Ο κυρίαρχος (;) λαός (του Βασίλη Μαρκόπουλου)
Οι αντιπαλότητες και αψιμαχίες των υποψηφίων συνδυασμών στις αυτοδιοικητικές εκλογές μοιάζουν με « κοκορομαχίες » αφού όλοι τους κινούνται κατά κανόνα στη ίδια λογική της διαχείρισης
της καθημερινότητας και του ιδίου θεσμικο-νομικου πλαισίου.
Οι αρμοδιότητες τους είναι συγκεκριμένες : Αρκούν ; Θέλουμε κι άλλες ; Ποιες ; Πώς μπορούμε να τις διευρύνουμε ; Την κεντρική εξουσία τη θεωρούμε : σύμμαχο ; φίλη ; συνεργάτη ; ή εν δυνάμει « αντίπαλο »; που επιμένει να μας κηδεμονεύει , να μας δίνει ό,τι και όταν αυτή θέλει ; Γιατί επιμένει να διατηρεί το θεσμό της αποκεντρωμένης διοίκησης που στην ουσία είναι το μακρύ της χέρι ; Εχει ή δεν έχει εμπιστοσύνη στην τοπική εξουσία , που δεν είναι δοτή , αλλά αιρετή ; Κι αν , έστω , δεν την εμπιστεύεται , γιατί δε τη θωρακίζει με το αναγκαίο νομικό πλαίσιο δημοκρατικού ελέγχου με συμμετοχικούς θεσμούς διαφάνειας , που να εγγυώνται τη νομιμότητα , προστατεύοντας το δημόσιο συμφέρον από παράνομες συμπεριφορές ή παραλείψεις των αυτοδιοικητικών οργάνων ;
Η ταυτόχρονη διενέργεια των αυτοδιοικητικών και των Ευρωεκλογών αδικεί και τις δύο. Είναι χαμένη η αυτοδιοίκηση γιατί η δημόσια αντιπαράθεση στον εκλογικό στίβο δε γίνεται στην ουσία των προβλημάτων της , αλλα επισκιάζεται από την κεντρική αντιπαράθεση σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας , που θέτει σε δεύτερη μοίρα τις αυτοδιοικητικές εκλογές και επικεντρώνει την αντιπαράθεση στις ευρωεκλογές, όχι όμως και όσο πρέπει στα θέματα που αφορούν το Ευρωκοινοβούλιο και την Ευρώπη του σήμερα και του αύριο , αλλα μια αντιπαράθεση με όρους Εθνικών Εκλογών. Με τον τρόπο αυτό χαμένη είναι η Ευρωβουλή και η Ευρώπη γενικότερα.
Γιατί σώνει και καλά να είναι δημοψήφισμα ή ψήφος εμπιστοσύνης η εκλογή της 26ης Μαϊου ; όταν είναι σε όλους γνωστούς ότι τέλος Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν οπωσδήποτε οι εθνικές εκλογές ; Αν για κάποιους η πολυπόθητη μεγάλη αλλαγή και ανατροπή ,όπως την ονομάζουν , γίνει τέλος Ιουνίου ή τέλους Σεπτεμβρίου , θα λύσει « ως δια μαγείας » τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα ; Εχει τόση μεγάλη σημασία αν το πρώτο κόμμα εκλέξει έξι ευρωβουλευτές και το δεύτερο πέντε ; Αυτή η λογική του κάθε μήνα εκλογές ή όσο πιο γρήγορα γίνουν , να φύγουν « αυτοί » και να έρθουν « οι άλλοι » ταιριάζει στις ανάγκες του σήμερα και του αύριο , που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Ο κυρίαρχος Λαός υπάρχει πριν και μετα τις εκλογές . Δε μπορεί να θεωρείται κυρίαρχος πρίν και θεατής μετα. Δε μπορεί να θεωρείται κυρίαρχος , όταν το 40% απέχει και σ΄ αυτό την ευθύνη φέρει σύμπασα η πολιτική ηγεσία. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δε θέλει το λαό κυρίαρχο ούτε πρωταγωνιστή , τον θέλει θεατή και γι αυτό τον « ταϊζει » με ψεύτικες ειδήσεις και αναγάγει σε κεντρικά θέματα του δημόσιου διαλόγου μικρά , ασήμαντα και φορές ανύπαρκτα γεγονότα για να αποκρύπτει την ουσία συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών με σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνία , την οικονομία , την παιδεία , την υγεία, τη δικαιοσύνη.
