Ρίξτε φως στη όλη σκηνή (του Θανάση Σκαμνάκη)
Υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα τα οποία ανασύρονται στη σκέψη μας ως θεατών του δράματος - στην επικαιρική σκέψη μας, καθώς ο βομβαρδισμός
των εφήμερων πληροφοριών, το μίξερ όπου αλέθονται τα σπουδαία και τα ασήμαντα και γίνονται ένας πολτός, δεν μας επιτρέπει να σπουδαιολογούμε τα γεγονότα!
Η ιστορία με τον Δημ. Λιγνάδη δεν είναι υπόθεση Λιγνάδη. Είναι πολύ πιο σημαντική και ευρεία. Το πρωταγωνιστικό πρόσωπο συγκεντρώνει τα φώτα (και, εν προκειμένω τα πυρά), συχνά για να μείνει απ’ έξω το υπόλοιπο σκηνικό. Πως φωτίζεται στη σκηνή του θεάτρου ο πρωταγωνιστής και σκιάζεται η υπόλοιπη, τόσο που μόνο οι πρώτες σειρές μπορούν κάτι να ξεδιακρίνουν από τα συμβαίνοντα εκεί;
Στην περίπτωση μας λοιπόν κάποιοι πρέπει να παίξουν το ρόλο των θεατών των πρώτων σειρών και να μεταδώσουν στις πίσω τι κρύβουν οι έντονοι προβολείς.
Ένα κύκλωμα παιδεραστίας, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να εξιχνιαστεί καθώς σε αυτό, ως φαίνεται, αναμειγνύονται πρόσωπα και παράγοντες ισχύος. Η ισχύς του κυκλώματος πιστοποιείται και από τον τρόπο που κινείται παρασκηνιακά ώστε να μειώσει τις μαρτυρίες σχετικά με τη δράση του Δημ. Λιγνάδη και να περιορίσει τις περαιτέρω αποκαλύψεις. Η αναγγελία στο Star «για το… τίποτα», δεν είναι παρά η εμφανής και πιο αφελής, αν θέλετε, εκδοχή της προσπάθειας. Ήδη σε κάποιες κουτσομπολίστικες φυλλάδες, αναξιόπιστες καθαυτές, αλλά ως εκ τούτου αποθρασυμένες στην αναζήτηση του εντυπωσιασμού, αναγιγνώσκονται πλέον εμφανή μηνύματα. Φήμες θα πείτε. Αλλά πολύ βάσιμες και πολύ διαδεδομένες στους παροικούντες την καλλιτεχνική και λοιπή Ιερουσαλήμ.
Αλλά οι φήμες δεν συνιστούν επιχείρημα και δεν γράφονται –όσο και αν είναι αλήθεια πως αν τις είχε λάβει υπ’ όψιν της η αρμόδια υπουργός και ο πρωθυπουργός της, κάποια παιδιά θα γλύτωναν.
Οπότε ανασύρονται από τη μνήμη υποθέσεις που έφτασαν μέχρι την ακροαματική δικαστική διαδικασία και οι οποίες μπορεί ή και όχι να συνδέονται με το «κύκλωμα Λιγνάδη», αλλά σε κάθε περίπτωση πιστοποιούν πως το πρόβλημα της παιδεραστίας είναι πιο εκτεταμένο απ’ όσο η αγαθότητα και η άγνοιά μας θεωρεί.
Στις τρεις περιπτώσεις που ανασύρω τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα, οι δράστες, πιθανόν συμπτωματικά, ήσαν δραστήρια στελέχη της ΝΔ ( το γεγονός δεν συνεπάγεται το παιχνίδι του μαθήματος της λογικής στο σχολείο σχετικά με το μπουζούκι και τον αστυφύλακα, άρα ότι η ΝΔ είναι κόμμα παιδεραστών, αλλά πως στο χώρο αυτό, χώρο ισχύος, βρίσκεται το κατάλληλο περιβάλλον για να εξασφαλίσουν οι εν λόγω την απαιτούμενη επιρροή).
Η μια είναι η πιο γνωστή υπόθεση Γεωργιάδη, συμβούλου του πρωθυπουργού, καταδικασθέντα στο δικαστήριο. Η δεύτερη, πριν περίπου μια δεκαετία, ίσως λιγότερο, η υπόθεση του δικηγόρου, ανερχόμενου στελέχους της δεξιάς παράταξης και των τηλεοπτικών καναλιών, ο οποίος «δεχόταν» προσφυγόπουλα από την Αλβανία σε διαμέρισμα στο Μεταξουργείο. Τρίτη, η καταγγελία περί το 2010 για κύκλωμα παιδεραστίας που δρούσε στην περιοχή του Μεταξουργείου, οπότε η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα η οποία διακόπηκε. Για το πως και γιατί διακόπηκε ακούγονται πολλά και υποθέτουμε ακόμη περισσότερα.
Συνεπώς, μπορούμε να οδηγηθούμε στο έτσι κι αλλιώς προφανές συμπέρασμα πως «κάτι σάπιο υπάρχει στη βασίλεια της Δανιμαρκίας», σύμφωνα με εκείνη την παλιά μετάφραση του Σαίξπηρ.
Απλώς, η ανάδειξη Κούγια για άλλη μια φορά σε βασικό διαχειριστή του ανεμιστήρα με τις βρωμιές, επιδεικνύει την ανεπάρκεια των επιχειρημάτων της πλευράς των βιαστών, τη θρασύτητα της ισχύος και την αβελτηρία της. Δεν τους εμποδίζει τίποτα.
Τα γεγονότα αφορούν άμεσα, εμπλέκουν, την πολιτική ζωή.
Στα αστικά κόμματα τα φαινόμενα αυτά είναι ένδειξη παραβατικότητας όταν βγουν στη φόρα, αλλά μιας κανονικότητας όσο μένουν κρυφά. Ενώ στην Αριστερά, αν και όταν εμφανιστούν –δεν θυμάμαι στη ζωή μου κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ να το αποκλείσω ως ενδεχόμενο – αποτελούν πασιφανές δείγμα διαστροφής. Η διαφορά ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, χοντρά-χοντρά, δεν είναι αν συμβαίνουν και που συμβαίνουν πιο συχνά, αλλά η εντελώς διαφορετική αξιακή βάση της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης. Γι’ αυτό και στην κοινή συνείδηση όταν κλέβει λεφτά ένας αριστερός, λένε έφαγε λεφτά αν και αριστερός, ενώ άμα κλέβει ένας δεξιός το θεωρούν σχεδόν αυτονόητο, λένε μάλιστα εξ αντιθέτου, αυτός αν και δεξιός είναι τίμιος.
Πίσω από την επιφάνεια λοιπόν υπάρχει ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα, μια καλλιεργούμενη αντίληψη ζωής, συνδεδεμένο με όλο το ιδεολογικό μοντέλο της καθημερινής ζωής και της έννοιας του επιτυχημένου. Αυτό είναι που φωτίζεται ανεπαρκώς και στην παρούσα φάση, όπου κάνουν κρότο οι καταγγελίες για τα πολλαπλά εγκλήματα σεξουαλικής βίας, κατά γυναικών και ανδρών -φαινόμενο εκτεταμένο σε εργασιακούς σε καλλιτεχνικούς και αθλητικούς χώρους, σε μέσα ενημέρωσης.
Η σεξουαλική εκμετάλλευση, η βία και η απαξίωση της ζωής των ανθρώπων, αυτό το «ανδροπρεπές» γαμάω και δέρνω και μάγκας είναι εκείνος που επιδεικνύει μεγαλύτερες κατακτητικές επιδόσεις, δεν είναι το φόντο μέσα στο οποίο προβάλλονται οι επιτυχημένοι; Όπου εξουσία και επιτυχία προϋποθέτει, συχνά και συνεπάγεται, δυνατότητα σεξουαλικής επιβολής.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το εμπόρευμα γυναίκα κινείται και πλασάρεται ανάλογα.
Στην καθ’ ημάς Ανατολή η ιδιωτική τηλεόραση (την οποία όπως θυμάστε μας την παρέδωσε άνευ ουδενός όρου ή κανόνα η αλήστου μνήμης συγκυβέρνηση του 1989), συνετέλεσε αποφασιστικά στη διάδοση των εν λόγω κωδίκων συμπεριφοράς.
Οι τόσες γυναικοκτονίες το τελευταίο διάστημα συνιστούν το ακραίο καταστάλαγμα αυτής της ανδρικής ισχύος.
Οι δεκάδες περιπτώσεις Κούγια (του «μοντελοπνίχτη») που ταλαιπωρούν την ούτως ή άλλως δύσκολη ζωή μας, είναι τα τέρατα που γεννάει σε μαζική κλίμακα αυτό το ανεξέλεγκτο εργαλείο παραγωγής του σεξισμού και της «επιτυχίας»!..
Οι εξελίξεις δίνουν μια ευκαιρία να πέσει περισσότερο φως στη σκηνή, πέραν των πρωταγωνιστών, αλλά και στο παρασκήνιο, εκεί που ετοιμάζονται οι πρωταγωνιστές και οι παραστάσεις.
Μήπως και καταλάβουμε το έργο που μας παίζουν!.
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
