Ο εθνικός μας ύμνος δίνει μαθήματα λευτεριάς στην πικρή σκλαβιά των Μνημονίων (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη».

Ο «Ύμνος της Ελευθερίας» του Διονύσιου Σολωμού είναι η παναρμόνια νικητήρια κραυγή. Το χτυποκάρδι του ελληνικού λαού, το ποιητικό ουράνιο τόξο που δίνει διαχρονικά την παρηγοριά και την ελπίδα στους Νεοέλληνες. Είναι το προμήνυμα πως η τύχη του Έθνους αλλάζει, το ζωντανό αντιλάλημα της ελευθερίας που συμβουλεύει τους Έλληνες να πάψουν τη διχόνοια και να μονοιάσουν (στρ. 139-150). Είναι ο ωραιότερος ύμνος της Νίκης που γυρεύει από τους ισχυρούς της γης να μη σταθούν εμπόδιο στη λευτεριά της Ελλάδας (στρ. 154-158).

Τα λόγια της Λευτεριάς και οι συμβουλές της κρύβουν τον πόνο του ποιητή για τις φιλονικίες και τους αλληλοσκοτωμούς των Ελλήνων, οι οποίοι ενώ νικούν τους εχθρούς, κινδυνεύουν να χαθούν παρασυρμένοι από τη φλόγα της Διχόνοιας, η οποία ξεγελάει με το σκήπτρο της εξουσίας της: «Μη το πιάστε γιατί ρίχνει/εις σε δάκρυα θλιβερά»,συμβουλεύει η Λευτεριά. Κι ακόμα: «Εάν μισούνται ανάμεσά τους/δεν τους πρέπει ελευθερία»,μας λέει το ποίημα, που σημαίνει πως θα πάει χαμένο όσο αίμα έχει χαθεί, γι' αυτό πρέπει οι Έλληνες να ενωθούν, να μονοιάσουν  κι αγαπημένοι σαν αδέρφια να προχωρήσουν στη  νίκη που είναι κοντά.

Διαχρονικός ο «Ύμνος της Ελευθερίας» με τα ποιητικά του λόγια, δίνει μηνύματα ειρήνης και λευτεριάς, φανερώνει τα δίκαια των Ελλήνων και του αγώνα τους, γυρεύει από τους ισχυρούς της γης να σεβαστούν το δίκιο και το αίμα που έχουν χάσει οι Έλληνες-Χριστιανοί στον αγώνα τους ενάντια στους άπιστους και το οποίο ζητάει ακόμη εκδίκηση. Ας τ' ακούσουν λοιπόν, παραβλέποντας τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα κι ας καθοδηγήσουν τη λευτεριά μας από τον οικονομικό τούτο πόλεμο που περνάμε όλοι οι Έλληνες και μας έχει οδηγήσει στον μαρασμό και στην εξαθλίωση.

Ως Έλληνες που αγωνιζόμαστε για τη Λευτεριά, αλλά ταυτόχρονα και για τη Χριστιανική μας πίστη, τους δίνουμε μήνυμα πως έχουμε χρέος ν' αγωνιστούμε για τη λευτεριά μας, για ν' απαλλαγούμε από την πικρή σκλαβιά των Μνημονίων και ν' αντιλαλήσουμε επιτέλους απ' άκρη σ' άκρη της γης το «Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά»του Εθνικού μας Ύμνου, που θ' ακούγεται ζωντανός και σύγχρονος ακόμη και στις επόμενες γενιές. Η στρ. 82, παριστάνει οριστικά τον αφανισμό των εχθρών (Μνημόνια, στην σημερινή περίσταση). Ο ποιητής εκφράζει το μίσος του και την απέχθεια στην τυραννική απολυταρχία: «κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία/που ό,τι θέλεις ημπορείς/εις τον κάμπο, ελευθερία/ματωμένη, περπατείς».

Συνιστάται λοιπόν σεβασμός για τη τιτανική φύση της Λευτεριάς που μέλλεται ν' αναμετρηθεί με το αστροπελέκι του τρόμου των άθλιων οικονομικών μέτρων, με πραγματικούς αγώνες των αλύγιστων Ελλήνων,  για ν' αστράψει ολοκάθαρη η όψη της. Η λευτεριά με την αγωνιστικότητα και το πάθος της βρήκε τον άξιο ψάλτη της για να την εκφράσει και να την υμνήσει ανά όλους τους αιώνες διαχρονικά.

«Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή;

Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή.

Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Άβελ καταβοά·

δεν ειν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε να αποκτήσομεν εμείς

λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:

Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!"».