Νίκη Κεραμέως του Μωυσέως, βεβαίως, βεβαίως

Άνοιξαν σήμερα τα σχολεία, έστω λίγα και για λίγο! Κανείς δεν γελάει σήμερα ούτε με την ανέμελη Αλίκη ούτε με τον δουλόφρονα εκπαιδευτικό

, που ενσάρκωσε με κλασικό τρόπο ο αξέχαστος Χρήστος Τσαγανέας του …  βεβαίως, βεβαίως! Οι πλείστοι, φοβισμένοι περιμένουν να δουν, σε δυο βδομάδες, την πρακτική επίπτωση του ανοίγματος, όχι τόσο επί του εκπαιδευτικού ζητήματος όσο επί της πανδημίας.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των αναπληρωτών που θα επιστρέψουν στα νησιά, που υπήρξαν «παρθένες περιοχές». Φοβισμένοι είναι και οι γονείς των μαθητών. Η επανεμφάνιση του ιού στην Κρήτη, μετά από έναν μήνα, η αναζωπύρωση στην Λάρισα και ο διαρκής φόβος για πιθανή «Σιγκαπούρη» στα προσφυγικά camps, χωρίς tests, τα λένε όλα. Η ομαλή έξοδος από την καραντίνα διακυβεύεται πολλαπλώς, τουλάχιστον χρονικά.

Υπάρχουν ωστόσο και οι «βιαστικές μειοψηφίες». Όσοι κρύφτηκαν, από φόβο κι όχι επειδή πείστηκαν από την Κυβέρνηση, τώρα βγαίνουν με επεισοδιακό τρόπο και πάλι επειδή πήξανε κι όχι για να κάνουνε αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση. Κάποιοι άλλοι, τρίζουν τα δόντια και προβοκάρουν  εργαζομένους και επιστήμονες, γιατί αυτό έμαθαν να κάνουν καλά και αδημονούν να το ξαναβγάλουν στις οθόνες. Διαβάζουν τις προκαταλήψεις του κοινού (θετικές ή αρνητικές), τις κολακεύουν ασύστολα και τις μετατρέπουν σε νούμερα τηλεθέασης. Γνωρίζουν ωστόσο καλά, ότι ο ιός ενεδρεύει.

Ήρωες οι υγειονομικοί - λουφαδόροι οι εκπαιδευτικοί, ρωτήστε και τις δημοσκοπήσεις! Μην τις ρωτήσετε όμως για τους δημοσιογράφους και τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς γιατί θα φρίξετε. Γνωστό το κόλπο, απευθύνεται κανείς σε αυτόν που ταυτίζει τον εκπαιδευτικό ως το πεντακοσάρικο της παραπαιδείας και δεν δείχνει το ποιος μετέτρεψε από δεκαετιών το Λύκειο σε ανούσιο εξεταστικό προθάλαμο. Απευθύνεται και στα καφενεία, που δεν έχουν ιδέα πως είναι από μέσα ένα σχολείο. Σπανίως ακούει κανείς δημοσιογραφικές ερωτήσεις του τύπου: «Στην υφιστάμενη αναλογία νιπτήρων-μαθητών, πώς συνδυάζεται το «πλένουμε τα χέρια μας» με το αποφεύγουμε το συγχρωτισμό;» όπως εκείνη της κας Μ. Καιτανίδη. Οι άλλοι λένε βεβαίως, βεβαίως στην κα Κεραμέως.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω το εύκολο, να σπεκουλάρω περί πιθανού θανάτου, όπως κάνουν ακόμη και συμπολιτευόμενα sites. Εξάλλου έχω επιχειρηματολογήσει υπέρ του αντιθέτου. Κάθε μέτρο με κίνδυνο υποτροπής, σημαίνει νέα κρούσματα, νέες διασωληνώσεις, νέους θανάτους, ακόμη και νέων, ακόμη και παιδιών. Λίγων ή  ελάχιστων ζωών, μακάρι, αλλά σίγουρα κάποιων. Η πολιτική ηγεσία, δικαίως ή αδίκως, κρύβεται κατά την στιγμή τέτοιων αποφάσεων πίσω από το «‘Oτι πουν οι ειδικοί».

Μέσα στον χαμό, να σου και οι κάμερες

Εδώ όμως κανείς ειδικός δεν συναινεί! Δεν συναινεί ούτε κάποιο κόμμα, ούτε οι εκπαιδευτικοί βουλευτές ούτε το συνδικάτο έστω και «γαλάζιο». Ακόμη και η υφυπουργός τηρεί αιδήμονα σιωπή. Μόνον η γνωστή τηλε-φωνή της συνείδησης, εγκαλεί τους εκπαιδευτικούς για απείθεια προς τον πατερναλισμό των πολιτικών, για προσβολή προς το πνεύμα εθελοθυσίας των ηρώων υγειονομικών και για  αδιαφορία προς τους μαθητές, που δεν δύνανται να είναι παρόντες. Ας τα πάρουμε ένα – ένα:

Ότι υπήρξε ανέφικτο για την Ολομέλεια της Βουλής, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς ο κ. Βαρουφάκης, είναι άραγε εφικτό στα σχολεία; Κι αφού δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί ένα κινητό να μην καταγράφει και τις εργασίες της προανακριτικής του κ Παπαγγελόπουλου; Ακόμη και «η ωραία εκπομπή» των έξι, όπως την βάφτισε η πρόεδρος της Δημοκρατίας, γιατί γίνεται με γραπτές ερωτήσεις που εκφωνούνται κατ’ επιλογήν, από άλλον, χωρίς καμία απολύτως διαδραστικότητα; Φαντάζομαι πως όλα τα παραπάνω γίνονται προς χάριν του εφικτού … ή όχι;

Θα συμφωνούσαν άραγε οι υγειονομικοί (ήρωες) αν μεταδιδόταν live τα χειρουργεία τους ή αν παρακολουθούντο με κάμερα οι διασώστες πάνω από το φορείο ή αν καταγραφόταν μια ψυχιατρική συνέντευξη και όλα αυτά για πολύ σοβαρούς λόγους πλήρους ιστορικού, έρευνας, δεύτερης γνώμης, ασφαλιστικούς, ιατροδικαστικούς, εκπαιδευτικούς ή ότι άλλο μεγαλοπρεπές. Συμφώνησαν άραγε οι ασθενείς με τις κάμερες στο νοσοκομείο Κέρκυρας;

Για να μην θεωρήσουμε υποκριτικό το τόσο ενδιαφέρον για τις δέκα μέρες που θα χάσουν οι απόντες μαθητές, θα πρέπει να διευκρινιστεί το τι μνεία υπήρχε μέχρι τώρα για τα παιδιά που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν για λόγους ανωτέρας βίας. Δεν είναι  η covid-19 η πρώτη νόσος επί της γης! Αντιμετωπιζόταν αναλόγως παρεμφερείς περιπτώσεις; Αξιοποιούνται άραγε οι προτάσεις εκπαιδευτικών για εθελοντική κάλυψη αυτών των παιδιών, με τον τρόπο που ήδη γινόταν αυτό για όλους επί καραντίνας; Σχεδιάζεται να ξεκινήσει αντί να κλείσει, η συζήτηση για την αξιοποίηση των νέων εκπαιδευτικών δυνατοτήτων όπως της τηλεκπαίδευσης; Για να μην γελοιοποιήσουμε πάλι την έννοια, όπως την αξιολόγηση.

Φοβούνται, λένε, οι διδάσκοντες ότι θα γίνουν παίγνιο των μαθητών τους στα social media και το κυριότερο, ότι θα γίνουν αντικείμενο διαδικτυακής καζούρας οι πλέον ευάλωτοι μαθητές. Ισχυρίζονται ακόμη ότι αυτό θα επιφέρει άκρα του τάφου σιωπή στην τάξη και τον λόγο θα παίρνει μόνο όποιος επιθυμεί να διακριθεί δια της διακωμώδησης.

Από την άλλη όλα αυτά τα «ιδιαίτερα» γιατί άραγε τα πληρώνουμε; Αν η διδαχή δεν είναι παρά μια διευρυμένη μορφή διάλεξης, τότε γιατί δεν κατεβάζουμε δωρεάν μερικές από τα καλύτερα Πανεπιστήμια και ψάχνουμε για τον ακριβοπληρωμένο εκείνον τύπο που θα τα ‘περάσει’ στο καμάρι μας; Αν όλη η μαγεία της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν είναι παρά μια φενάκη, και τόσα χρόνια ξοδευόμαστε τζάμπα και βερεσέ, τότε οι αρνησιπάτριδες εκπαιδευτικοί που απειλούν την Υπουργό με πολιτική ανυπακοή, μάλλον προσχηματικά επικαλούνται τον αντιεκπαιδευτικό χαρακτήρα. Κρυφορουβίκωνες λοιπόν οι ΔΑΚίτες; Ωραία, τότε γιατί δεν μαγνητοσκοπεί η ίδια τις διαλέξεις, χωρίς αυτούς; Και στα διαλλείματα να λέει ανέκδοτα ο τόσο φιλικός και ανθρώπινος πρωθυπουργός ή να κάνει αστείες γκριμάτσες η κα Μενδώνη.

Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι είναι αληθής η τόση αφέλεια περί τεχνολογικού φετιχισμού, κάτι δηλαδή σαν το εμπνευσμένο call center του ΕΟΔΥ, ούτε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευρύτερη προσπάθεια καραντινοποίησης της ζωής. Συρρέουν βέβαια πολλές προσπάθειες μονιμοποίησης του εκτάκτου και του πρωτοφανούς, για να είναι τελείως τυχαίες (συνταγογράφηση εκ του μακρόθεν, πρόσφυγες σε «προσωρινά» κλειστές δομές, ασύμμετρη καταστολή στους πιτσιρικάδες, κάμερες στα σχολεία, τηλεργασία χωρίς δικαιώματα). Για να μην μιλήσουμε και για τις σκέψεις μιας καθ’ έξιν κατάργησης της προσωπικής ελευθερίας.

Νομίζω ότι, απλώς, η μιντιακή μονοφωνία οιστρηλατεί πλέον και τους βοηθούς. Οι υπουργοί βλέπουν ανοιχτή την χαραμάδα δια της οποίας μπορούν να εισέλθουν όχι απλώς στο προσκήνιο αλλά και στην Ιστορία. Το σύνδρομο του Μωυσέως αρχίζει και γίνεται πρόβλημα. Λες κι όλα έχουν τελειώσει, οι υπουργοί διασκεπτόμενοι με επικοινωνιολόγους, αναρωτιούνται: γιατί να μην αποσπάσουμε για μια φορά ακόμη τον παγκόσμιο θαυμασμό;

Αυτό το άγχος των διακρίσεων οδηγεί συχνά σε αστείες ιστορίες όπως ο ενδοοικογενειακός καυγάς για το τριαξονικό ή η απόσυρση άρον-άρον του σκετς όπου ο κ Λούλης, υποδυθείς επιτυχώς τον κ. Βαρουφάκη, εκλήθη να υποδυθεί και τον κ. Χαρδαλιά αλλά χωρίς την σκηνοθεσία Γαβρά. Άλλοτε, όμως, η ιδιοτέλεια και ο υπερβάλλων ζήλος, μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές περιπλοκές όπως την επικίνδυνη διαχείριση του προσφυγικού εν μέσω πανδημίας, τα ανοιγμένα κεφάλια στην Κυψέλη, τις καταγγελίες για νεκρούς στον Έβρο, την υπονόμευση της ομαλής πορείας του επιδημικού κύματος. Εκεί, ο Πρωθυπουργός οφείλει να δίνει μια λύση, περιορίζοντας τις προνομίες των θρησκευτικών ύμνων αποκλειστικά στο πρόσωπο του.

Η ιστορία αυτή έχει και αστείες πλευρές, έχει ωστόσο και μια ακόμη σοβαρή πλευρά, εκείνη του περιορισμού των δικαιωμάτων, που όπου και όταν υπάρξει θα πρέπει να είναι θεμελιωμένος, αναλογικός, σαφώς οριοθετημένος στον τόπο, στον χρόνο και στον τρόπο. Όμως αυτή είναι μια σοβαρή συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει στο ποδάρι ούτε επ’ ευκαιρία των επικοινωνιακών πομφολύγων του καθενός. Θα χρειαστεί, να γίνει, αν δεν μαζέψει ο Μωυσής τους βοηθούς.

Προς το παρόν όποιος έχει παιδί στο σχολείο γελάει με τις μεγαλοστομίες. Ας ερωτηθεί, επιτέλους, ο κύριος Τσιόδρας,… ως πολύτεκνος.

ΠΗΓΗ: www.tvxs.gr