Μια κοπέλα, μια κοινωνία ακροποδίζει τρέμοντας στην άκρη του βράχου (Γράφει η Γιάννα Γκουτζιαμάνη)
Ένα κορίτσι ονειρεύεται να γίνει γυναίκα. Η φύση της όρισε να Γεννήσει τη ζωή. Γι αυτό έμαθε να Υπομένει, μέχρι να έρθει η ώρα να Νανουρίσει στον κόρφο της τον καρπό της Αγάπης.
Ως αδύναμη στο σώμα πρέπει να Ικετεύει τον ισχυρό στον κίνδυνο. ¨Όλα πρέπει να τα καταπιεί, για να φτάσει στον προορισμό της, να Κανακέψει το παιδί, τον άντρα, γιατί ολόκληρη είναι μια Αγκαλιά.
Ένα δεν έμαθε, πώς να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, όταν βρεθεί στην άκρη του βράχου. Εκεί φτάνει μια σπρωξιά, για να τη στείλει στο θάνατο.
Πόση δύναμη είχε αυτή η σπρωξιά; Είχε το βάρος της κοινωνίας που βγήκε από τον εγκλεισμό δυο λοκντάουν διαρκείας. Αυτός πότισε το μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων με φόβο, έχθρα και μίσος. Για όλα φταίει ο άλλος.
Ένας άντρας και μια γυναίκα στην ερημιά ή σ’ ένα σπίτι - φυλακή αναμετριούνται με το κακό. Το αρσενικό πρέπει να εξουδετερώσει το θηλυκό, κόντρα στη φύση που θέλει να σμίξουν, να φέρουν τον καρπό της αγάπης, τη ζωή.
Κακό σημάδι για το μέλλον των παιδιών μας. Πώς θα σωθούν τα αγόρια και τα κορίτσια από το δηλητήριο του ανταγωνισμού, της επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο;
«Μόνο η αγάπη στο παιδί κάνει θαύματα» Έλλη Αλεξίου: «Μια μέρα στο γυμνάσιο»
«Ούτι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» Σοφοκλής: « Αντιγόνη»
Και μια καθαρή ματιά, για να μπορούν να διακρίνουν αυτόν που κινεί τα νήματα του κακού.
«Δεν πυροβολούν στα πόδια, στο μυαλό, το νου σου ε;» Κατερίνα Γώγου: «Το σύστημα φταίει για όλα»
Κοζάνη 18-7-2021
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
