"Διαφάνεια" και "λαϊκισμός": Πως χρησιμοποιούνται οι δύο έννοιες στη σημερινή εποχή

1.Οι έννοιες, η χρήση τους και οι λόγοι της χρήσης αυτής: Υπάρχουν δύο πολύ διαδεδομένες έννοιες-όροι, που, επιμελώς , έχουν προσλάβει στην σύγχρονη

πραγματικότητα ένα συγκεκριμένο μονοδιάστατο περιεχόμενο, που δεν ανταποκρίνεται στo πραγματικό νόημα τους. Πρόκειται για τις έννοιες «διαφάνεια» και «λαικισμός».

Ευθύς εξαρχής πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το περιεχόμενο των όρων και των εννοιών δεν διαμορφώνεται, ούτε αξιολογείται με ένα απόλυτο, απομονωμένο, αυτοτελή και κυριολεκτικό τρόπο, αλλά σε συνάρτηση με τα εκάστοτε υπάρχοντα πλαίσια (“in the context”, που λένε και οι Άγγλοι) τα κοινωνικοπολιτικά, ηθικά, οικονομικά, ιστορικά, χρονικά, τοπικά κλπ, μέσα στα οποία χρησιμοποιούνται. Οι έννοιες κρίνονται από τον σκοπό που εξυπηρετούν στην πράξη και τον λόγο για τον οποίο χρησιμοποιούνται, προσλαμβάνοντας, έτσι, ένα συγκεκριμένο νόημα. Δεν είναι τόσο το τι φαίνεται να σημαίνει μια λέξη, ως έννοια ή όρος, όσο το σε τι χρησιμεύει, ποιες επιπτώσεις έχει, πως γίνεται η εφαρμογή της στην καθημερινή πρακτική και στην κοινωνική ζωή. Αυτά είναι τα στοιχεία που καθορίζουν την πραγματική σημασία της.  

Συχνά η κυρίαρχη σημασία που αποδίδεται σε αρκετές έννοιες είναι καθαρά επιφανειακή, προκαθορισμένη, ανακριβής και αποτελεί προιόν επικράτησης μιας  κατευθυνόμενης επικοινωνιακής εκστρατείας.

Στην περίπτωση των δύο προαναφερόμενων εννοιών μιλάμε ακριβώς για μια τέτοια εκστρατεία, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και προέλευσης, χάρις στην οποία οι προαναφερόμενες λέξεις χρησιμοποιούνται με ένα υποκριτικό τρόπο, ο οποίος όμως κρύβει ένα διαφορετικό υποβολιμαίο νόημα.

Δεν άλλωστε τυχαίο πως την λέξη «Glasnost» έγραφε πάνω της η σημαία, με την οποία πολιορκήθηκαν και τελικά κατέρρευσαν τα κομμουνιστικά κάστρα της Ευρώπης.

Αν μπει κάποιος στον κόπο να εξετάσει σε βάθος τις προαναφερόμενες έννοιες θα διαπιστώσει, χωρίς μεγάλο κόπο, πως δεν έχουν το άδολο περιεχόμενο, που τους αποδίδεται, αφού τα κίνητρα πίσω από την χρήση τους κάθε άλλο παρά ευγενή και αθώα είναι.

Στην πραγματικότητα με τους όρους «διαφάνεια» και «λαικισμός» παίζονται κατ’ ουσία επικοινωνιακά παιχνίδια άσκησης εξουσίας και ελέγχου.

2.Η «Διαφάνεια»: Ο πρώτος όρος είναι η περίφημη «διαφάνεια», έννοια με θετικό «φορτίο», που τυγχάνει γενικής αποδοχής, επιδοκιμασίας και αναγνώρισης.

Τι σημαίνει όμως, τελικά, στην σημερινή εποχή διαφάνεια ; Πολύ απλά σημαίνει «δεν μπορείς να κρύψεις τίποτε, γιατί τα πάντα ελέγχονται και παρακολουθούνται».

Το μυαλό όλων μας συνήθως πάει μόνο σε οικονομικές παραμέτρους, που έχουν να κάνουν με ενδεχόμενη φοροδιαφυγή ή άλλα αμαρτήματα. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι το κύριο μέλημα της επιβληθείσας τάσης, που με «ένα σμπάρο πετυχαίνει δύο τρυγόνια»: οικοδομεί μια ισχυρή δικαιολογία και δημιουργεί μια σοβαρή ενοχή.

Δεν είναι όμως μόνον τα οικονομικά στοιχεία εκείνα τα οποία εμπίπτουν στην σύγχρονη έννοια της διαφάνειας και ως εκ τούτου στο πεδίο ανίχνευσης, παρακολούθησης και ελέγχου, που συνεπάγεται: είναι επίσης η προσωπική και οικογενειακή μας ζωή, οι ιδέες, πεποιθήσεις μας και αντιλήψεις μας, οι συμπεριφορές μας, οι φίλοι και οι παρέες μας, οι συνήθειες μας κλπ. Με άλλα λόγια τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, ολόκληρη η καθημερινή μας η ζωή ως πολιτών, μελών μιας κοινωνίας.

Τα συνθήματα που συνοδεύουν την διαφάνεια μοιάζει γοητευτικά και πειστικά:

«Όλα στο φώς ! Τέρμα τα στεγανά και τα μυστικά ! Κανονικά κανείς δεν πρέπει να έχει λόγο να κρύψει τίποτε ! »

Αλλά όπως έχει ειπωθεί από τον Trojanow  (όταν αναφερόταν στην «πανοπτικό» έλεγχο, που συμβαίνει στην Γερμανία): «Αλίμονο σε αυτόν που λέει πως δεν φοβάται τίποτε, γιατί δεν έχει τίποτε να κρύψει. Αυτό σημαίνει πως τα έχει χάσει όλα, ακόμη και την ελευθερία του».

Καταρχάς η διαφάνεια είναι κάτι το ανέφικτο, αφού όπως δέχεται και η ψυχολογία ούτε ο εαυτός μας μπορεί να είναι διαφανής σε μας τους ίδιους. Το «Εγώ» μπορεί να αντιτίθεται στο υποσυνείδητο μας και να έχει να κάνει με ένα άγνωστο και καλά κρυμμένο «Εκείνο».

Αλλά ας αφήσουμε τα ψυχαναλυτικά και ας έλθουμε σε πιο απτές και προσβάσιμες περιοχές, κοινωνικοπολιτικές και επικοινωνιακές.

Η διαφάνεια δεν ισοδυναμεί, ούτε ταυτίζεται με την αλήθεια. Μια κοινωνία διαφάνειας σημαίνει απλώς μια κοινωνία, πλεονάζουσας συνήθως, πληροφορίας. Όμως από την πληροφορία μέχρι την αλήθεια υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η περισσότερη πληροφόρηση δεν εγγυάται λιγότερη ασάφεια, συσκότιση ή σύγχυση.

Επί πλέον η διαφάνεια δεν συνεπάγεται πάντοτε ορθή αξιοποίηση ή σωστή αποτελεσματικότητα της πληροφόρησης, η οποία συχνά μπορεί να είναι και εσφαλμένη.  

Αλλά ακόμη και όταν δεν είναι εσφαλμένη η πληροφόρηση αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα ή κακές αξιολογήσεις. Μια διαδικασία ελέγχου και παρακολούθησης περιέχει πολύ συχνά κινδύνους  παρεξηγήσεων, λαθών, αυθαιρεσιών και καταχρήσεων. Αυτό το γνωρίζουν πρώτες από όλες οι δυτικές δημοκρατίες, που συχνά είχαν αναφερθεί σε τέτοια «κατορθώματα» των μυστικών υπηρεσιών των τέως κομμουνιστικών κρατών.

Συνεπώς η διαφάνεια δεν είναι πάντα και κατ’ ανάγκη επαρκώς αποτελεσματική. Εκτός αν η σκοπιμότητα και, κατ’ επέκταση, και η αποτελεσματικότητα της διαφάνειας είναι διαφορετικές από αυτές που εμφανίζονται προς τα έξω. Αυτό το αναφέρουμε, γιατί υπάρχει μια ισχυρή κριτική άποψη, που υποστηρίζει πως το ζητούμενο της διαφάνειας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δυνατότητα εξαγωγής οποιωνδήποτε συμπερασμάτων, στοιχείων ή διαπιστώσεων, που να μπορούν να παρουσιαστούν, να ερμηνευτούν και να χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν και κατά προτίμηση διαστρεβλωμένα.

Σχετικά με την αποτελεσματικότητα της διαφάνειας, άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι είχε πει ο Oscar Wilde: «Θέλεις να μάθεις από κάποιον όλη την αλήθεια; Μην του ζητήσεις ποτέ να στην πει στα φανερά, όταν είναι ο εαυτός του. Δώσε του μια μάσκα,  πίσω από την οποία να κρυφτεί και αμέσως μετά θα στα πει όλα».

Επί πλέον η διαφάνεια καθιστά άχρηστη την έννοια της πολυθρύλητης, διαφημιζόμενης και θεωρητικά επιδιωκόμενης στον δυτικό κόσμο αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών, αφού προαπαιτεί, εξ ορισμού, την ύπαρξη δυσπιστίας ή καχυποψίας.

Είναι λοιπόν προφανές πως η επιδίωξη διαφάνειας συνδέεται στην πράξη την δυνατότητα συνεχούς και ευρείας κρατικής (και όχι μόνο) παρακολούθησης, ελέγχου και αξιολόγησης άπειρων δραστηριοτήτων (ακόμη και νόμιμων) άπειρων προσώπων. Πόσο δημοκρατική όμως μπορεί να είναι μια τέτοια ευρύτατη πρακτική, έστω και αν όντως υπάρχουν στις μέρες μας τρομοκράτες, επικίνδυνοι εγκληματίες κλπ ;   Όχι πολύ, ιδίως εφόσον, κατά την προσχηματική ή μη επιδίωξη της διαφάνειας, η τελευταία προτού βάλει στο στόχαστρο της τους εν λόγω εγκληματίες, έχει φροντίσει να βάλει, προηγουμένως, στο στόχαστρο της όλους τους πολίτες.

Η χρήση της λέξης «διαφάνεια» παρέχει  ένα αποδεκτό άλλοθι νομιμότητας και μια επίφαση δημοκρατικότητας, που νομιμοποιεί, δικαιολογεί και σχεδόν ευλογεί όλες τις ελεγκτικές ενέργειες, οι οποίες μπορεί να είναι διαφανείς, χωρίς όμως να είναι νόμιμες, ηθικές ή δημοκρατικές. Με τον τρόπο αυτό η διαφάνεια συμβάλλει στην περαιτέρω ηθική υποβάθμιση της ανθρώπινης κοινωνίας και των παραδοσιακών αξιών της.

Παραμένει πάντως γεγονός πως ο όρος «διαφάνεια» χρησιμοποιείται σήμερα υπό μια έννοια, που λογίζεται ως μονοδιάστατα και αποκλειστικά θετική. Η σημασία της είναι σκόπιμα υπερτιμημένη και φυσικά υπερτονίζεται και προβάλλεται ανάλογα ως συνταγή τεράστιας αξίας.

Φυσικά στην πράξη η διαφάνεια, που κατά τα λοιπά προβάλλεται ως δημοκρατική αρχή, δεν μπορεί να λειτουργήσει με αρχές ισότητας και δημοκρατίας, αφού ποτέ δεν αποβλέπει στην αποκάλυψη όλων των φυσικών ή νομικών προσώπων και όλων των δραστηριοτήτων τους. Αν τουλάχιστον ήταν δυνατή η πλήρης και ισότιμη δημοκρατικοποίηση της παρακολούθησης και του ελέγχου, από όλους, για όλους, κατά τα πρότυπα της σκέψης του David Brin, θα μπορούσε, ενδεχομένως, κάποιος να έλεγε: «κομμάτια να γίνει».

Δεν λειτουργεί όμως έτσι η διαφάνεια. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι μόνο «οι πάνω» έχουν δικαίωμα να παρακολουθούν «τους κάτω» και όχι το αντίστροφο. Ούτε οι δραστηριότητες όλων των φυσικών ή νομικών προσώπων βρίσκονται μέσα στο βεληνεκές της διαφάνειας. Έχουμε δηλαδή μια διαφάνεια υποκριτικής, μονομερούς και επιλεκτικής μορφής.

3.O «Λαικισμός»:  Ερχόμαστε τώρα στην έννοια λαικισμός. Εδώ αντίθετα με την διαφάνεια, το «φορτίο» της λέξης είναι αρνητικό και δημιουργεί αισθήματα άρνησης και αποδοκιμασίας. Ο λαικισμός λογίζεται καταρχήν ως ουδέτερος. Μπορεί να είναι δεξιός ή αριστερός, αντιδραστικός ή προοδευτικός, ανάλογα με το περιεχόμενο του. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρείται καταδικαστέος, ως οπισθοδρομικός και μη εκσυγχρονιστικός.

Τι εννοείται όμως στην σύγχρονη εποχή με τον όρο λαικισμός ;  Ως λαικισμός νοείται κάθε προσπάθεια, που γίνεται μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος θεσμικού συστήματος, για την επιδίωξη της πολιτικής ικανοποίησης και υπεράσπισης των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων του λαού.

Όπως είναι φυσικό στη σύγχρονη εποχή, όπου τόσο ο αριθμός των ταλαιπωρημένων και μη προνομιούχων πολιτών όσο και ο αριθμός των συσσωρευμένων κοινωνικοοικονομικών αιτημάτων  και παραπόνων έχουν αυξηθεί θεαματικά ένας τέτοιος λαικισμός δεν μπορεί παρά να ευδοκιμεί.

Σε μια πρώτη ματιά η χρήση της έννοιας του λαικισμού ως δυσφημιστικής κατηγορίας προκαλεί ερωτήματα, που ξεκινούν από το γεγονός πως φαίνεται δύσκολο να βρεθεί πολιτική μη λαικιστική ή πολιτικός λόγος μη λαικιστικός, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Ακόμη και νεοφιλελεύθεροι οι κατ’ εξοχή εχθροί του λαικισμού που τον απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, κάποιες φορές μοιάζουν να επιδίδονται σε φαινομενικά λαικιστικές εξαγγελίες ή υποσχέσεις.

Συνεπώς, λίγο ως πολύ, όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι μπορούν να θεωρηθούν λαικιστές, αν και συνηθίζουν να αρνούνται μετά βδελυγμίας τον εν λόγω χαρακτηρισμό, να τον θεωρούν υποτιμητικό ή υβριστικό και ουδέποτε να τον υπερασπίζονται.

Υπάρχει όμως ένα ουσιώδες σημείο που κάνει την διαφορά. Το στοιχείο που χαρακτηρίζει και συγκροτεί τον πραγματικά επικίνδυνο και ανεπιθύμητο λαικισμό, στο σύγχρονο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο βρίσκεται στο είδος και στον βαθμό ενεργητικής άσκησης του, δηλαδή έμπρακτης υποστήριξης και διεκδίκησης των  λαικών αιτημάτων και διεκδικήσεων.

Ο λαικισμός, που κυρίως ενδιαφέρει και ανησυχεί τον νεοφιλελευθερισμό είναι αυτός που επιδιώκει την ικανοποίηση και υπεράσπιση των μη προνομιούχων μέσα από την πίεση συγκεκριμένων μορφών λαικών συμμετοχής και ιδιαίτερα κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, πορειών, καταλήψεων κλπ. Αυτή η μορφή έμπρακτης  αγωνιστικής διεκδίκησης είναι που προκαλεί την καθεστωτική απέχθεια, η οποία μετουσιώνεται στις γνωστές κατηγορίες περί λαικισμού.

Αντίθετα δεν λογίζεται ιδιαίτερα επικίνδυνη, αλλά- κατά κανόνα- μάλλον αμελητέα και αδιάφορη η διατύπωση ενός απλού αόριστου λαικιστικού λόγου, που, πολλές φορές, μπορεί να προέρχεται και από όσους εκπροσωπούν ή εξυπηρετούν το καθεστωτικό κατεστημένο. Σε μια τέτοια περίπτωση θεωρείται μια ελεγχόμενη κίνηση τακτικής ή ένα επιτρεπτός και επιλεκτικός ελιγμός σκοπιμότητας.

Μάλιστα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο λαικιστικός λόγος λειτουργεί κατ’ ουσία ως βαλβίδα εκτόνωσης τυχόν διάθεσης προς εκδήλωση λαικής ενεργητικότητας ή μαχητικότητας. Άλλωστε, κατά κανόνα, ο λόγος αυτός είναι παραπλανητικός και δεν υλοποιείται ή υλοποιείται προσωρινά και αποσπασματικά.  Επί πλέον, όπως έχει αποδείξει η μακροχρόνια εμπειρία, η συνήθης ρητορική του λαικιστικού λόγου, έχει απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών, με αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος λόγος να έχει καταστεί ακίνδυνος και ανώδυνος για τις κυβερνήσεις.

Ένα παράδειγμα από την ελληνική πραγματικότητα: Ο αγώνας των καθαριστριών είναι ο καταδικαστέος και αποκρουστικός για τον νεοφιλελευθερισμό λαικισμός, ενώ οι συχνές κορώνες των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας περί άδικης μεταχείρισης των ενστόλων ή των εκπαιδευτικών ή περί απαράδεκτης φορολόγησης των ιδιοκτητών  ακινήτων, που συνήθως συνοδεύονται από εκφράσεις όπως: «Δεν πάει άλλο!» είναι ο ανεκτός, επιτρεπτός και ακίνδυνος λαικισμός.

Είναι γεγονός πως σήμερα ο όρος λαικισμός χρησιμοποιείται συνήθως κατά μονοδιάστατο τρόπο, που συνεπάγεται μια, αποκλειστικά φαύλη και απορριπτέα σημασία. Η περίπτωση να κρύβεται κάποια θετική σημασία μέσα στον όρο αυτό δεν είναι απλώς μια υποτιμημένη, αλλά μια κυριολεκτικά ανύπαρκτη και αδιανόητη πιθανότητα. Οι κοινωνικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχουν δυσφημιστεί αφάνταστα. Η αρνητική σημασία που έχει αποδοθεί στην έννοια «λαικισμός», είναι τόσο ισχυρή, ώστε ακόμη και η αριστερά διστάζει να την αμφισβητήσει τουλάχιστον ανοιχτά και καθαρά.

Πρέπει πάντως να διευκρινιστεί, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, πως όλα έχουν κάποιο μέτρο. Όταν κάποιος αναφέρεται σε κινητοποιήσεις δεν πρέπει, βέβαια, να έχει στο νου του συνεχείς, ακραίες, καθημερινές κινητοποιήσεις, όπως αυτές που κατά τον Laklau αποτελούν «συνταγή χάους». Ο ίδιος ο Laklau όμως, βρίσκει πολλά θετικά, ζωογόνα, γνήσια και δημοκρατικά στοιχεία στον εύλογο (σχεδόν φυσιολογικό) πραγματικό και ενεργητικό λαικισμό, αυτόν τον οποίο αποστρέφεται ο νεοφιλελευθερισμός.

Όπως προαναφέραμε είναι ο λαικισμός, που ενεργοποιεί μαζικές κινητοποιήσεις, που προκαλεί πολυπληθείς κοινωνικές εκδηλώσεις και συλλογικές και ομαδικές διαμαρτυρίες αυτός που απορρίπτεται και καταδικάζεται, κατά κύριο λόγο, από την σύγχρονη νεοφιλελεύθερη άποψη.

Και εδώ υπάρχει μια χαρακτηριστική αντίφαση, που δείχνει πόσο αλλοτριωμένες και παθητικές έχουν γίνει πλέον οι σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, που ζουν στις σημερινές συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού, δείχνει να αποδέχεται την επικρατούσα καθεστωτική έννοια περί λαικισμού, την ίδια ώρα, μιλά καθημερινά και συχνά τάσσεται, ίσως λιγότερο φανερά και περισσότερο ενδόμυχα, υπέρ του απορριπτέου λαικισμού, αυτού που θεωρεί αναγκαίες περισσότερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις και αντιδράσεις.

Ο κόσμος, αν και  συνήθως ο ίδιος δεν δραστηριοποιείται ανάλογα, παρόλα αυτά, εκφράζει την δυσφορία και την απογοήτευση του για την απουσία κινητοποιήσεων ή για την περιορισμένο αριθμό τους, ή για την τυχόν περιορισμένη ή υποτονική λαική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αυτές.

Ειδικότερα το μεγαλύτερο τμήμα της νεολαίας, που πλήττεται, ίσως περισσότερο από όλους, και έχει την ηλικία, την φυσική ικανότητα /κατάσταση/αντοχή, αλλά και τον χρόνο (λόγω ανεργίας) προτιμά να απέχει συστηματικά από τις όποιες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίες, θεωρώντας τις άχρηστες, αναποτελεσματικές, ελεγχόμενες και λαικιστικές (!). Ταυτόχρονα όμως, από μέσα τους, εύχονται να μπορέσουν να γίνουν- από άλλους- πετυχημένες λαικιστικές κινητοποιήσεις, ώστε να ματαιωθούν κυβερνητικά νεοφιλελεύθερα μέτρα ή σχέδια που τους θίγουν.

4.Συμπέρασμα: Επί του παρόντος οι επικρατούσες έννοιες των δύο όρων είναι αυτές που έχει καταφέρει, κατά παραπλανητικό τρόπο, να επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του.  Πρόκειται για έννοιες που βασίζονται σε μια φαινομενικά ισχυρή, πλην όμως ουσιαστικά απατηλή «κυριολεκτική» προσέγγιση, η οποία δεν ανταποκρίνεται στο πραγματικό νόημα και περιεχόμενο των αντίστοιχων όρων, που μένουν στο περιθώριο.

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει εύλογα:  Μα καλά τι προτείνεις, να μην μιλάμε καθόλου για διαφάνεια, από την στιγμή που η συγκεκριμένη λέξη στην πράξη βάναυσα κακοποιείται ή μήπως πρέπει να παραβλέψουμε, να ξεχάσουμε ή και να συγχωρήσουμε το γνωστό υπαρκτό μικροπολιτικό και πελατειακό αλισβερίσι (που έχει κάνει πολιτικούς και λαικά στρώματα να κολακεύονται) που έχει γίνει στο όνομα των λαικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων ;

Φυσικά δεν μπορούμε να καταργήσουμε τις λέξεις, αλλά μπορούμε να οριοθετήσουμε ή και να αμφισβητήσουμε την επικρατούσα έννοια τους. Μπορούμε να προσδώσουμε σε αυτές τις πραγματικές τους διαστάσεις και τις αληθινές τους αξίες. Να αποφεύγουμε να διαφημίζουμε και να αναπαράγουμε την «πεπατημένη», δηλαδή την επιβληθείσα χρήση τους. Να εκφράζουμε την δυσπιστία μας απέναντι τους.

Μπορούμε ακόμη να συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να υπενθυμίσουμε πως ο νεοφιλελευθερισμός δεν διστάζει να ακολουθήσει μια επικοινωνιακή τακτική, βγαλμένη από το «1984» του Orwell.

Μια πολιτική, όπου η ουσία συγκεκριμένων ανάλγητων και ωμών εκφράσεων και τοποθετήσεων όπως: «σου αλλάζω τα φώτα», «σε δίνω στα σκυλιά», «δεν με νοιάζει, κόψε το κεφάλι σου» αποδίδεται πλέον με  αόριστες, μονολεκτικές και εξευγενισμένες λέξεις-όρους όπως: «εξορθολογισμός», «εκλογίκευση» και εκσυγχρονισμός.  Μια πολιτική όπου κυριαρχεί η «Διπλή Σκέψη» και η «Νέα Γλώσσα». Μια πολιτική όπου το «μαύρο γίνεται άσπρο» και οι έννοιες αντιστρέφονται πλήρως.

Και για όποιον νομίζει πως υπερβάλλουμε πάνω στο τελευταίο αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι ο Γενικός Γραμματέας του NATO Rasmussen δεν δίστασε τον Μάιο του 2012 να χαρακτηρίσει το NATO ως «Κίνημα Ειρήνης» (!) αντιγράφοντας με τον τρόπο αυτό, πιστά, το καθεστώς της Ωκεανίας, που είχε βαφτίσει «Υπουργείο Ειρήνης» το Υπουργείο, το οποίο καθημερινά ασχολείτο με την διεξαγωγή του ατελείωτου και παντοτινού πολέμου.

Θεολ. Μιχαηλίδης

http://www.alfavita.gr/