Περί «ψεκασμένων και αυθεντιών» (του Στέλιου Μερμίγκη)

Έχω το προνόμιο να γνωρίζω «ψεκασμένους» εδώ και πάρα πολλά χρόνια όχι από επιλογή αλλά γιατί το έφερε έτσι η ζωή ώστε να τους έχω κοντά μου.

Οπότε δεν περίμενα την έξαρση της πανδημίας ούτε τα μνημόνια και την οικονομική κρίση για να ακούσω από πρώτο χέρι τις διάφορες απίθανες θεωρίες που έγιναν viral όπως λένε και στο χωριό μου. Από τα τσιπάκια στα εμβόλια και τους σκληρούς δίσκους στις μάσκες της Κεραμέως, μέχρι τα ύποπτα φάρμακα που κατασκευάζουν οι πολυεθνικές για να μας καταστέλλουν, μου είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Βέβαια όταν έρχεται η κρίσιμη και δύσκολη ώρα της αρρώστιας γι’ αυτούς, όλα τα παραπάνω ξεχνιούνται με μιας και το λέω με πλήρη γνώση αυτό, αποζητώντας την βοήθεια της επιστήμης που με περισσό τρόπο χλευάζουν όταν βρίθουν από υγεία.

Πέρα όμως από τους ανθρώπους που είναι διαταραγμένοι ψυχικά οπότε είναι απολύτως κατανοητό και δικαιολογημένο να διατυπώνουν τέτοια πράγματα αλλά ακατανόητο τουλάχιστον σ’ εμένα, να κατέχουν θέσεις ευθύνης ειδικά σε ευαίσθητα πόστα σαν αυτά της υγείας, παιδείας, έχουμε και τους άλλους που με την αυθεντία του τίτλου τους σκορπούν σύγχυση και ανορθολογισμό προκειμένου να ικανοποιήσουν τις βασικές τους αρχές με πρώτη και καλύτερη την αγαστή σχέση τους με την εκάστοτε εξουσία. Είναι αυτοί δηλαδή που δεν διστάζουν να θολώσουν τα επιστημονικά δεδομένα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι προτεραιότητες των κυβερνόντων. Μόνο που αυτό αποτελεί την ιδανικότερη καύσιμη ύλη όχι μόνο για τις θεωρίες των ψεκασμένων αλλά κυρίως για την ταχύτατη διάχυση της σύγχυσής σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να πιαστούν από κάπου προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πρωτόγνωρες ούτως ή άλλως για όλους μας καταστάσεις.

Ο κατακερματισμένος σήμερα άνθρωπος δεχόμενος τεράστιους όγκους πληροφοριών αδυνατεί να αξιολογήσει όλο αυτό το υλικό και να προχωρήσει. Ο φόβος για όλα αυτά που με κατακλυσμιαία ταχύτητα συμβαίνουνε γύρω του και η αγωνία να ανταποκριθεί στην αδυσώπητη καθημερινότητα του προκαλούν παράλυση. Φυσικό και επόμενο είναι λοιπόν είτε να σιωπά σκύβοντας το κεφάλι στους ισχυρούς, είτε να ασπάζεται παράλογα πράγματα. Στο «high teck μεσαίωνα» της εποχής μας η ταχύτητα της είδησης έχει αντικαταστήσει την βραδύτητα και την βάσανο της γνώσης. Η γόνιμη και κριτική σκέψη τείνει να εξοριστεί. Έτσι οι φιλοδοξίες της προηγούμενης ιστορικής περιόδου αυτής της νεωτερικότητας, για την δημιουργία ενός hommo sapiens, ενός ενεργού και σκεπτόμενου πολίτη βασικό συστατικό μιας πραγματικής δημοκρατίας και όχι ενός υπηκόου έγιναν ένα πουκάμισο αδειανό.

Η μετανεωτερικότητα που ζούμε έχει όλη την αγωνία της μεταβατικής περιόδου για το τι θα μας ξημερώσει. Τίποτα όμως δεν θα είναι για καλό τουλάχιστον για την κοινωνική πλειοψηφία αν το αφήσουμε στη μοίρα του δηλαδή στο έλεος των ισχυρών. Αν αρνηθούμε δηλαδή να βάλουμε τα απαραίτητα προτάγματα που τόσες και τόσες φορές η ανθρωπότητα τα έβαζε μπροστά της για να αντιμετωπίσει την βαρβαρότητα της εποχής της. Δύσκολο πολύ δύσκολο αλλά συνάμα και τόσο αναγκαίο καθήκον.

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr