Υπάρχει, λένε, μία τράπεζα η οποία καθημερινά σου δίνει 86.400 ευρώ. Όλα για σένα, αφορολόγητα, για να τα ξοδέψεις όπου, όπως και με όποιους θέλεις. Δύο και μόνοι οι περιορισμοί: αφενός όσο χρηματικό υπόλοιπο σου απομένει, εξαφανίζεται, χωρίς το δικαίωμα της αποταμίευσης και αφετέρου θα έρθει μια ωραία μέρα που ξαφνικά θα πάψει η τράπεζα να σου χορηγεί χρήματα.Και εσύ και εγώ έχουμε κάτι κοινό: Θεωρητικά θα θέλαμε να τα ξοδεύαμε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο. Ίσως να μην κάναμε τα ίδια πράγματα. Ίσως να μην ταξιδεύαμε στα ίδια μέρη. Ίσως εγώ να πήγαινα σε συναυλίες και εσύ να έπαιρνες σερί τις εκθέσεις ζωγραφικής. Ίσως να τα δώριζες για φιλανθρωπικό σκοπό, ίσως το έκανα και εγώ. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, το πιο πιθανό απ' όλα, και για σένα και για μένα, θα ήταν να τα σπαταλήσουμε άσκοπα σε ό,τι πιο ανούσιο και ηλίθιο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη, εξίσου ή μάλλον ακόμη πιο ασυνήθιστη τράπεζα. Μία τράπεζα που είναι μοναδική και εξυπηρετεί όλους τους ανθρώπους. Είναι η τράπεζα χρόνου. Κάθε μέρα, λοιπόν, η τράπεζα αυτή –αντί για το ποσό των 86.400 ευρώ– σου δίνει 86.400… δευτερόλεπτα. Και σε ρωτώ: τα αξιοποιείς ή τα αφήνεις να σπαταλιούνται άσκοπα;
Σε παρατηρώ, ξέρεις. Είμαι σε εκείνη τη γωνία και σε βλέπω κάθε μέρα να κάνεις την ίδια διαδρομή βιαστικός επειδή η ώρα είναι 4:15, ενώ το ραντεβού σου ήτανε στις 4 ακριβώς. Είμαι στην άκρη του δωματίου σου όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι με ένα κινητό στο χέρι και χαζεύεις την ζωή των άλλων μέσα από μία οθόνη. Περιμένω υπομονετικά να συνειδητοποιήσεις ότι είναι η ώρα να ασχοληθείς με τη δική σου ζωή. Μάλλον δεν θα το κάνεις σήμερα, σε καταλαβαίνω. Είσαι πολύ κουρασμένος, η δουλειά, οι υποχρεώσεις. Δεν πειράζει, ίσως από αύριο, λέω.
Μα η ώρα έχει περάσει. Έχω και εγώ μια μέρα που περιμένει να την αδράξω. Δεν μπορώ να ασχολούμαι άλλο μαζί σου. Λοιπόν, δεν θέλω να γίνομαι διδακτική όμως για να συνοψίσουμε: Κοίτα τη δική σου ζωή, να εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή που σου προσφέρεται και... νομίζω ότι αυτά αρκούν. Βιάζομαι βλέπεις να φύγω. Μη με κοιτάς σαν χαμένος. Αυτά είχα να σου πω. Φεύγω. Επιλέγω να ακολουθήσω την αγαπημένη μου διαδρομή. Είναι ένα μικρό δρομάκι με τριαντάφυλλα που καταλήγει στο κέντρο της πόλης. Κοιτάζω το ρολόι, 4:15 η ώρα. «να πάρει, πάλι άργησα», λέω και βαδίζω πιο γρήγορα. Νιώθω κάποιον να με παρακολουθεί. Έχει τα μάτια του πάνω μου. Κάθεται σιωπηλός σε μία γωνία. Μου φαίνεται γνωστός, όμως δεν έχω χρόνο για αυτόν. Θα τον προσπεράσω, ελπίζω να δείξει κατανόηση.
https://ixnilasies.blogspot.com
