Με την πρέπουσα ευαισθησία
Έχω αναφερθεί και παλιότερα για την κοινωνία της ΟΥΡΑΣ. Έχω στηλιτεύσει με όση δύναμη μπορεί να καταφέρει ο αδύναμος λόγος μου την τριτοκοσμική εικόνα που εμφανίζει ο Τόπος μας έξω από τις εφορίες, τις τράπεζες,
τις δημόσιες υπηρεσίες-ξέχωρα απ’ τα συσσίτια και τις συναφείς «πονόψυχες» κατηγορίες.
Μια κοινωνία συρμός, ο ένας πίσω από τον άλλο για να προλάβει τη συνέπεια στην ασυνέπεια των άλλων. Μια κοινωνία σε συρμό, κτυπημένη απ’ τον ιό της ευτέλειας που επιμένει στις υποχρεώσεις της και στην αξιοπρέπειά της, κόντρα στην υποβάθμιση που την έχουν φέρει. Μια κοινωνία που εντέλλεται στη δουλοπαροικία των αγνοημένων, να πεθαίνει δοξολογώντας τον ΔΗΜΙΟ της, στο ίστατο «άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Σ’ αυτό το μαύρο θέατρο που το σενάριο γράφουν οι ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ… της καθημερινότητάς μας, ο άνθρωπος πλέον είναι ένα ουσιαστικό χωρίς ουσία που απλά κλείνεται στις πτώσεις της κατάπτωσης μέχρι την τελική του πτώση.
Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ που έσπευσαν στο υποκατάστημα της Εθνικής στην οδό Λαμπράκη στη Τούμπα-λέει το ενημερωτικό δελτίο- δεν κατάφεραν να επαναφέρουν τον εβδομηντάχρονο άνδρα που λίγο πριν είχε χάσει τις αισθήσεις του.
Οι ώρες της υπομονής δεν άντεξαν την μεταχείρισή του από μια πολιτεία που δεν σεβάστηκε ούτε την ηλικία του, ούτε τον ιδρώτα που κατέθετε σε ένσημα και ανάπτυξη, ούτε το ανθρώπινο δικαίωμα να αρνηθεί ότι τον βασανίζει και ότι τον προσβάλλει.
Εκεί στην ουρά… Έξω από ένα τραπεζικό κατάστημα περιμένοντας για την φορολογική του υποχρέωση, για τον ΕΝΦΙΑ του, κατάλαβε την ματαιότητα της προσπάθειάς του να αποδείξει την σπουδαιότητα της ζωής, σε όσους κάνουν παιχνίδι με το θάνατο.
Και βέβαια η ευαισθησία της πολιτείας άμεση και η πρέπουσα. Με εισαγγελική παρέμβαση ζήτησε από το τοπικό Α.Τ. Τούμπας να αναζητηθούν τα αίτια και να αποδοθούν ευθύνες. ΩΡΑΙΑ… ΕΥΓΕ… Να τρελαθούμε στην τυπολατρία… Από ποιους ν’ αναζητηθούν τα αίτια; Ποιος είναι ο φταίχτης; Ο μετά στην ουρά… που πιθανόν του έκλεψε τη σειρά; Ο ταμίας που αγχώθηκε στη θέα των «εισβολέων»; Ο γερασμένος του οργανισμός; Η απογοήτευσή του για την κατάντια που τον ρίξανε; Ποιος;;;
Δηλαδή δεν τον ξέρουμε τον ένοχο; Δεν ξέρουμε ότι οι συνταξιούχοι πληρώνονται στο τέλος του μήνα και με τα λεφτά που παίρνουν μετά τις περικοπές όχι μόνο δεν τους περισσεύουν, αλλά δεν τους φτάνουν να βγάλουν τον μήνα; Δεν σκέφτηκε κανείς από τους φωστήρες των οικονομικών πως για να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους οι άνθρωποι έπρεπε πρώτα να πληρωθούν; Τι θα συνέβαινε αν οι υποχρεώσεις προς το κράτος γινόντουσαν στις 10, ή στις 15 του μήνα;
Τι φοβούνται, μήπως τελειώσουν σε «γενόσημα» οι συντάξεις μέχρι τότε; Αν είναι έτσι, τότε ας «βάζουν χέρι» απ’ ευθείας στις συντάξεις παρακρατώντας τα, για να γλυτώσουμε και από την δοκιμασία της ΟΥΡΑΣ, αφού ούτως ή άλλως με το ένα χέρι τα παίρνουμε με το άλλο τους τα επιστρέφουμε. Το να αναζητά η πολιτεία τον ένοχο δεν χρειάζεται να τον ψάχνει με κλεφτοφάναρο μέρα μεσημέρι, αρκεί να ρίξει μια ματιά στον καθρέπτη της.
Μαύρο Θέατρο πράξη 2η.
Όσο κι’ αν πάλεψαν οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στη ζωή τον άτυχο φίλαθλο του Εθνικού, που έπεσε θύμα βαρβαρότητας μέσα στο γήπεδο, στον αγώνα της ομάδας του με τον Ηρόδοτο στα Χανιά. Ο ποδοσφαιρικός φανατισμός που διοχετεύεται μέσα από οπαδικά σύνολα, έντυπα και εκπομπές βρήκε πρόσφορη απήχηση στα εγκληματικά ένστικτα κάποιων τυφλωμένων, να δίνουν την δική τους «ποδοσφαιρική» συνέχεια στη εξέδρα.
Μια συνέχεια που αναμετράται η παράνοια με το φόνο, γράφοντας ημερομηνίες τρόμου. Και όλα αυτά με μόνη διαφορά, την ποδοσφαιρική προτίμηση. Χωρίς να τους χωρίζει τίποτα άλλο. Χωρίς να έχουν προηγούμενα. Χωρίς να έχουν αλλάξει μια «κουβέντα», βρίσκουν αφορμή σ’ ένα ανεξέλεγκτο παροξυσμό να ανασύρουν τον υπάνθρωπο που κρύβουν μέσα τους, για να εκδικηθούν όποιον αντιστέκεται στην υποταγή της ποδοσφαιρικής τους φανέλας.
Έτσι μετριούνται τα «τρόπαια» της υπεροχής στα πειραγμένα μυαλά τους. Έτσι γράφονται οι σελίδες της δόξας τους, με τον αριθμό των θυμάτων του αντιπάλου. Έτσι η ζούγκλα εξοικειώνεται με την κοινωνία μας και αποκτά πρότυπα στον εθισμό του μίσους.
Ευτυχώς πάλι, η άμεση και πρέπουσα ευαισθησία της πολιτείας, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Με απόφαση του υφυπουργού αθλητισμού το Σαββατοκύριακο 4-5 Οκτωβρίου απαγορεύθηκε κάθε επίσημος και φιλικός αγώνας, «Τιμής ένεκεν» στον αδικοχαμένο φίλαθλο.
Με «Τιμής ένεκεν», με ευχολόγια και με αναφορές σε μνημόσυνα πιστεύει η πολιτεία πως θα ΠΑΤΑΞΕΙ τη βία στα γήπεδα. Με «Τιμής ένεκεν», με ευχολόγια, και με μνημόσυνα θα μετρούμε και θα θρηνούμε τα θύματα της νοητικής καθυστέρησης που κατέλαβε το πνεύμα της αθλητικής ιδέας. Με τιμής ένεκεν και ευχολόγια θα αφήσουμε τη βία να περάσει και στον αγωνιστικό χώρο μεταλλάσσοντας την ομορφιά του ποδοσφαίρου σε αγώνες ΚΑΤΣ… ΤΟΣΟ… αποφασισμένη είναι η πολιτεία ν’ αντιμετωπίσει τη βαναυσότητα που σκοτώνει μαζί με τους ανθρώπους, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό μας.
Ήταν το 85 μετά τα δραματικά επεισόδια στο Χέϊζελ των Βρυξελλών, όταν η Θάτσερ με μια σειρά σκληρών, πολύ σκληρών μέτρων, δεν δίστασε να τα βάλλει με τα ποδοσφαιρικά συμφέροντα, με τους οργανωμένους φιλάθλους και τον πιο βίαιο χουλιγκανισμό, προκειμένου να διασωθεί μαζί με το ποδόσφαιρο και η φήμη της Αγγλίας.
Και μπορεί να μη συμφωνούσα και να διαφωνώ ακόμα και σήμερα με την οικονομική και κοινωνική πολιτική της «Σιδηράς κυρίας», όμως η αυστηρότητα των μέτρων έφερε αποτέλεσμα, γιατί πίστεψε ότι τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται με soft αποφάσεις της πρέπουσας ευαισθησίας.
Μαγκλάρας Βασίλης
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
