Οι «Λάζαροι» της…Προεδρίας
Γιώργος Καραγιάννης
Ο Κωστής Στεφανόπουλος έχασε το 1981 από τον Ευάγγελο Αβέρωφ τις εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία που έγιναν μετά την παραίτηση του Γεωργίου Ράλλη.
Το 1984 μετά την παραίτηση του Αβέρωφ από την προεδρία του κόμματος , έχασε για δεύτερη φορά στις εσωκομματικές εκλογές από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Το 1985 αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και μαζί με άλλους εννέα βουλευτές ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗ.ΑΝΑ.). Ήταν τότε που ο Αβέρωφ είπε την παροιμιώδη φράση «όποιο πρόβατο βγαίνει από το μαντρί το τρώει ο λύκος». Εννιά χρόνια μετά , το 1994 διέλυσε τη ΔΗ.ΑΝΑ. μετά την αποτυχία της στις ευρωεκλογές.
Όλοι πίστευαν ότι η πολιτική του σταδιοδρομία είχε τελειώσει. Όμως πριν περάσει ένας χρόνος από τη διάλυση του κόμματος του, ο Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος τότε της Πολιτικής Άνοιξης, τον πρότεινε για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το τότε κυβερνόν ΠΑΣΟΚ στήριξε την υποψηφιότητά του και ο Στεφανόπουλος , εκεί που κινδύνευε να χαθεί στην (πολιτική) αφάνεια, βρέθηκε στο Μέγαρο της οδού Ηρώδου του Αττικού. Και όχι μόνο για μια θητεία , αλλά επανεξελέγη και για δεύτερη.
Ο Κάρολος Παπούλιας, κορυφαίο στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου (είναι ένας από αυτούς που τον δάνεισαν για το περιβόητο «κωλόσπιτο» , κατά τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο) δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής Ιωαννίνων στις εκλογές του 2004. Κι εκεί που όλοι πίστευαν ότι και αυτού είχε τελειώσει η πολιτική σταδιοδρομία , ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, τον πρότεινε για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ (άλλο που δεν ήθελε) στήριξε την υποψηφιότητά του και ο Παπούλιας διεδέχθη τον Στεφανόπουλο στο Προεδρικό Μέγαρο , για να εξασφαλίσει στη συνέχεια το 2010 και δεύτερη θητεία , στην Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας και υπογράφοντας κάθε διάταγμα και νόμο που βύθιζε εκατομμύρια έλληνες στην ανέχεια.
Ο Φώτης Κουβέλης αποχώρησε από το Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και μαζί με άλλα στελέχη του χώρου συγκρότησε τη Δημοκρατική Αριστερά η οποία στις εκλογές του Ιουνίου 2012, έπιασε το 6,26% και εξέλεξε 17 βουλευτές. Το κόμμα πήρε μέρος στην κυβέρνηση μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, για να αποχωρήσει στη συνέχεια και στις τελευταίες ευρωεκλογές να υποστεί καθίζηση παίρνοντας μόλις το 1,2%. Η ήττα είχε σαν συνέπεια την αποχώρηση στελεχών, και την ανοιχτή αμφισβήτηση του Φώτη Κουβέλη . Κι εκεί που όλοι περίμεναν ακόμη και την διάλυση του κόμματος , και την , πρόσκαιρη έστω « αυτεπάγγελτη αποστρατεία» του Κουβέλη ξαφνικά μας προέκυψε θέμα υποψηφιότητας του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Σύμφωνα μάλιστα με την «Καθημερινή» για το θέμα αυτό υπάρχει συμφωνία Σαμαρά- Βενιζέλου.
Συμπτώσεις; Μπορεί. Αυτό όμως που βγαίνει ξεκάθαρα από αυτές τις τρεις ιστορίες είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αστικά κόμματα αντιμετωπίζουν ένα κορυφαίο (υποτίθεται σύμφωνα με το Σύνταγμα που τα ίδια έχουν φτιάξει) «Θεσμό». Κι ας ομνύουν με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους για τον σεβασμό στους «θεσμούς» και την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων. Τους έχουν γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ένα πρόσωπο που να υπογράφει ότι του πηγαίνουν θέλουν . Κι αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι ένα άθλιο παζάρι στο οποίο χρησιμοποιούνται ακόμη και οι διάφοροι «Λάζαροι» της πολιτικής που αντί για το ράφι της λησμονιάς βρίσκονται στο «κορυφαίο» αξίωμα αυτής της δύσμοιρης χώρας.
