Η νοσούσα υγεία (του Βασίλη Μαρκόπουλου)
Τελευταία διαβάζουμε στα τοπικά μέσα επικοινωνίας μια αναζωπύρωση της ίδρυσης ή μη Περιφερειακού Νοσοκομείου στη Δυτικά Μακεδονία και ορισμένοι αυτοδιοικητικοί
παράγοντες φθάσανε και στο σημείο να αναφέρουν και τον τόπο που θα κατασκευασθεί και φυσικό ήταν να έρθει στην επιφάνεια η παλαιά αντιπαλότητα Κοζάνης και Εορδαίας.
Στην περίοδο της πανδημίας και άγνωστη την εξέλιξη του αύριο και στη στιγμή που καθημερινά νοσούν δεκάδες συμπολιτών με πιεσμένο το Εθνικό Σύστημα Υγείας , είναι το πολύ άκαιρο και μεγάλη πολυτέλεια να γίνεται λόγος τώρα για Περιφερειακό Νοσοκομείο.
Το αν πρέπει να γίνει , πότε και πού , είναι ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν το Υπουργείο Υγείας , την αρμόδια Υγειονομική Περιφέρεια , την Αυτοδιοίκηση των Πολεοδομικών Ενοτήτων της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας κάθε βαθμού , τους Φορείς της Υγείας και τους λοιπούς κοινωνικούς φορείς. Δεν είναι υπόθεση ενός Δήμου , θα αφορά ολόκληρη την Περιφέρεια και οι πάντες έχουν λόγο σ΄ αυτό. Πρέπει πρωτίστως εκτός από την πολιτική βούληση να προηγηθούν μελέτες σχετικές με την πληθυσμιακή εξέλιξη και την ανάπτυξη της Περιφέρειας σε συνάρτηση με τις υγειονομικές μας ανάγκες και καλό είναι προς αυτή την κατεύθυνση να στραφούν όσοι από τους τοπικούς φορείς εξουσίας θέτουν τέτοιο θέμα.
Για την ιστορία : Με τις χωροταξικές κατευθύνσεις του Νόμου Τρίτση το 1983 προβλέπονταν στην Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας Ιδρυση Περιφερειακού Νοσοκομείου , Εφετείου , Τελωνείου με έδρα την πόλη της Κοζάνης , που είναι η πρωτεύουσα της Δυτικής Μακεδονίας. Με το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Κοζάνης προβλέπονταν η χωροθέτηση του Νοσοκομείου στη Ζώνη Ενεργού Πολεοδομίας στη θέση Παϊάμπορο. Στην τριετία 1990 – 1993 της Κυβέρνησης Πατρός Μητσοτάκη υπονομεύτηκε η υπόθεση της Ζώνης Ενεργού Πολεοδομίας με πρόφαση την ανακίνηση του ιδιοκτησιακού ( ήταν λυμένο ) και ο Δήμος Κοζάνης για να μη ναυαγήσει το όλο εγχείρημα παραχώρησε χώρο , κατασκευάστηκε το κτίριο που στεγάζεται η Περιφέρεια και παραχώρησε επίσης οικόπεδα στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας όπου κατασκευάστηκαν οι Νέες Εργατικές Κατοικίες. Ετσι η υπόθεση του Περιφερειακού Νοσοκομείου παραπέμφθηκε στις καλένδες , αφού δόθηκαν άλλες προτεραιότητες και δεν διεκδικήθηκε από τους τοπικούς φορείς.
Εκεί που οφείλει να επικεντρώσει την προσοχή και δράση της η Αυτοδιοίκηση σύμπασας της Περιφέρειας είναι να ενισχυθούν οι πρωτοβάθμιες δομές υγείας ( κέντρα υγείας και ΤΟΜΥ ) έτσι που να σταματά εκεί το μεγάλο κύμα νοσούντων και να μη φθάνει στη Δευτεροβάθμια Υγεία που είναι τα Νοσοκομεία. Μην έχουμε την αυταπάτη ότι αν υπήρχε Περιφερειακό Νοσοκομείο θα λυνόταν ως δια μαγείας το πρόβλημα. Βλέπουμε τι γίνεται στα Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης , της Λάρισας , των Ιωαννίνων. Σε όλα τα Νοσοκομεία ( Δ/θμια και Γ/θμια) κοινά είναι τα προβλήματα της υποστελέχωσης σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομή. Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ( Κέντρα Υγείας , ΤΟΜΥ ) υποβαθμίζεται με τη μετακίνηση ΙαρτοΝοσηλευτικού προσωπικού στα Νοσοκομεία. Οι εκκλήσεις των φορέων της Υγείας Γιατρών και Νοσηλευτών , αλλα και όλων των Κοινωνικών Φορέων είναι : Ενίσχυση του ΕΣΥ εδώ και τώρα με προσωπικό μόνιμο και υποδομή , θα είναι η μεγαλύτερη κοινωνική επένδυση για το μέλλον , όχι μόνο του παρόντος ιού αλλα και κάθε ιού. Χρειάζεται θάρρος , τόλμη , πολιτική βούληση και πίεση των κοινωνικών φορέων της Περιφέρειάς μας.
Οσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση θα μετρούμε καθημερινά απώλειες και Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΥΓΕΙΑ ΟΛΩΝ Μας ΘΑ ΝΟΣΕΙ ΜΟΝΙΜΩΣ. Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.
