ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ, ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑ και ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ με ΣΚΛΑΒΙΑ (γράφει ο Θόδωρος Καρώνης)

1. Ώστε ξανά σκληρό κλειδαμπάρωμα των ζωών μας (lockdown, στα ελληνικά) με κατ’ οίκον φυλακίσεις και χουντικές απαγορεύσεις-ελέγχους των διαδρομών που θα κάνουμε έξω από τα κλουβιά μας (προγραμματισμένος προαυλισμός λέγεται στις φυλακές).

Μα για το καλό μας, πάντα. Να μη γεμίσουν τα νοσοκομεία (και τα νεκροταφεία, υπονοούν οι πιο σαδιστές).

«Σφιξτε τους κι’ άλλο στη μέγγενη», φωνάζουν εν χορώ οι καλικάντζαροι της «ενημέρωσης» και οι πληρωμένοι μεγαλοκανίβαλοι των ΜΜΕ.

«Μα το λένε οι ειδικοί». Κάποιοι γιατροί(;), που επέλεξαν να ξεχάσουν ότι σκοπός της ιατρικής δεν είναι να επιβάλλει στους ανθρώπους το πως θα ζουν αλλά να τους γιατρεύει απ’ τις αρρώστιες και τις πληγές τους (πρώτιστα να τους βοηθάει να αυτοθεραπεύονται), να τους ανακουφίζει, να τους συμπαραστέκεται και να τους συμβουλεύει. Όχι για να τους διατάζει, να τους ενοχοποιεί και να ζητάει την τιμωρία τους όταν «απειθαρχούν». Κάποιοι «ειδικοί», όμως, αποφάσισαν να το παίξουν μικροί θεοί (είτε από ιδιοτέλειες, που μπορεί να στοχεύουν μέχρι και πολύ μακριά, είτε από την απώλεια του μέτρου που μπορεί να επιφέρει το να αισθανθείς ότι έγινες εξουσία) ή παραμένουν μονόχνωτοι τεχνοκράτες που πιστεύουν ότι ζωή σημαίνει μόνον να πιάνεις τους δείκτες υγεί­ας και να τηρείς τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και ας μην κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς, λέγοντας: «εμείς εισηγούμαστε, εκείνοι αποφασίζουν».

2.

Αποφασίζουν άραγε οι πολιτικοί; Και όχι μόνο στην Ελλάδα, βέβαια. Αφού σε κάθε 2 κουβέντες τους επικαλούνται τους «ειδικούς» (εγχώριους και διεθνείς) και κρύβονται πίσω τους (άσχετα αν θα προσπαθήσουν να τους φορτώσουν την ευθύνη όταν γίνει κάτι πολύ μεγάλο και πολύ κακό). Ναι, οι πολιτικοί (και η πολιτική), που βλέπουν να γίνεται πραγματικότητα το απόλυτο όνειρο κάθε εξουσίας ανά τους αιώνες: η υποταγή και πειθάρχη­ση των υπηκόων στις εντολές της (αν είναι δυνατόν, μάλιστα, με τη εκβιασμένη συναίνεση των τελευταίων), βο­­ηθούμενες καθοριστικά από τις σύγχρονες τεχνολογίες παρακολούθησης και επιτήρησης αλλά και την εφαρμογή όλων των επιστημονικών γνώσεων κοινωνικής ψυχολογίας (γι’ αυτό και ο ανελέητος ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος μας).

Είναι πολύ οι λόγοι γι΄αυτές τις επιδιώξεις-υποχρεώσεις προς ισχυρούς τρίτους των πολιτικών. Έχουν μάλιστα παρουσιαστεί αναλυτικά από πολλά, εκτός επίσημης γραμμής, μέσα ενημέρωσης παγκόσμια. Και παγκόσμια εμβληματικές φυσιογνωμίες (επιχειρηματικές ή θεσμικές)τα λένε ανοιχτάκάθε τόσο, σε συνεντεύξεις και κείμενά τους. Μακριά, λοιπόν, από σκέψεις για κρυφές συνομωσίες. Πολλοίαπό τους λόγουςξετυλίγονται σιγά-σιγά μπροστά στα μάτια μας:

• Οι εργασιακές σχέσεις, όπως τις ξέραμε, ξηλώνονται και ξαναγράφονται από την αρχή. Ποιος χάνει; Ποιος και πως μπορεί ν’ αντιδράσει;
• Μια θάλασσα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων κλείνουν ή θα κλείσουν και οι δραστηριότητές τους θα μεταφερθούν στις μεγάλες (η γνωστή από παλιά και σαν «συγκεντροποίηση κεφαλαίου»).
• Επαναστατικές αλλαγές εφαρμόζονται σε όλα τα στάδια της παραγωγής - κατανάλωσης εμπορευμάτων και υπηρεσιών και στις τεχνολογίες των επικοινωνιών - πληροφορικής που τα υποστηρίζουν. Θα συνοδεύονται από πρωτόγνω­ρα ποσοστά διαρκούς ανεργίας λόγω αντικατάστασης ανθρώπινης εργασίας από μηχανές.
• Καινούρια «εμπορεύματα» και καινούριες επενδύσεις πρέπει να κατασκευάσουν ανάλογη καταναλωτική ζήτηση (π.χ. ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με ό,τι συνεπάγεται η γενίκευσή τους, ιατρικοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής, σωματικής και ψυχικής, διαρκής πληροφορικοποίηση όλων των ανθρώπινων δρα­­στηριοτήτων και διαχείρισή τους από αλγόριθμους υπολογιστών, για κάθε χρήση από κράτη και επιχειρήσεις).
• Γενετικές επεμβάσεις-τροποποιήσεις σε κάθε τι έμβιοπάνω στη γη (με συνοδεία ρομποτικής και τεχνητής νοημοσύνης) θα εφαρμοστούν δια πυρός και σιδήρου (ακόμα και με ξεγελασμένα ανθρώπινα πειραματόζωα, αν χρειάζεται) μέσα σε λίγα χρόνια αντί για δεκαετίες αμφίβολων προσπαθειών με έντονες αμφισβητήσεις και αντιδράσεις.

Ο καπιταλισμός ανεβάζει στροφές σε όλο τον πλανήτη και επιταχύνει τις ετοιμασίες για την επικράτηση στον ανταγωνισμό (δυτικός εναντίον ανατολικού, μεγαλύτερος εναντίον μικρότερου, ανεξάρτητα από γεωγραφίες και κρατικά σύνορα), με τεχνολογικά και οικονομικά όπλα καταρχήν (τουλάχιστον στα μεγάλα πεδία). Ίσως χρειαστούν και πραγματικά όπλα αν δεν αποτυπωθούν «ειρηνικά» οι νέες ισορροπίες. Σ’ αυτό τον πόλεμο είναι ολέθριο σφάλμα να αφήσεις στους υπηκόους σου χώ­ρο για αντίσταση. Πρέπει να μάθουν να υποτάσσονται στις ανάγκες του συστήματος, να προσαρμόζονται γρήγορα («ευέλικτα») και χωρίς αμφισβητήσεις στις αναγκαίες αλλαγές. Να υποφέρουν και να πεθαίνουν, αν χρειάζεται (μεταφορικά ή και κυριολεκτικά). Για ατομικά και συνταγματικά δικαιώματα θα καθυστερούμε; Ευκαιρία λοιπόν και ο κορονογιός(φυσικός ή κατασκευασμένος) σ’ αυτό τον πόλεμο.

3.

Χρήσιμες οι αναλύσεις αλλά τι κάνουμε με τις φυλακές που επιβάλλουν στη ζωή μας; (τις συνέπειας της ανέχειας και της φτώχειας τις έχουν αναλύσει πολλοί ενώ άπειροι τις έζησαν στο πετσί τους και συνεχίζουν ακόμα περισσότεροι).

Οι άνθρωποι στην ιστορία ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν, να υποφέρουν, να πεθάνουν, όταν πίστευαν ότι κινδύνευαν να χάσουν (ή έπρεπε να ξανακερδίσουν) την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό τους. Κανένας δε σκέφτονταν αν έπρεπε να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί επειδή θα γεμίσουν τα νοσοκομεία, επειδή μπορεί να υποφέρει.

Αυτό σήμερα σημαίνει να απαιτήσουμε(*) την άμεση απόσυρση κάθε περιορισμού και καταναγκασμού στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Θα βρισκόμαστε με τους δικούς μας (με κάθε έννοια) ανθρώπους, όπου και όπως θέλουμε. Το κράτος ας συνεχίσει να κάνει τον ουδέτερο ρυθμιστή (χωρίς τα εξοντωτικά πρόστιμα) εκεί που οι πολίτες βρίσκονται αναγκαστικά και όχι από επιλογή τους: στη δουλειά και τις σχετικές μετακινήσεις τους, σε χώρους καταστημάτων και υπηρεσιών που πρέπει να πας για αναγκαία ψώνια και συναλλαγές, σε σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, στρατόπεδα και φυλακές. Και να κόψει κατηγορηματικά κάθε πρόθεση «τιμωρίας» για όσους δε θέλουν να εμβολιαστούν (άλλη μεγάλη κουβέντα αυτά τα σανεμβόλια).

Και, κυρίως, να σταματήσουν (κράτος και «ειδικοί») να μας αντιμετωπίζουν σαν ανώριμα άτομα που καταλαβαίνουν μόνον από φοβέρα (τρομοκράτηση και ξύλο), ψέματα, καλόπιασμα (σπάνια πια) και τιμωρίες, ανεξάρτητα αν υποπτευόμαστε τους λόγους που το κάνουν, όπως είπαμε παραπάνω. Η ζωή μας μας ανήκει και δεν έχουμε πολλές ούτε μας ρώτησαν τι αξίζει περισσότερο για μας σ’ αυτή τη μία και μοναδική, που σώνεται μίζερα κάθε μέρα.

Και ας πάψουν να λένε πως θα γεμίσουν τα νοσοκομεία. Σ’ έναν πόλεμο θα είχαν ανοίξεικαι όλα τα στρατιωτικά νοσοκομεία (μόνιμα και εκστρατείας) με χιλιάδες κρεββάτια. Θα είχαν επιτάξει κάθε ιδιωτικό νοσηλευτικό μαγαζί και θα είχαν ανοίξει όλα τα κλειστά ξενοδοχεία με τα χιλιάδες κρεβάτια για τις ελαφρές νοσηλείες ή τον εθελοντικό περιορισμό όσων φοβούνται μήπως κολλήσουν δικούς τους ανθρώπους ενώ είναι ελαφρά ή καθόλου άρρωστοι. Και μην πουν ότι δεν γίνονται αυτά, ότι δεν υπάρχει προσωπικό ή δεν έχουν λεφτά. Ας τα κάνουν αυτά και ας γεμίσουν. Και τους επιτρέπουμε να κρατήσουν πρώτη θέση για τους εαυτούς τους.

Θόδωρος Καρώνης

(*)Πως να απαιτήσεις όμως όταν η αντιπροσωπευτική δήθεν δημοκρατία δεν σου επιτρέπει να απολύσεις τον εκπρόσωπό σου επειδή δεν υπηρετεί τα δικά σου συμφέροντα; Γι’ αυτό πρέπει να το πιστέψουμε πρώτα, να το στηρίζουμε όπου μπορούμε (σε συγγενείς και φίλους, στη δουλειά, στο διαδίκτυο, στους άλαλους τοπικούς άρχοντες και πολιτευτές). Ο δρόμος έχει, για την ώρα, πρόστιμα και ξύλο αλλά θα είναι μακρύς. Θα δούμε, λοιπόν. Καλή δύναμη.