Ντιέγκο για πάντα! (του Παύλου Μουρουζίδη)

Κλαίει ο ουρανός. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Ντιεγκίτο των φτωχών Αργεντίνων και όλης της Λατινικής Αμερικής, το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα και σύμβολο του 20ου αιώνα στον πλανήτη, μας άφησε για πάντα.

Το χαμόγελό του, πότε αισιόδοξο και πότε κουρασμένο, πότε προκλητικό κι ατίθασο και πότε γλυκύτατο, ζεστό κι ανθρώπινο, πέρασε πλέον από τις καρδιές μας στην αιωνιότητα!

Οι μαγικές του επινοήσεις στο γήπεδο, οι φρενήρεις κι ασταμάτητες κούρσες του που τελείωναν με απίθανα γκολ, που σήκωσαν όλη την πληγωμένη Αργεντινή του ’86 και όλη τη Λατινική Αμερική στις πανάξιες πλάτες του κατακτώντας μόνος του εκείνο το Μουντιάλ, θα μένουν πλέον στη μνήμη και στις καρδιές μας.

Το καλύτερο δεκάρι όλων των εποχών όμως, δεν ήταν απλώς ένας τεράστιος εμβληματικός ποδοσφαιριστής, φόβος και τρόμος κάθε αντίπαλης ομάδας. Ήταν ένα επαναστατημένο σύμβολο φρενιασμένης ποδοσφαιρικής, κατ’ αρχήν αλλά και κοινωνικής-πολιτικής μαχητικότητας. Γιατί όπως έγραψε ο Ε. Γκαλεάνο,«κάθε γκολ ήταν μια ιεροσυλία της καθεστηκυίας τάξης και μια ρεβάνς ενάντια στην ιστορία". (Ε. Γκαλεάνοτου "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου" (Ελληνικά Γράμματα).

Οι αντισυστημικές του δηλώσεις, καρφώνονταν σαν πρόκες και προκαλούσαν τους ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών (αρνήθηκε να συναντήσει τον πρίγκηπα Κάρολο της Αγγλίας), μηδέ του Πάπα εξαιρουμένου («πουλήστε τα ταβάνια και τα χρυσά πόμολα»), ενώ για τον πρόεδρο της Αργεντινής Μάκρι δήλωσε «εγώ είμαι στρατιώτης της Κούβας, στρατιώτης του Μάκρι δεν πρόκειται να γίνω, θα έδινα και τη ζωή μου για τη σημαία της Κούβας».

Κέρδισε και έχτισε τη φιλία των «αιρετικών» ηγετών της Λατινικής Αμερικής, του Μοράλες, του Τσάβες, του Μαδούρο και φυσικά του Φ. Κάστρο, για το θάνατο του οποίου δήλωσε «Από τη στιγμή που το έμαθα δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ο Φιδέλ ήταν για μένα ο δεύτερος πατέρας μου, ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή. Μου άνοιξε την πόρτα της Κούβας όταν μου την έκλεισε η ίδια η Αργεντινή.»

Στην πολυκύμαντη ζωή του, το φτωχόπαιδο από τις αλάνες του Μπουένος Άυρες που ονειρευόταν να γίνει τεχνίτης βιομηχανίας, δεν αρκέστηκε στο χρήμα και τη δόξα που κατέκτησε το μαγικό του αριστερό πόδι και το απίθανο δεξί του χέρι, αλλά διάλεξε πλευρά, διάλεξε στρατόπεδο! Και γι’ αυτό τιμωρήθηκε! Όπως έγραψε κι ο E. Γκαλεάνο:

"Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση.” (Ε. Γκαλεάνο, "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου", Ελληνικά Γράμματα).

Δε θα αργήσουν να προσπαθήσουν να τον μειώσουν, θα πουν πχ ότι δεν έπαιζε άμυνα, ότι δεν ήταν τόσο ολοκληρωμένος όπως μεταγενέστεροί του ποδοσφαιριστές ίσως, πως βούλιαξε μες στην άσωτη χλιδή, έκανε ανέξοδη κριτική κλπ. Θα βρούνε και θα πούνε, όπως «λένε» πάντα από ένα παλ μαρέ «επιχειρημάτων» κιτρινισμού και πρωινάδικου, για να διασύρουν ό,τι μισούν. Και μισούν θανάσιμα το λαϊκό πολιτισμό και τα σύμβολά του, ειδικά τα επαναστατημένα!

Θα πουν για την άσωτη ζωή του, όπως λέγανε κάποτε για τις δεκάδες χιλιάδες … ερωμένες του Φιντέλ, συνεχίζοντας την παράδοση της αντικομμουνιστική τους τερατολογίας.

Δε θα παραδεχτούν όμως αυτό που πραγματικά ήταν, ένα επαναστατημένο είδωλο, το οποίο αμφισβήτησε και το «είδωλο» αλλά και το σύστημα που τα γεννάει.

Ο Ντιέγκο παρότι έκανε βουτιά στην άσωτη ζωή και χλιδή, «δεν ξεπουλήθηκε» όπως είπε κι ο ίδιος, δε διάλεξε τη βασιλική οδό που του έστρωσαν, δεν τους έκανε τη χάρη και σήκωσε το γάντι των απανωτών προκλήσεων. Το μόνο του «λάθος» κι ευθύνη ίσως να ήταν πως προσπάθησε να απαντήσει «ατομικά». Πώς να το καταλογίσεις όμως αυτό, σε ένα αμούστακο παιδί που κυνηγήθηκε από τα 17 του; «Γιατί είναι βίαιος ο ποταμός κι όχι η κοίτη που τον περιορίζει;» που έλεγε κι ο Μπρεχτ.

Το 1978, η χούντα της Αργεντινής παρεμβαίνει στη σύνθεση της εθνικής ομάδας που θα παίξει στο Μουντιάλ και απαιτεί να μην συμπεριληφθεί ο 17χρονος τότε Ντιέγκο αλλά στη θέση του να μπει ένας παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ – των «μιλλιονέρος», παραδοσιακών αντιπάλων της φτωχής Μπόκα Τζούνιορς του Μαραντόνα. Μόνο μια σκέψη κυριαρχεί στα βίαια παραγκωνισμένα όνειρα του πάμφτωχου και οργισμένου Ντιεγκίτο, να επανέλθει και να κατακτήσει ό,τι του έχουν κλέψει.

Επιλέγει τη Νάπολι αντί της Γιουβέντους, μετά το σπασμένο αστράγαλο που του αφήνουν για ενθύμιο τα δολοφονικά τάκλιν κάποιων ατάλαντων Ισπανών (Γκοιγκοετσέα κ.ά). Το 1986, το «οργισμένο είδωλο» θα επανακτήσει τη δική του πληγωμένη περηφάνια και μαζί με αυτήν και όλων των Αργεντίνων, κατακτώντας μόνος του το Μουντιάλ απέναντι στην θρασύτατη Αγγλία της Θάτσερ και την προκλητική κατάκτηση των νησιών Μαλβίνας (Φώκλαντς).

Ήδη ως παίχτης της Νάπολι, έχει μπει στο στόχαστρο της Μαφίας του Βορρά και των «ομάδων» της. Του ζητούν ανοιχτά να μην τολμήσει να αποκλείσει την εθνική Ιταλίας, το 1990. Ο Ντιέγκο δε μασάει από προσβολές και προκλήσεις. Αποκλείει με την εθνική Αργεντινής την εθνική Ιταλίας σε αγώνα μέσα στη Νάπολι (!), με το μισό στάδιο να τον βρίζει και το άλλο μισό να τον αποθεώνει! Τι κι αν απέκλεισε την εθνική τους ομάδα! Ο ιταλικός φτωχός Νότος με τον Ντιέγκο στους ώμους, φτύνει κατάμουτρα την αλαζονεία του πλούσιου Βορρά! Όμως ο Ντιέγκο έπρεπε να καταρριφθεί πάση θυσία. Στον ημιτελικό της ίδιας διοργάνωσης, του κλέβουν ξανά τη νίκη μέσα από τα… πόδια, με ανύπαρκτο πέναλτυ εις βάρος της Αργεντινής.

Στη συνέχεια κατρακυλάει σε χρήση ουσιών, πιάνεται ντοπέ, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.

•Γνωρίζει το Φιντέλ Κάστρο στα 40 του χρόνια, στη διάρκεια απεξάρτησής του σε κλινική στην Κούβα. Θα χαρακτηρίσει δεύτερο πατέρα του το Φιντέλ. Μέσα από τη γνωριμία και φιλία τους, θα σταθεί στο πλευρό της Κουβανικής επανάστασης, δε θα χάσει ευκαιρία να υπερασπίζεται το νησί της επανάστασης, του Τσε και του Φιντέλ. Είναι το σημείο καμπής και μεταστροφής του. Η ματιά γίνεται συνολικότερη, πιο σφαιρική-κοινωνική, τα πάθη καταλαγιάζουν, υπερασπίζεται την το νησί της επανάσταση σε κάθε ευκαιρία και απαξιώνει κάθε έννοια «ειδώλου».

•Η άρχουσα τάξη της Αργεντινής, δεν άντεξε ούτε καν την απόδοση τιμής με ένα τριήμερο λαϊκό προσκύνημα, όπως αρχικά εξαγγέλθηκε-για τα μάτια του κόσμου και έδωσε άρον-άρον εντολή για ταφή, από την πρώτη κιόλας μέρα της έκθεσής του σε λαϊκό προσκύνημα, βγάζοντας τις δυνάμεις καταστολής. Τόσο είναι το μίσος τους απέναντι στο σύμβολο Μαραντόνα!

•Γιατί αγαπήσαμε τον Ντιέγκο;

Γιατί ήταν μαχητής, μάγευε, ντρίπλαρε, επιτίθεντο και σούταρε φουριόζικα, προσηλωμένος στη νίκη! πάλευε σα να μην υπάρχει αύριο, σα να έδινε τον υπέρ πάντων εδώ και τώρα αγώνα! Με το ποδοσφαιρικό θράσος του, «μόνος εναντίον όλων», περιγελώντας αριθμητική υπεροχή, συστήματα, άπειρο κλωτσίδι και εξωγηπεδικές απειλές, περιπαίζοντάς τους, με την ατίθαση γλώσσα του πάντα έξω, με εκείνο το μοναδικό, παιδικό κιανατρεπτικό του χαμόγελο.

Όχι, δεν επρόκειτο για το θράσος τέντυ μπόυ και για την αλαζονεία αρχηγίσκου. Πρόκειται για την ατίθαση παιδικότητα που διατήρησε ως το τέλος του «παιχνιδιού» της ζωής του,αλλά και για την αποφασιστικότητα του ηγέτη «που διέλυε τις στέρεες παρατάξεις», που παράσερνε όλη την ομάδα και την κερκίδα μαζί στις ασταμάτητες επιθέσεις του, σε μια διαρκή επίθεση-σφυροκόπημα χωρίς έλεος, φουριόζος και πληθωρικός στο παιχνίδι του και στις δηλώσεις του, αξεχώριστα! Γιατί έτσι μαχητικός και ανίκητος, παράσερνε στην αλήθεια του, στην αντιιμπεριαλιστική υπεράσπιση των Φώλκλαντς, στην υπεράσπιση της Κουβανέζικης επανάστασης του Τσε και του Φιντέλ.

Αγαπήσαμε τον Ντιέγκο“Γιατί πρωτοστάτησε στη δημιουργία διεθνούς συνδικάτου ποδοσφαιριστών για τα εργασιακά τους δικαιώματα στα τέλη του 1994”. (Ε. Γκαλεάνο, "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου", Ελληνικά Γράμματα).

Γιατί στον κολοφώνα της δόξας του, μετά την απεξάρτησή του σε ίδρυμα της Κούβας, δήλωσε:«Ζώντας σε Ευρώπη, Αμερική και Κούβα, πείστηκα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να ζουν έτσι, τόσο πιο πολύ αγάπησα την Κούβα. Ζήτω η Κούβα»

•Ένα «λάθος» έκανε ο Ντιέγκο και το πλήρωσε ακριβά. Να μην προστατεύσει τον εαυτό του, να νομίσει στα χρόνια της νιότης του πως οι προκλήσεις που του στήνανε θα μπορούσαν να νικηθούν «ατομικά», με το περίσσιο του ταλέντο, «παντελονάτα». Μόνο που τέτοιες νίκες, όσο ανατρεπτικές κι αν είναι δεν αλλάζουν το συσχετισμό σε ένα πόλεμο διαρκείας. Κάπως έτσι όμως, με μικρά και μεγάλα «όχι» δεν ανοίγονται οι ρωγμές, δεν γράφεται μια σελίδα ιστορίας, πριν αλλάξει κεφάλαιο;

Για όλα αυτά, Dieguoparasiempre!

Κι όπως γράφτηκε ήδη:

« Το σύμπαν, από εδώ και στο εξής, θα έχει την τιμή να κουβαλά πάνω του την αστρόσκονη του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και του Φιντέλ Κάστρο. Πέθαναν και οι δύο στις 25 Νοεμβρίου...» (Νίκος Γιαννόπουλος)