Τα παιδιά που διψούν για γνώση, ζωή και ελευθερία, Ημερολόγια Παλαιστίνης, Ημέρα 2η , της ΑΒ
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: NIKOS GOURLAS - Το να νιώσεις την καθημερινότητα των Παλαιστινίων είναι δύσκολο, ακόμα και να την φανταστείς. Όταν βρίσκεσαι σε παλαιστινιακά εδάφη όμως, η πραγματικότητα δε σου αφήνει το περιθώριο να κάνεις τα στραβά μάτια. Στην πρώτη διαδρομή της ημέρας, βγαίνοντας από την πόλη κατευθυνόμενοι προς τη Ναμπλούς, πήραμε το “δρόμο των εποίκων”. Στη συγκεκριμένη διαδρομή υπάρχουν τέσσερις εποικισμοί. Οι εποικισμοί (settlements) χτίζονται από τους εβραίους, είναι ο κύριος τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε η εγκατάστασή τους στα παλαιστινιακά εδάφη, και ο τρόπος με τον οποίο διαρκώς επεκτείνουν τα ισραηλινά εδάφη εις βάρος της παλαιστινακής γης. Οι αποφάσεις του ΟΗΕ, και όροι της συμφωνίας του Όσλο τους καθιστούν παράνομους και απαιτούν την επιστροφή της παλαιστινιακής γης στους Παλαιστινίους. Ωστόσο, το Ισραήλ όχι μόνο δεν έδωσε πίσω τους ήδη χτισμένους σε παλαιστινιακά εδάφη, αλλά συνεχίζει να χτίζει, δίνοντας μεγάλα οικονομικά προνόμια σε Εβραίους να εγκαθίστανται σε αυτούς, όλο και πιο κοντά σε παλαιστινιακές πόλεις.
Ο “δρόμος των εποίκων” είναι καλός δρόμος, σε αντίθεση με το τι έχουμε συνηθίσει
μέχρι στιγμής, αλλά σίγουρα δεν είναι ασφαλής. Δεξιά και αριστερά σε κάποιο μέρος του
δρόμου, βρίσκονται παλαιστινιακές μικρές πόλεις. Σε αυτό το σημείο, στο δρόμο που βρίσκεται ενδιάμεσα, έχουν συμβεί πολλά “ατυχήματα”. Δεν ευθύνεται η κατασκευή του δρόμου, ούτε η απροσεξία των οδηγών. Σε αυτό το σημείο οι Ισραηλινοί χτυπούσαν με το αυτοκίνητο, κατ'επανάληψη, Παλαιστίνια παιδιά που διέσχιζαν το δρόμο για να βρεθούν στην απέναντι πόλη. Σε σύντομη απόσταση, βρίσκεται ένα σημείο ελέγχου καθώς πλησιάζουμε στην πόλη της Ναμπλούς. Στο checkpoint Zatara, απαγορεύεται στους Παλαιστινίους να περπατούν. Όσοι Παλαιστίνιοι περπατούν (αναγκαίο κάποιες φορές, καθώς κατεβαίνοντας από έναν κοντινό οικισμό, αναζητούν ταξί) πυροβολούνται. Το 2018, 7 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν εκεί με αυτό τον τρόπο. Μέχρι να φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο της Ναμπλούς, επικρατεί σιωπή.
Στο πανεπιστήμιο An-Najah, το μεγαλύτερο της Παλαιστίνης περιηγούμαστε στο τμήμα Μέσων Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Το τμήμα έχει ένα σύγχρονο τηλεοπτικό στούντιο, που εκπέμπει ζωντανά στην Παλαιστίνη σε 24ωρη βάση. Το ραδιοφωνικό στούντιο, ξεκίνησε τη λειτουργία του από το 1980. Στο στούντιο ακούμε την ζωντανή αναμετάδοση του προγράμματος, που εκπέμπει ακόμη και στις φυλακές του Ισραήλ. Εικάζουμε πως θα είναι η ώρα του παιδικού προγράμματος, αφού ακούγεται παιδική φωνή. Κι όμως, είναι το κανονικό πρόγραμμα, μέρος του οποίου είναι τα ηχογραφημένα μηνύματα οικογενειών προς τους δικούς τους ανθρώπους που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές.
Το πανεπιστήμιο έχει 24.000 φοιτητές, και πολλές ειδικότητες όπως κάθε πανεπιστήμιο. Όχι
όλες όμως. Υπάρχουν 12 ειδικότητες απαγορευμένες για τους Παλαιστινίους. Δεν επιτρέπεται να διδαχθούν σε παλαιστινιακά πανεπιστήμια, και στα ισραηλινά όπου διδάσκονται δεν επιτρέπεται σε Παλαιστινίους να παρακολουθούν τα μαθήματα. Ειδικότητες (όπως η βιοχημεία) είναι απαγορευμένες με την πρόφαση ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή όπλων εναντίον του Ισραήλ.
Παρά τους αποκλεισμούς που υφίστανται, οι Παλαιστίνιοι είναι από τους πιο μορφωμένους λαούς της Μέσης Ανατολής. Το ποσοστό των αναλφάβητων είναι μηδενικό. Όλα τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και μαθαίνουν αγγλικά ήδη από το νηπιαγωγείο. Βέβαια, το σχολείο δεν είναι πάντα μια εύκολη υπόθεση. Στις ζώνες C που βρίσκονται υπό ισραηλινό στρατιωτικό και διοικητικό έλεγχο, παραβιάζοντας τη συνθήκη του Όσλο που υπαγόρευε οι περιοχές C να γίνουν Α (δηλαδή να επιστρέψουν σε παλαιστινιακό έλεγχο), απαιτείται άδεια για οποιοδήποτε χτίσιμο. Στο χωριό Job altheeb, δεν υπήρχε σχολείο, χτίστηκε λοιπόν ένα μέσα στο καλοκαίρι. Μία νύχτα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε το σχολείο κατεδαφίζοντάς το. Την επόμενη μέρα, τα παιδιά ξεκίνησαν τη σχολική χρονιά κάνοντας μάθημα κάτω από τον καυτό ήλιο της κοιλάδας του Ιορδάνη. Οι παλαιστινιακές αρχές περίμεναν το τέλος της εβδομάδας, ώστε να εκμεταλλευτούν την αργία του Σαββάτου για τους Εβραίους. Ξεκινώντας από τα χαράματα, μέλη των παλαιστινιακών αρχών, οι κάτοικοι του χωριού, και οι ίδιοι οι μαθητές ξεκίνησαν τη μεταφορά των υλικών και την ανοικοδόμηση του σχολείου. Μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής, και παρά μια επίθεση ισραηλινών που δέχτηκαν, το σχολείο ήταν έτοιμο.
“Σου πήρανε το ξύλινο άλογό σου,
σου πήρανε – ας είναι- τον ίσκιο του άστρου
παιδί μου, λουλούδι του ηφαιστείου
παλμέ του χεριού μου
στα μάτια σου θωρώ τη γέννηση του αύριο”
-Μαχμούντ Νταρουίς
