!
Είστε τόσο γοητευτική
για τα μαστιγωμένα ένστικτά μου
μα μόλις με προσκάλεσαν ευγενείς
σε μια ποιμενική μονομαχία
για την κατάκτηση
ενός ευγενικού και αμερόληπτου ήθους
πέρα από τις σκληρές βαρβαρότητες,
τις ελεεινές αθλιότητες
και τις συκοφαντικές παραβολές σας.
Σας αποχαιρετώ, Μόνικα,
δεν είστε ένα πλάσμα άσχημο,
πιστέψτε με,
αλλά το αράχνινο φόρεμά σας
με τις άσπρες πέρλες
και την μεγάλη, φιδίσια,
αστραφτερή και δαντελωτή ουρά
δεν τελειώνει πουθενά
στην άχαρη και κολασμένη σας ζωή
κι εγώ δεν είμαι δούλος σας, Μόνικα,
ειλικρινά, έτσι νιώθω
για να σας κρατώ τα ακριβά ιμάτια
του δύσοσμου βούρκου σας.
Είμαι ένας ευαίσθητος και πικρόχολος ποιητής,
ξέρετε, Μόνικα,
που μαρτυράει τη φλογερή ζωή
των ηρώων, όλων των ηρώων
με την παθιασμένη κι ενάρετη πίστη,
που διψάει κι αγωνίζεται
για την πνευματική αγάπη
και για τη γλυκιά αλήθεια
γονυπετής στις κατάλευκες
μαρμάρινες ταφόπετρές τους
όχι με κροκοδείλια δάκρυα
λύπης και ψεύτικων στεναγμών
αλλά με ειλικρινά δάκρυα
χαράς, ευτυχίας κι αγάπης
για τη ζωή,
για την αληθινή ζωή,
την παντοτινή κι αιώνια.
Αυτό είναι έρωτας, Μόνικα,
παρακαλώ, μη παραξενεύεστε
και μη προσπαθείτε
να βρείτε τη διψασμένη λογική του
εφόσον δεν ταιριάζει
στο αριστοκρατικό κοπάδι σας.
Ω, συγχωρέστε με, Μόνικα,
τολμώ να πω ότι σας αγαπώ
και ξέχασα φεύγοντας
να σας φιλήσω στα χείλη,
πιστέψτε με!
