Γυναίκες, Μην Κλαίτε (Γράφει η Μαρία Τσαρτσιανίδου)
Τον Δημοσθένη Δώδο οι φοιτητές του τον γνωρίσαμε στην αρχή ως καθηγητή. Από τα πρώτα πρώτα χρόνια των σπουδών μας δίδαξε Πολιτική Επιστήμη.
Δεν τον γνωρίζαμε, δεν ξέραμε ποιός είναι αυτός ο περίεργος τύπος που στεκόταν στην έδρα, φορώντας τις τιράντες του πάντοτε. Και λέω περίεργος, καθώς δεν θύμιζε αυτό που συντηρητικά λέμε «Καθηγητής Πανεπιστημίου».
Ξεχώριζε από την αρχή. Μας έκανε το μάθημα και στο διάλειμμα δειλά δειλά όλο και περισσότεροι τον πλησίαζαν να τον ρωτήσουν κάτι σχετικό του μαθήματος. Η συζήτηση άλλαζε θεματολογία και πολύ γρήγορα ο κύριος Δώδος γινόταν Δημοσθένης και συνδεόταν με τους φοιτητές σε συζητήσεις κάθε είδους. Τον εμπιστευόμασταν και εκείνος εμάς.
Ο Δήμος βρισκόταν στη σχολή όλη μέρα. Εκεί, στο διάδρομο, έξω από τις αίθουσες Α και Β. Καπνίζοντας, μιλώντας δυνατά, και φωνάζοντας! Αν βρισκόταν στο χώρο κυριαρχούσε, ήταν αδύνατο να μην τον αντιληφθείς. Όπου και να πηγαίναμε, αν ήταν ο Δώδος κάπου γύρω, καθόμασταν μαζί του. Αν δεν ήταν στο διάδρομο, ήταν στη Γραμματεία, στις αγαπημένες του Δήμητρα και Μαρίνα.
Δίδασκε τα μαθήματα του αλλά ουσιαστικά έκανε πολλά περισσότερα πράγματα στο Τμήμα... Δεν μας τα 'λεγε, όπως πολλά φυσικά δεν αποκάλυπτε. Ήταν από τους ιδρυτές του. Ήταν το Τμήμα. Και θα είναι...
Τυχαία, όταν ήμουν στο τέταρτο έτος έμαθα για την αντιδικτατορική του δράση. Ήταν εντυπωσιακό που δεν το έλεγε ποτέ. Τον ρώτησα γιατί, και απαντούσε "αυτά να τα ψάχνετε εσείς"...
Έγινε από τους πολύ σημαντικούς μου φίλους. Φώναζε πολλές φορές «φιλενάδα έλα να κάνεις επιτήρηση, έχω εξετάσεις και έχω λαό!!!» Τα τελευταία του έτη διδασκαλίας, για να διασκεδάζει λίγο περισσότερο "εξέλιξε" την θεματολογία των εξετάσεων της Κοινωνικής και Εκλογικής Γεωγραφίας, που σίγουρα πολλοί θα θυμηθούν, με την ερώτηση "Σε ποιο ιστορικό γεγονός αναφέρεται το γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι : Της Αμύνης τα παιδιά;" Σοκαρισμένοι οι φοιτητές με κοιτούσαν με απορία. Εγώ προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη αλλά μέσα μου γελούσα, κι ο Δήμος έλεγε «τραγουδήστε λίγο και θα το βρείτε»!
Σε κάθε εξεταστική έκτοτε έψαχναν τα παιδιά λίστες ρεμπέτικων! Νόμιζαν ότι θα τους έρθει ερώτηση από το πουθενά. Του τα λεγα του Δήμου και γελούσε. Έλεγε είναι άλλη γενιά, δεν έχει πάει ούτε στα μπουζούκια!
Έμεινε πιστός φίλος, διακριτικός όταν έπρεπε και παρεμβατικός όταν ήταν αναγκαίο. Κατανοούσε από τα βλέμματα κιόλας αν ήσουν καλά ή όχι. Πάντα ρωτούσε. Δεν το άφηνε να πέσει κάτω. Στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές κοντά, βοηθώντας όσο μπορούσε.
Την πονούσε την σχολή κι ας γκρίνιαζε πως βγήκε στη σύνταξη και ησύχασε! Αλλώστε συνέχιζε και μετά την συνταξιοδότηση να διδάσκει ένα μάθημα για δυό-τρία χρόνια.. Πηγαίναμε και τον βλέπαμε. Όταν σταμάτησε, άδειασε η σχολή κι η απουσία του αισθητή.
Ήταν τιμή μας που μας δίδαξε. Πολύ περισσότερο που γίναμε φίλοι, που υπό άλλες συνθήκες και συγκυρίες δεν θα είχαμε την τύχη.
Σαν θέμα του κειμένου επέλεξα το "Γυναίκες, Μην Κλαίτε" από την ομώνυμη ταινία του Τσιώλη και του Βακαλόπουλου. Θα του ταίριαζε αυτή η φράση, θα του ταιριάζει.
Αν μας έβλεπε να κλαίμε, θα γελούσε λέγοντας «είστε ηλίθιες που κλαίτε!!!»
Τις θαύμαζε τις γυναίκες. Ισότιμα απέναντι του. Σπάνιο να το βρεις αυτό. Οι γυναίκες της ζωής του, η σύζυγος του και οι δύο πολυαγαπημένες του κόρες.
Το σίγουρο είναι πώς άφησε το σημάδι του. Θα είμασταν διαφορετικοί αν δεν τον συναντούμε τα χρόνια αυτά. Χωρίς υπερβολή. Αυτό είναι το πραγματικό.
Θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε για όσα αγωνίστηκε και όσα έχτισε, για εκείνα που δεν μας έλεγε αλλά ο χαρακτήρας του τον πρόδιδε, για την σπάνια αφοσίωση του στους ανθρώπους, είτε τους γνώριζε είτε όχι... Δεν είχε καμία σημασία.
*Υποψήφια Διδάκτωρ Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
