«Ελλάς-Γαλλία συμμαχία»: Ελληνικά σύνορα στην Αφρική;! (του Αλέκου Αναγνωστάκη)

Το θέμα δεν είναι αν η συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας συμπεριλαμβάνει τη δέσμευση για «Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα

επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ.». Τη συμπεριλαμβάνει.

Αναφέρεται επί λέξει στο άρθρο 18, εδάφιο ι. 

Το ζήτημα επίσης δεν είναι αν γίνεται πολλαπλή και ειδική αναφορά στην ανάγκη κοινής στρατιωτικής δράσης Ελλάδας- Γαλλίας στην Αφρική. Γίνεται. 

Η Αφρική σαν πεδίο κοινής δράσης αναφέρεται στα άρθρα 6,11, και 18.

Η ουσία του ζητήματος είναι το γιατί αυτή η ειδική αναφορά.Τι ακριβώς συμβαίνει;

Επιπλέον, πρόκειται για «πολυσήμαντη» συμφωνία που εξασφαλίζει την άμυνα της χώρας από τον «τούρκικο επεκτατισμό» μέσω της προμήθειας 3 φρεγατών και 24 μαχητικών «Rafale» και της ρήτρα αμοιβαίας στήριξης σε περίπτωση που ένας εκ των δυο συμβαλλομένων δεχτεί επίθεση από τρίτο παράγοντα στην «επικράτεια» του; Είναι εντός του πλαισίου της ΕΕ και του ΝΑΤΟ πολύ περισσότερο αφού, όπως αναφέρει σε συνέντευξη στη «Real Νews», ο Ν. Δένδιας, σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, κρατούσε «ενήμερη την αμερικανική πλευρά» για το παζάρι με τους Γάλλους και συγκεκριμένα μέσω της υφυπουργού Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, και του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ.:

«Η πατρίδα μας, κατά τον κ. Μητσοτάκη (και κριτικά από το Βελόπουλο), γίνεται στο εξής (...) δυναμικός πάροχος ασφάλειας με προβολή στη Μεσόγειο και πέραν αυτής».

Δεν αποκλείεται δηλαδή ή ακριβέστερα έχει γούστο να δούμε ελληνικό στρατό να υπερασπίζεται το …πάτριον έδαφος νότια της Σαχάρας. 

Τα κοινά χερσαία σύνορα Γαλλίας …Ολλανδίας

Μπορεί η μητροπολιτική Γαλλία να βρίσκεται στα δυτικά άκρα της Ευρώπης εντούτοις η γαλλική επικράτεια, με τα υπερπόντια εδάφη, εκτείνεται σε όλους τους ωκεανούς πλην του Αρκτικού.

Από τον Ατλαντικό ωκεανό: (Αντίλλες, Γουαδελούπη, Μαρτινίκα, Άγιος Μαρτίνος, Άγιος Βαρθολομαίος, Σαιν Πιερ και Μικελόν) ως τον Ειρηνικό (γαλλική Πολυνησία, Νέα Καληδονία, νήσοι Ουαλίς, Φουτουνά και Κλίπερτον) και από τον Ινδικό ωκεανό (Ρεϋνιόν, Μαγιότ, Διάσπαρτες Νήσοι, Νήσοι Κροζέ, Νήσοι Κεργκελέν και Νήσοι Αγίου Παύλου και Νέου Άμστερνταμ ως τη Γαλλική Γουιάνα και την Αδελία Γη στην Ανταρκτική).

Τα κατάλοιπα αυτά της πάλαι ποτέ δεύτερης, παγκόσμια, αποικιοκρατικής δύναμης έχουν σπουδαία γεωπολιτική αλλά και οικονομική σημασία για το γαλλικό κεφάλαιο και τις διεθνείς διαπλοκές του. Μέσω αυτών των υπερπόντιων εδαφών, η Γαλλία έχει χερσαία σύνορα με τη ..Βραζιλία και το …Σουρινάμ, καθώς και με την …Ολλανδία μέσω του γαλλικού τμήματος του Αγίου Μαρτίνου, εκεί …πιο πάνω από τη Βενεζουέλα..

Ωστόσο ψηλότερα στις βλέψεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται και βρισκόταν η Αφρική. 

«Χωρίς την Αφρική, η Γαλλία δεν θα έχει θέση στην ιστορία του 21ου αιώνα».

Η δήλωση αυτή του Μιτεράν 50 περίπου χρόνια πριν συμπυκνώνει και αναδεικνύει το ενδιαφέρον της γαλλικής αστικής τάξης στη Μαύρη Ήπειρο. Οι συχνές αναφορές στην ελληνογαλλική συμφωνία έχουν τη μήτρα τους εδώ.

Οι εποχές όμως αλλάζουν

Εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με δυο «ξένους εισβολείς» στην Αφρικάνικη Ήπειρο, την πρώτη πλέον οικονομική και ραγδαία ανερχόμενη στρατιωτική και πυρηνική δύναμη Κίνα και την Τουρκία, που θα είναι ως το 2030 ανάμεσα στις εννιά πρώτες ισχυρότερες στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις στον κόσμο.

Πάνε λιγότερο από τρία χρόνια, τέλος 2018, όταν έλαβε χώρα «η μεγαλύτερη σύνοδος κορυφής όλων των εποχών» κατά τον υπουργό Εξωτερικών της Κίνας Ουάνγκ Γι, το αποκαλούμενο «Φόρουμ Σινο-Αφρικανικής Συνεργασίας» (FOCAC) στο Πεκίνο. Ο ίδιος ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, έχει κάνει ήδη τέσσερις περιοδείες στην Αφρική, περισσότερες από κάθε προκάτοχό του. 

Τα αποτελέσματα δεν είναι απλά ορατά, είναι ραγδαία. Το έτος 2000 οι εμπορικές συναλλαγές δεν ξεπερνούσαν τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια, το 2018 ανέρχονται πλέον σε 200 δισ., ενώ αυξάνονται συνεχώς οι άμεσες επενδύσεις της Κίνας στη «μαύρη ήπειρο». Την ίδια στιγμή καταγράφεται στασιμότητα στις εμπορικές συναλλαγές της Αφρικής με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. 

Εδραιώνεται επίσης η στρατιωτική παρουσία στο νότιο Σουδάν, όπου η Κίνα συμμετέχει σε «ειρηνευτική» αποστολή, ή στο Τζιμπουτί, όπου διατηρεί στρατιωτική βάση. 

Η κατάσταση λοιπόν σοβαρεύει

 

Και σοβαρεύει επικίνδυνα καθώς στην περιοχή προστίθεται και η Τουρκία του ΑΚΡ υπό τον Ερντογάν.

Ο Ερντογάν, όσο και αν προκαλεί το «δυτικό αίσθημα», σχεδιάζει να καταστήσει την Κωνσταντινούπολη το νέο κέντρο του Ισλάμ, την πρωτεύουσα της «νέας αυτοκρατορίας», την οποία επεκτείνει αργά αλλά σταθερά και στην αφρικανική Ήπειρο. 

Η Άγκυρα επενδύει εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη υποδομών στην αφρικανική ήπειρο, ενώ έχει δώσει υποτροφίες σε εκατοντάδες Αφρικανούς μαθητές. Επίσης έχουν αναπτυχθεί πολλές τουρκικές οργανώσεις και οργανισμοί, όπως το TIKA, το Maarif Foundation και το Ινστιτούτο Yunus Emre.

Οι στενές αυτές σχέσεις που σφυρηλατεί ο Ερντογάν με τις αφρικανικές χώρες δεν είναι με το αζημίωτο. Περιμένει και τα ανάλογα σοβαρά ανταλλάγματα. 

Ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών ταξιδεύει στις Αφρικάνικες χώρες και υπογράφει συμφωνίες.

Λίγο πριν από τα εγκαίνια της τουρκικής πρεσβείας στην πρωτεύουσα της Ισημερινής Γουινέας Μαλάμπο (ο Τσαβούσογλου, περιέγραψε την Ισημερινή Γουινέα ως «στρατηγικό εταίρο») είχε επισκεφθεί το Τόγκο και μετά τον Νίγηρα όπου υπέγραψε συνολικά εννέα συμφωνίες. Μετά την Λιβύη σειρά έχουν o Νίγηρας, το Τσαντ και η Ισημερινή Γουινέα, και γίνεται προσπάθεια προσεταιρισμού της Κένυας, μέσα από νέες αμυντικές συμφωνίες.

Επιπλέον η Σομαλία εκτουρκίζεται, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τουρκόφωνο πλέον στρατό της.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε και μια άλλη παράμετρος.

Η Τουρκία επιχειρεί να διεισδύσει στις αφρικανικές χώρες του Σαχέλ, (Sahel), μίας ιδιόμορφης λωρίδας γης στην Αφρική που βρίσκεται νότια της ερήμου Σαχάρα και εκτείνεται διαμέσου 10 Αφρικανικών χωρών: Της βόρειας Σενεγάλης, της Μαυριτανίας, του Μάλι, του βορείου μέρους της Μπουρκίνα Φάσο, του Νίγηρα, του Τσαντ, του Σουδάν και τέλος των βόρειων κομματιών του Νότιου Σουδάν και της Ερυθραίας. 

Η περιοχή αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ της υπο-σαχάριας Αφρικής και της Μεσογειακής λεκάνης που «παραδοσιακά» ανήκουν στην γαλλική ζώνη επιρροής. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Διότι η επίθεση γοητείας των Τούρκων δεν έχει αφήσει τους «φτωχούς» Αφρικανούς ασυγκίνητους. 

Αλλά και η ελληνική άρχουσα τάξη δείχνει ενδιαφέρον για την περιοχή.

Στις αρχές του περασμένου Μάρτη, με απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών, ορίστηκε ως Ειδικός Απεσταλμένος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για θέματα Σαχέλ ο Ευθύμιος-Γεώργιος Κωστόπουλος, Πληρεξούσιος Υπουργός Β'. Ο Ευθ. Κωστόπουλος επέδωσε τα διαπιστευτήρια του ως ο πρώτος πρέσβης της Ελλάδας στη Σενεγάλη με έδρα το Ντακάρ. Το άνοιγμα της εν λόγω πρεσβείας αποτελεί κίνηση υψηλού συμβολισμού τόσο στο πλαίσιο της ανάπτυξης των σχέσεων με τις χώρες της Δυτικής Αφρικής, όσο και με τη γαλλοφωνία γενικότερα.

Οι αμοιβαίες εξυπηρετήσεις, λοιπόν, παρότι ανισότιμες δεν είναι και λίγες. «Η Ελλάδα αναβαθμίζει τη γεωστρατηγική της θέση στην περιοχή της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, του Κόλπου, καθώς και της Υποσαχάριας Αφρικής, όπου η Γαλλία συνεχίζει να διατηρεί ισχυρά ερείσματα» αναφέρει δίχως προσχήματα ο κ. Δένδιας σε συνέντευξη του στη Real News..

Τις εκτιμήσεις και τις κινήσεις αυτές της ελληνικής πλευράς, όπως και τις ρίζες του «ελληνισμού» στην Αίγυπτο, την Αιθιοπία, τη Νοτιοαφρικανική Ένωση, τη Νιγηρία, τη Κεντρική Αφρική, η γαλλική ελίτ τις γνωρίζει. 

Αλλά και το ανάποδο. Οι απανταχού Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες γνωρίζουν τα νέα γαλλικά σχέδια.

Το γαλλικό αφρικάνικο σχέδιο Μάρσαλ και η ελληνογαλλική συμφωνία

 Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός απέναντι σε αυτή την δυναμική των πραγμάτων αντιδρά. Έπειτα από τις αρνητικές εξελίξεις, η Γαλλία ξεκίνησε να επαναπροσδιορίζει τον τρόπο διατήρησης της κηδεμονίας της στην Αφρική, τόσο μέσω της κλασικής ισχύος όσο και της οικονομίας, (στην Αφρική η Γαλλία συνεχίζει να διατηρεί το κύρος της, καθώς της ανήκει το νομισματικό σύστημα (CFA) που τέθηκε σε ισχύ σε αρκετές νοτιοαφρικανικές χώρες). Το CFA φράγκο είναι το όνομα δύο νομισμάτων, του Φράγκο CFA Δυτικής Αφρικής, που χρησιμοποιείται σε οχτώ χώρες της Δυτικής Αφρικής, και το Φράγκο CFA Κεντρικής Αφρικής, που χρησιμοποιείται σε έξι χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Και τα δύο νομίσματα είναι εγγυημένα από το γαλλικό δημόσιο ταμείο.

Η Γαλλία επιχειρεί ταυτόχρονα να διατηρήσει και ενισχύσει το κύρος της και μέσω του πολιτισμού, κυρίως μέσω της γλώσσας. 

Το Νοέμβριο του 2017 ο Μακρόν, μιλώντας σε φοιτητές στη Μπουρκίνα Φάσο, δήλωσε ότι “τα Γαλλικά θα γίνουν η πρώτη γλώσσα στην Αφρική, ίσως και σε όλο τον κόσμο, αν παίξουμε τα χαρτιά μας σωστά κατά τις επόμενες δεκαετίες”.

Στη γεωπολιτική η γλώσσα θεωρείται παράγοντας “ήπιας ισχύος”, που επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ χωρών και λαών.

Το 2018 ανήγγειλε λοιπόν την πρόθεση της Γαλλικής κυβέρνησης να επενδύσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στην δημιουργία χιλιάδων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε 20 αφρικανικές χώρες, που θα βασίζονται στη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα. 

Στις αφρικάνικες αποικίες, με τις πολυάριθμες διαλέκτους, τα Γαλλικά επιτελούν συχνά το ρόλο της “γλώσσας-γέφυρας” ανάμεσα σε διαφορετικές αφρικανικές φυλές που μιλούν διαφορετικές γλώσσες αλλά ζουν σε ένα κοινό κράτος. Αυτό επιτρέπει επίσης στους πολίτες διαφορετικών αφρικανικών κρατών να συναλλάσσονται μεταξύ τους.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις και τα γαλλικά σχέδια το έτος 2065 στις γαλλόφωνες χώρες θα ζουν συνολικά ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι. 

Αν επομένως το Παρίσι καταφέρει και ηγεμονεύσει σε αυτό το δημογραφικό κύμα υπέρ της γαλλοφωνίας, και το δικό της νομισματικό σύστημα (CFA) επικρατήσει στη Δυτική Αφρική, τότε, λίγο μετά τα μέσα του 21ου αιώνα, η Γαλλία θα έχει επιστρέψει δυνατότερα στο προσκήνιο ως παγκόσμια δύναμη.

Γνωρίζει πάντως η Γαλλία πως «η ήπια ισχύς» από μόνη της δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από οικονομικές επενδύσεις, επιχειρηματικά πλάνα, αλλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στρατιωτική παρουσία και αμυντική συνδρομή. Η παρουσία σήμερα περίπου 4.500 Γάλλων στρατιωτών στη ζώνη του Σαχέλ αυτό το σκοπό εξυπηρετεί.

 

Στις ένοπλες συρράξεις σε αυτή την περιοχή στοχεύει η Γαλλία να εμπλέξει και την Ελλάδα μέσω της υπογραφείσας συμφωνίας.

Η συμφωνία αυτή δεν συζητήθηκε σε κανένα ΕΟΚικό όργανο. Ο ισχυρισμός επομένως πως αποτελεί ευρωπαϊκό κεκτημένο πρόκειται για πολιτική αρλούμπα.

Η πρόνοια επίσης στήριξης ενός των μελών, που δέχεται επίθεση, από τα υπόλοιπα μέλη της συμμαχίας προβλέπεται στην ιδρυτική συμφωνία του ΝΑΤΟ. Μόνο που είναι ανενεργή σκανδαλωδώς σε ό,τι αφορά ειδικά την τούρκικη κατοχή της Βόρειας Κύπρου.

Άρα αποτελεί ωμό πολιτικό ψέμα ότι μια τέτοια πρόνοια αναφέρεται πρώτη φορά. 

Στην ουσία η συμφωνία καλλιεργεί τους ενδοϊμπεριαλιστικούς και ενδοκαπιταλιστικούς διαχωρισμούς καθώς εντάσσεται στη διαπάλη ΗΠΑ – Γαλλίας. Αντί της πολιτικής καλής γειτονίας τρέφει τους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς και τρέφεται από αυτούς.

Η συμφωνία είναι από μόνη της αποκαλυπτική καθώς προσδιορίζει ένα ευρύ φάσμα πεδίων, όπως οι τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της στρατιωτικής συνεργασίας, καθώς και της συνεργασίας στους τομείς των εξοπλισμών, στην άμυνα και την ασφάλεια ανάμεσα στην Ελλάδα και Γαλλία και σε περιοχές κοινού ενδιαφέροντος όπως η Ανατολική Μεσόγειος, η Μέση Ανατολή, η Αφρική και τα Βαλκάνια.

Εμφανίζεται έτσι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός να έχει, ενυπόγραφα πλέον (με την υπογραφή των 191 ψήφων της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και της Ελληνικής Λύσης), από κοινού συμφέροντα με τη Γαλλία σε στρατηγικής γεωπολιτικής και εμπορικής σημασίας περιοχές από την Ανατολική Μεσόγειο ως τον Περσικό κόλπο, την κεντρική και υποσαχάρια Αφρική.

Η Ελλάδα είναι χώρα μεσαίου επιπέδου στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική αλυσίδα.

Με αυτή της την ιδιομορφία επιχειρεί, ανοιχτά πλέον όπως αποκαλύπτουν οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, να πάρει μέρος στους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στον έλεγχο αγορών και δρόμων εμπορίου, στο κούρσεμα συμφερόντων και δικαιωμάτων όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά και των λαών ευρύτερα.

Εκεί και η αδιέξοδη, ανούσια και δίχως πάτο πολιτική των εξοπλιστικών ανταγωνισμών.

Αν οι εξοπλισμοί ήταν το κύριο στην άμυνα μιας χώρας έπρεπε οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές να μη χάνουν, αλλά να κερδίζουν παντού. Αλλά η Ιστορία διδάσκει αλλιώς. 

ΠΗΓΗ: kommon.gr