Χαμογελαστοί Άγγελοι! (Γράφει η Αγνή Τσίπου)
Ήταν άλλη μια δύσκολη μέρα, περιπλανώμενη στους διαδρόμους μιας κλινικής πίσω από τις βαριές πόρτες της αναμονής, εκεί όπου ο χρόνος σταματά.
Μια μέρα που έφτανε στο τέλος της.
Κούραση αγωνία, άγχος και σκέψεις ήταν η μόνη μου συντροφιά.
Ατέλειωτα τα πως και τα γιατί.
Το πρώτο σούρουπο είχε κάνει την εμφάνιση του, ο ήλιος έδυε και ένα υπέροχο χρώμα απλώθηκε στον ουρανό της πόλης, το χρώμα της ελπίδας.!
Κρατώντας στα χέρια μου το κινητό και τα τσιγάρα βρέθηκα στο προαύλιο της κλινικής κοιτάζοντας ψηλά, χαμένη στο δικό μου κόσμο έκατσα σε ένα πεζούλι.
Σωματικά και ψυχικά κουρασμένη αδυνατούσα να δω μπροστά μου, μέχρι την στιγμήπου άκουσα μια παιδική φωνή να με ρωτά πως σε λένε.? Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα μπροστά μου ένα μικρό αγόρι.Εμένα με λένε Χρήστο είπε και έκατσε δίπλα μου.
Ήταν ζωηρός χαμογελαστός άνετος, και απίστευτα ομιλητικός. Υπήρχε κάτι όμως που ήταν εμφανές, ο Χρήστος είχε χάσει τα μαλλιά του. Ο μικρός ξεκίνησε να με ρωτά ένα σωρό πράγματα τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να απαντήσω, κάποια από αυτά είχαν σχέση με την παρουσία μου στο προαύλιο της κλινικής ,κάπως έτσι του έκανα την ίδια ερώτηση.Γιατί είσαι εδώ? Ο Χρήστος ξεκίνησε να μου περιγράφει την ιστορία του με τον αυθορμητισμό ενός παιδιού και την ωριμότητα ενός ενήλικα.
Είναι μόλις 11 ετών, πριν περίπου δυόμιση χρόνια διαγνώστηκε με οξεία λευχαιμία, από τότε ξεκίνησε ένας μαραθώνιος τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένεια του.
Εξετάσεις χημειοθεραπείες, συχνές εισαγωγές στα νοσοκομεία, τακτικές θεραπείες.
Ήταν και μέρες που δεν είχα κουράγιο να ανοίξω τα μάτια μου, είπε!
Δεν ξέρω πόση ώρα τον κοιτούσα και τον άκουγα, έπιασα τον εαυτό μου να έχω ξεχάσει την αγωνία μου, την κούραση μου, όλα όσα μου συνέβαιναν. Στο πρόσωπο του Χρήστου έβλεπα την δίψα για ζωή, η δύναμη του είναι παράδειγμα θάρρους για όλους μας.
Εσείς οι μεγάλοι δεν εκτιμάτε τα μικρά καθημερινά πράγματα τα θεωρείται όλα δεδομένα. Συνεχώς γκρινιάζετε φωνάζετε και μαλώνετε……. δεν ζείτε!
Δεν φοβάμαι, μπορώ και θα τα καταφέρω είπε και έλαμψε το πρόσωπο του.
Σηκώθηκε και με ρώτησε,μπορώ να σε αγκαλιάσω πριν φύγω?
Ήταν η πιο όμορφη αγκαλιά που έχω πάρει στη ζωή μου.
Τον πήρα από το χέρι και κατευθυνθήκαμε στο τμήμα της παιδιατρικής, όταν φτάσαμε στο θάλαμο επικρατούσε πανικός, η μητέρα του το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τον έψαχναν. Που είσαι Χρήστο μας τρόμαξες, του φώναξε ο γιατρός.
Ο Χρήστος συνηθίζει να κρύβεται σε δωμάτια και γραφεία της κλινικής μου είπε η μητέρα του παίζει κρυφτό και μ’αυτόν τον τρόπο το διασκεδάζει. Αλλά εμείς….
Που τον βρήκες ? Που ήταν κρυμμένος πάλι?
Δεν τον βρήκα με βρήκε απάντησα, για να μου θυμίσει ότι ακόμα υπάρχουν άγγελοι στη γη!