55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Μια καθημερινή κριτική προσέγγιση με ταινίες του φεστιβάλ που είδαμε (III)
Ο Στράτος Κερσανίδης παρακολουθεί το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και ενημερώνει τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του alterthess.gr.
Ταινίες κάθε μέρα: Μια καθημερινή κριτική προσέγγιση με ταινίες του φεστιβάλ που έχουμε δει.
* Η φωτογραφία είναι από την ταινία «Αυτοί είναι οι κανόνες»
«Ως το κόκκαλο», του Θοδωρή Κουτσαύτη: Η νεαρή δημοσιογράφος, Λορέν, που ζει στο Παρίσι, μαθαίνει πως ο Τομ, ο καλύτερός της φίλος, πέθανε από υπερβολική δόση μορφίνης. Επειδή όμως δεν πιστεύει στην αιτία του θανάτου του, αποφασίζει να το ερευνήσει. Υποψιάζεται πως ο Τομ, ο οποίος εργαζόταν σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρία, δολοφονήθηκε. Με τη βοήθεια, της Κεϊλί, της Εντίτ και της Εβελίν, η Λορέν ξετυλίγει το κουβάρι του μυστηρίου.
Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία, με ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Κουτσαύτης αφήνει το μυστήριο να απλωθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, αφήνοντας μικρά κομμάτια φωτός, μέχρι να καταλήξει σε ένα ανατρεπτικό φινάλε. Βέβαια, πίσω από όλη την ιστορία ο σκηνοθέτης ενοχοποιεί τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες που δε διστάζουν μπροστά στο κέρδος να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των ανθρώπων.
Η σκηνοθεσία είναι νευρώδης και βοηθούντος του μοντάζ δημιουργείται η απαραίτητη ένταση. Όμως η ταινία, παρά τις επί μέρους αρετές της, δεν καταφέρνει να προσφέρει το κάτι επί πλέον και κινείται σε χαμηλές πτήσεις. Μέτρια φωτογραφία και ερμηνείες που δεν πείθουν, αφήνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. (ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ)
«’Ιαση-Η ζωή μιας άλλης» (Cure-Das leben einer anderen), της Αντρέα Στάκα (ΕΛΒΕΤΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ-ΒΟΣΝΙΑ ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ): Η Έτα και η Λίντα είναι φίλες. Είναι γύρω στα 15 και ζουν στο Ντουμπρόβνικ, ένα χρόνο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Η Λίντα ακολουθεί την Έτα σε μια βόλτα στο δάσος, επάνω από την πόλη. Συζητούν για άνδρες και σεξ, η ατμόσφαιρα είοναι φορτισμένη και κάποια στιγμή η Έτα καταλήγει στα βράχια πάνω από τη θάλασσα. Η Λίντα επιστρέφει μόνη στην πόλη. Αρχίζει να παίρνει τη θέση της Έτα, η φίλη της επιστρέφει διαρκώς μπροστά της, της μιλά, την καθοδηγεί. Η νεκρή φίλη της, φέρνει τη Λίντα αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.
Ένα κοινωνικό – υπαρξιακό δράμα, με το οποίο η σκηνοθέτιδα βρίσκει την ευκαιρία να εισχωρήσει μέσα στην κεντρική της ηρωίδα. Σε μια προσπάθεια να ξετυλίξει τις εσωτερικές της σκέψεις και τις αγωνίες της, μας παρουσιάζει μια προσωπικότητα που βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στους χωρισμένους γονείς της, ένα πλάσμα που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θέλει, ένα κορίτσι που ταλαντεύεται μέσα σε λαβύρινθους ερωτικών αναζητήσεων, αντιφάσεων και κρίσης ταυτότητας. Η Λίντα είναι ακόμη ένα θύμα της κατάρρευσης μιας χώρας που ήταν και ξαφνικά έπαψε να υφίσταται αφήνοντας πίσω της, εκτός από χαλάσματα κι ανθρώπινα ερείπια. (ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ)
«Βασίλισσα Αντιγόνη», του Τηλέμαχου Αλεξίου: Μια νέα γυναίκα ζει με τον άρρωστο πατέρα της και το μικρότερο αδελφό της. Τους φροντίζει και τους δύο ενώ την πνίγουν τα οικονομικά προβλήματα. Όταν βρίσκει την Αντιγόνη του Σοφοκλή στην τσάντα του αδελφού της, ταυτίζεται με την ηρωίδα και ξεκινά ένα οδοιπορικό προς τη λύτρωση.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι! Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ακολουθήσει τη δομή της αρχαίας τραγωδίας και τελικά αυτό που κάνει δεν είναι ούτε θέατρο, ούτε κινηματογραφημένο θέατρο, ούτε κινηματογράφος. Πολύ κακό για το τίποτα σε μια ταινία που κραυγάζει χωρίς να λέει τίποτε, αποτέλεσμα αυταρέσκειας και μεγαλομανίας στην οποία τα ανεξήγητα είναι πάρα πολλά για να εξηγηθούν, εάν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο! (ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ)
«Αυτοί είναι οι κανόνες» (Takva su pravila), του Όγκιεν Σβίλισιτς (ΚΡΟΑΤΙΑ): Ένα ζευγάρι την ήσυχη καθημερινότητά του σε ένα διαμέρισμα στο Ζάγκρεμπ. Ένα πρωί ο γιος τους επιστρέφει το πρωί στο σπίτι χτυπημένος και λέει πως μπλέχτηκε σε έναν καυγά. Η μητέρα του επιμένει και τον πηγαίνουν στο νοσοκομείο για ακτινογραφίες στο κεφάλι αλλά δε διαπιστώνεται τίποτε και επιστρέφει. Την ίδια μέρα πέφτει λιπόθυμος στο μπάνιο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο αναίσθητος και ύστερα από μερικές ώρες πεθαίνει. Το ζευγάρι βλέπει όλη του τη ζωή να ανατρέπεται.
Βραδυφλεγές δραματικό φιλμ που πραγματεύεται τον απρόσμενο θάνατο και τη διαχείριση του. Και γίνεται ακόμη πιο δραματικό αφού το θύμα είναι ένα νέο παιδί. Ο Σβίλισιτς προσεγγίζει τους ήρωές του με τακτ και τρυφερότητα, με μία σπαρακτική ηρεμία. Χωρίς εντάσεις, η ταινία διεισδύει στο «εντός» του θεατή, συγκινεί, φέρνει δάκρυα στα μάτια. Είναι εκείνη η αληθινή φύση του δράματος και της απώλειας που δε χρήζει ιδιαίτερων σκηνοθετικών χειρισμών, παρά μόνο το σεβασμό στην ανθρώπινη τραγωδία, δηλαδή στην αδυναμία μας μπροστά στο τέλος. (ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ)
Διαβάστε επίσης:
55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Μια κριτική προσέγγιση των ταινιών που είδαμε
