Το όνειρο... Η ελπίδα.... Η διάψευση (της Λίτσας Γκάγκαλη - Μαρκοπούλου)

Μιλούν για πολιτισμό και δικαιοσύνη. Ποιοί ; Αυτοί που σκότωσαν το δικαίωμα στο όνειρο χιλιάδων ανθρώπων.

Που με τους βομβαρδισμούς τους σκίζουν το σώμα και την καρδιά, αλλά δυναμώνουν και τη θέληση, ανεβάζουν για νέα όνειρα την ψυχή ψηλά …………..κι έτσι ξεκινούν μια πάλη άνιση με τον κίνδυνο , με τους αδίστακτους , με τους ισχυρούς της γης.

Γιατί, κατ΄ αυτούς, κανένας στον κόσμο δε δικαιούται να έχει δικαιώματα,εθνική ή ατομική αξιοπρέπεια , όνειρα , θεωρούν ότι όλα σ’ αυτή τη Γη τους ανήκουν ακόμη και να παραβιάζουν όποια στιγμή το θελήσουν τους διεθνείς κανόνες, συσσωρεύοντας δεινά , πόνο, δυστυχία, ξεριζωμό, θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπων.

Κι εδώ αρχίζει το Οραμα. Μια βαθιά ριζωμένη και δοκιμασμένη πεποίθηση που καθοδηγεί τη ζωή παλαιόθεν. Γίνεται σπίθα,πυρκαγιά , φώς που ψάχνει μέσα από τη φυγή την ελπίδα της ζωής , το σίγουρο , το καλλίτερο για το αύριο , κυρίως των παιδιών. Ν‘ απαλύνουν ή να μετριάσουν τον πόνο της ψυχής και να ελπίζουν..

 Με το φόβο για το άγνωστο , το φόβο για την πραγμάτωση του ονείρου τους , ξεκινούν το μαρτυρικό τους Γολγοθά , έστω κι αν ακόμη γνωρίζουν τις άθλιες συνθήκες που θα συναντήσουν. Ξέρουν πως το δικαίωμα στο όνειρο περνά μέσα από δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια, ότι θα είναι μια αμείλικτη πορεία ίσως και στο πουθενά. Κι όμως παίρνουν την απόφαση για το όνειρο. Γιατί το όνειρο που φτερουγίζει στην ψυχή τους είναι πιο δυνατό και απ’ την πραγματικότητα.

Αν είναι τυχεροί και πραγματοποιήσουν το όνειρο , θα ζήσουν και πάλι τη δική τους ’Ανοιξη, έστω σε αγνώστους τόπους και πολιτείες. Μπαίνουν στη βάρκα της σωτηρίας προς το άγνωστο και αναπολούν αυτά που αφήνουν πίσω τους , οραμα- τίζονται τα καλλίτερα που περιμένουν να έρθουν.

Προς ώρας δεν υπάρχει τώρα , υπάρχει μόνο το τότε .Δεν υπάρχει παρόν. Υπάρχει μόνο το φτερούγισμα της σκέψης στη ζεστασιά του σπιτιού που αφήνει , στις όμορ- φες παρελθοντικές στιγμές στα απλά , όμορφα καθημερινά πράγματα , στο ό,τι ωραίο αγγίζει καρδιά, πνεύμα, νού , έστω κι ένα χαμόγελο. Αναπολεί την ξενοιασιά, την ηρεμία , το αργοκύλισμα κάποτε της μέρας….

Χάνονται στο βάθος του νού,στήνουν ένα συμβάν , το αναλύουν έτσι για να περνά η ώρα στην απεραντοσύνη της θάλασσας.Αλλωστε δε μπορούν να φέρουν στη σκέ-ψη τους εικόνες από το νέο έξω κόσμο που ετοιμάζονται να προσεγγίσουν…..

Δύει ο ήλιος της Πατρίδας τους , μαζί με το φως της ψυχής τους που αφήνουν πίσω τους , μαζί με τις νοσταλγίες τους που συνάμα είναι και συντροφιά στο στοίβαγμα μιας βάρκας μαζί με πολλούς άλλους ναυαγούς της ζωής.………Και το γαλάζιο της θάλασσας μοιάζει τόσο γκριζωπό όσο κι η ζωή τους !!!!

Μέσα απ αυτό το γκρίζο κάποιοι αδίστακτοι χωρίς καρδιά , χωρίς οίκτο , αιμοδι-ψείς, όπως και τα χρήματα που παίρνουν για την εξαγορά του ονείρου και της ελευθερίας , άπληστα κι αχόρταγα κάνουν το αλισβερίσι τους ανενόχλητα.

Πού είναι οι πολιτισμένοι ; Οι διάφοροι Οργανισμοί; Νίπτουν τα χείρας ως Πόντιος Πιλάτος . Ξεχνούν το ρόλο τους για τη διατήρηση της ειρήνης , την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , την επιβολή της δικαιοσύνης…..Που πήγε ο σκοπός της ίδρυσής τους ; Περιορίζονται σε συσκέψεις κι αφήνουν εκατομμύρια ανθρώπων να αφανίζονται.

Ποιά νέα τάξη πραγμάτων ετοιμάζουν και για άλλους ανυποψίαστους πολίτες άλλων χωρών ; Τι κάνουν οι ανυποψίαστοι πολίτες ; Γίνονται απλοί θεατές σε γεγονότα , όπως εκρήξεις τύπου Μόριας , σε ξεσπάσματα υπερπατριωτών και κλείνουν το μάτι , οπλίζοντας έτσι ακόμη περισσότερο το χέρι των ισχυρών , αφήνοντας τη μοίρα τους , στους « πολιτισμένους » και « δικαίους» .

Στήνονται στο περιθώριο κι ενώ η ιστορία πρέπει να γράφεται από το Λαό , έφτασε να γράφεται από τους ισχυρούς.

Χάνεται η ομορφιά της ψυχής και του νού που βρίσκεται στην πάλη των ιδανικών για καλλίτερο αύριο(σ΄όλες τις εκφάνσεις του)και για ουσιαστικότερη προοπτική…

Κι όμως αν μια μικρή «φλόγα » σιγοκαίει στην ψυχή του καθενός , ατενίζοντας του ονείρου το φως , ο κόσμος σίγουρα θα είναι αλλιώς.

 

Λίτσα Γκάγκαλη - Μαρκοπούλου | Συνταξιούχος Φιλόλογος και ζώ στην Κοζάνη